Ludwig

Vijf jaar is ze mijn trotse partner geweest. Meestal herkende ze mijn niet meteen. Haar daarentegen zagen ze steeds staan. Gisteren hebben we afscheid genomen. 't Zal raar doen haar niet meer in mijn buurt te hebben. Geen wuivende handen meer langs de kant van de weg als ik door bekend terein rij. Geen 'ik heb jou gisteren daar zien staan'. Gelukkig krijgt ze een goed thuis. Belangrijker dan de euro's die ik er nog voor kreeg. Een goeie eigenaar. Iemand die
met ogen van liefde naar haar kan kijken. En niet een oude vergane glorie ziet, maar avontuur en plezier. Een manier om met mensen aan het praten te geraken. 'Ah daar heb ik ooit ook nog mee gereden', of 'Allemaal zelf gedaan?', en 'is dat al ne watergekoelde dat daar inligt?'. Maar het leven is nu eenmaal een constante beweging. En beweging impliceert verandering. Voor mij. Het hele emotionele stuk dat daarmee gepaard gaat is dan nog het moeilijkst om los te laten.
Omdat het tastbare verdwijnt. Vanaf nu zijn het enkel nog foto's en herinneringen. Goeie herinneringen. Ludwig, het ga je goed.

oudjaar

Het jaar loopt op z'n einde. En daarmee ook wat 2008 bracht. Voor mij begint een jaar einde op de avond van 24 december en bereikt het een hoogtepunt bij boterhammen met spek en bruine suiker op oudejaarsmorgen. De eerste keer dat ik met iemand in contact kwam die het gebruik niet kende dacht ik 'dit kan toch niet'. Later kwam ik erachter dat meer mensen het niet dan wel kennen. Nieuwjaarszingen (of oudjaar wensen voor diegene die te oud zijn om te zingen). 's Ochtends vroeg (toen nog warm) uitgedost de kou trotseren met een 'beurs' rond onze nek, luidkeels 'oud jaar nieuw jaar, 'k wens u een zalig nieuwjaar' zingend van deur tot deur. Uren lang. En dan trots onze zak leegmaken, en de centen tellen. Die mochten we dan op ons boekske op de bank zetten. (Daar zal nu maar over zwijgen, die schurken.) Ja het waren tijden.
Blijkbaar een lokaal kempisch gebruik. Later werden dat jenevertjes drinken bij kennissen en buren en met de chiro op toer, verkleed dan nog wel. Liefst met een hoop attributen en veel lawaai. En nu zitten we er weer midden in. Het oog van de eindejaarsstorm. Tussen kerst en nieuw. Een periode om het jaar af te sluiten. Vergeving te schenken en de glazen nog eens vol te doen. Met muts en sjaal. De documentaire als cadeau onder de kerstboom was een succes. Ik had het gehoopt, maar niet evident gevonden. Het was niet al te makkelijk om te kijken, voor niemand. Maar wat een warmte liet het achter in ons hart. Wat een glimlach om zo iemand mooi. De pijn zal er misschien niet minder om zijn. Toch is het zalving. Het Kerstfeest gaf een leuk samenzijn. Familie die ondanks grote verliezen kan feesten, er zijn voor mekaar. Het was mooi om te ervaren. Een lach en een traan, ze liggen soms kort bij elkaar. Ik wens jullie een zalig oudjaar.

kerstavond

De eerst visie was goed. De afgelopen twee dagen was nog een zware spurt. En dan nog een aftitteling schrijven. 't Was weer laat vannacht. Maar onze deadline is gehaald. Twee cadeautjes onder de kerstboom. Ruw, puur, nog zonder mooie hoes, maar met inpakpapier en strik. Ik hoop dat het niet te zwaar gaat zijn voor hen. Mijn intenties zijn goed, maar ik maakte me de bedenking dat het wel eens een emotioneel zware boterham zou kunnen worden. De beelden zijn nieuw. En ze zullen ze voor het eerst in deze vorm zien. Ik hoop dat de warme boodschap de pijn een beetje toedekt.

de eerste visie

Straks houden we de eerste visie. Een eerste kijkbeurt. Ons publiek zal bestaan uit 2 toeschouwers. De ene kent het verhaal maar heeft nog geen beelden gezien. De andere heeft de beelden gedraaid, maar het verhaal nog niet in zijn vorm gezien. Woensdag loopt mijn deadline af. Vandaag is het exact 6 maanden geleden. We draaiden de laatste keer op de begrafenis. De montage zijn we pas in september zeer intensief gestart. Eerst was ik nog in de overtuiging van het alleen te kunnen. Al snel bleek dat een maat voor niets. Samen gaat het goed, samen gaat het beter. We begrijpen elkaar en zeggen geen dingen die ons met verstomming slaat. Het twee wekelijks tempo werd gezapig opgedreven. Eerst is het peleton nog gemoedelijk en relax, er
is tijd om bij te praten en wat te kletsen, tot wanneer de meet in zicht komt. De torsing wordt ingezet. Het wordt menens. Ik heb het gevoel de kopman nu af te zetten voor de meet. De meesterknecht die de spurt aantrekt en het gaat hard, loeihard. Gelukkig zijn we goed getraind. Want het tempo is verschroeiend. Het verhaal heeft zich een hele tijd op de achtergrond gehouden. Ons de ruimte gegeven om wat uit te proberen, links en rechts eens te stoppen. Maar het is steeds waakzaam aanwezig geweest. Zo het een goede kopman betaamd. Pas van de laatste montage rondes begon het instructies te geven. Subtiel. Overbodige ballast afgooien, positie kiezen. Terug naar de eenheid, de soberheid, de kern.

Het gevoel is zeer dubbel. Ik zie er naar uit om woensdag een cadeau'tje onder de kerstboom te kunnen leggen. Langs de andere kant gaat het aanvoelen als een gemis om niet wekelijks meer verder te werken. Om niet elke week weer bewegende beelden van haar te zien en haar te horen spreken. Een half jaar lang. Mijn proces. Het zal een leeg gevoel zijn.

Hopelijk brengt het verhaal warmte in anderen hun hart. Dan is het geslaagd. Volgende stap is de familiale versie nog wat opkuisen en ondertitels toevoegen. 'Want het moet maar eens gedaan zijn met enkel die westvlamingen te ondertittelen op de nationale televisie.'
Ik kijk uit naar reacties. Dus als je u geroepen voelt om een eerlijke mening over een eerlijk verhaal te geven. Laat een seintje.

Mittwoch

't Zijn drukke dagen. Weekendje vrij heeft wel goed gedaan. Maandag was het weer terug volle bak. Vrij van 't werk genomen om opleiding te volgen. Gevolg 's avonds nog bijwerken. Cursus voorbereiden. Presentatie maken. Mijn neus begint stilaan toe te lopen en mijn keel voelt ruw aan. De kerstdagen gaan goed doen. Gisterenavond nog aan de documentaire verder gewerkt. We beginnen er stilaan te komen. De vorige montages waren goede oefeningen om te beseffen dat het verhaal best zichtzelf vertelt. Alles dan maar terug overboord gegooid wat niet voor duidellijkheid zorgde. Hard gewerkt, wat muziek en tussen teksten toegevoegd en 't zag er al helemaal anders uit. Ik zei het gisteren tegen mijn compaan, ik ga dit missen als het klaar is. Zonder hem had ik het trouwens nooit gered. Nu nog even doorbijten. Een mooi inpakpapiertje zoeken en het cadeautje onder de boom leggen.
Ik wens jullie een fijne dag.

Paris

Dagje vrij. Zon schijnt. Vogels fluiten, lekker fris buiten. Bongobon ingeruild, Thalys gereserveerd. De kinderen bij hun papa en wij een weekend vrij. De grote attracties hebben we ooit al eens gezien. 't Zal een weekendje kuieren en genieten worden. Grootste Picasso tentoonstelling ooit loopt en Koonz siert Versailles. Ze is nog nooit op de eifeltoren geweest. Donc Trocadero, nous voilà.

authentiek

Ik sprak recent over een gevoel dat me bezig houdt. Energie die in me beweegt. Onrustig en ze weigert zich te laten controleren. Als het duiveltje en het engeltje in de tekenfilms. Doe dit, nee doe dat. Onrust die je het bed uitjaagt nog voor de wekker afgaat. Het plaagt me nu al een ruime tijd. Drie maanden geleden gaf ik mezelf een opdracht. 'Tijdskader 3 maanden. Voor het jaar om is wil ik een antwoord.' De deadline voor mezelf, die komt in zicht en het is me nog steeds onduidelijk welke richting het uitgaat.
Heb je dat nooit. Dat dillema tussen wat je voelt dat goed voor je is, en wat je weet dat je zou moeten doen?
Soms zijn deze moeilijk op elkaar af te stemmen. Je gevoel volgen betekent springen. Springen en zien. Je gevoel volgen betekent vertrouwen. Vertrouwen op jezelf, op je gevoel. Je gevoel volgen betekent verantwoordelijkheid. Gaan staan voor je eigenheid. Jouw authenticiteit. Je los koppelen van het gedachtengoed van anderen en je begeven op een weg. Een pad waarvan je op voorhand niet langs waar het leidt. Een rotsvast geloof in jezelf is daarvoor nodig. Rotsvast omdat je ten alle tijden moet kunnen teruggrijpen naar die zekerheid die je enkel jezelf kan geven. 'Ik weet dat dit de juiste stap voor me is'. Het wil ook zeggen dat je sterk genoeg moet zijn om je eigen weg te wandelen, ook wanneer de grote stroom soms een andere keuze of beslissing neemt. Twee jaar geleden deed ik de test. Ik besliste dat het goed
voor me was om op bedevaart te vertrekken. Gevoelsmatig vertrok ik, met als enige doelstelling 100km per dag fietsen. Ik nam 's ochtends de kaart en keek 100km vooruit. Wanneer de dag en de kilometers vorderden deed ik mijn oefening. 'Voelt het goed om hier te stoppen of niet?' was de vraag die ik stelde wanneer de 100 in zicht kwam. Was het antwoord 'nee, reed ik verder tot het 'ja' werd. Klinkt niet echt spectaculair. Maar het werkte wel. Ik bracht mezelf op plaatsen waar ik anders nooit zou zijn geweest. Ik ontmoette fantastische mensen en hoorde authentieke verhalen. Het meeste van mijn tijd was ik alleen. IK. Mijn ijkpunt om zeker te kunnen zijn van mijn gevoel. En mijn enige zekerheid dat ik mijn gevoel zou kunnen volgen. (Ik veronderstelde dat de invloed van andere beperkt zou zijn wanneer ik alleen reisde). En zo kwam ik erachter dat jezelf zijn best ok voor je is. Dat hoe groot het geheel ook is, het kan niet bestaan zonder zijn individuele delen. Eigenheid is noodzakelijk. En wat is het soms verdomd moeilijk om voor die eigenheid te gaan staan.

SInt of kerst

Na de sint de kerstboom. Ze misten elkaar op een haar na. De man met zijn zwarte vriend en de boom. Weinig was het, of de sint zijn rondstrooiingen lagen onder onder een mooi versierde boom. Beide nostalgisch. Bij ons kwam hij altijd echt. In levende lijve. Avond van 5 december zaten wij steeds (naarmate de jaren vorderden iets minder) bang af te wachten. Wat zou hij brengen. Het is pas veel later dat het toegestaan werd om toe te geven dat je het leuk vond. Toen moest je cool zeggen, 'pff ik wist het al lang'. En toch. Hun ontzag is facinerend. Dat van de kinderen dan. Een mythe. Een personage dat vorm krijgt in hun hoofd. Zo gedefinieerd dat er genoeg ruimte is voor eigen invulling. En dan in het zelfde weekend een boom zetten voor de volgende held. Of moet ik daar zetten, 'ooit geniale marketingstunt die een eigen leven is beginnen leiden.' Het een los van het andere. Het ritueel luidt een gezellige periode in. 's Morgens wanneer het buiten nog donker is de lichtjes van de boom aansteken, het geeft een lekker warm en gezllig gevoel. Het herinnert aan samen zijn. Aan verkleumd terug binnen komen na een koude sneeuwtocht. Aan jenever bij een gezellige buurse babbel. Aan samen met fondu aan één grote tafel. Aan een beetje aandacht voor elkaar. Aan hoe het vroeger was en misschien morgen zal zijn. Ik wens je alvast een zalige kerstperiode.

Bijhouden of weggooien

Wat is het moeilijkst? Iets bijhouden of iets weggooien. Je wil graag dingen bijhouden. Voorwerpen waarmee een emotionele band is opgebouwd, waar herinneringen aan vast hangen. Angst om het gevoel en de herinnering te verliezen wanneer je het voorwerp wegdoet. Bijhouden. Op een zolderkamer, in een doos waar het hoogst waarschijnlijk niet meer uitkomt. Misschien haal je het nog eens boven wanneer je vol goede moed beslist om een opruimdag te organiseren in je huis. Geeft het gemoedsrust te weten dat het boven op zolder staat. Helpt het je door moeilijke momenten. Je kan ook geen van beiden doen en alles laten staan. Heb je in je leven al eens alleen ergens gewoond. Dan ken je het gevoel wel, na een week vakantie terug thuis te komen en te merken dat alles nog exact op de plaats staat waar je het achterliet, inclusief die vuile tas waarvan je nog dacht 'ik moet die sebiet mee naar de keuken nemen'. Het maakt je nog eens zo weemoedig en het verlangen om terug te vertrekken wordt aangewakkerd. Het is een optie om alles te laten staan. Tot een dikke laag stof
het geheel bedekt waar je nog vaag van herinnert wat eronder ligt. Een laag stof over herrineringen. Voor hem is het te moeilijk. De herinnering is vers, de pijn te aanwezig. Voor haar is het moeilijk, maar haar energie waait en kriebelt al. En als zij het nu niet doet, wie wel. Ik aanhoor vaak de twee en voel me schuldig dat ik niet vaker aanwezig ben.

Sterven is makkelijk zei ze zelf, 'knip en ge zijt weg', 'allez, technisch gezien dan, hé' voegde ze eraan toe. 'Ja'lachte ik toen, 'technisch, gezien wel ja'. Maar ze had gelijk toen ze vervolgde 'maar voor diegene die achter blijven...'

ikbenjohanpeeters

Mijn naam is Johan Peeters
mocht je dat nog niet uit de titel hebben begrepen. Nooit had ik eraan gedacht mijn naam bekend te maken. Het voelt steeds aan als een stuk van mijn privacy dat geschonden wordt. Waarom wil iemand weten wie ik ben, waar ik woon of wanneer ik geboren ben?

Identiteit.

Wat is wie je werkelijk bent? Is dat de naam die je draagt, het huis waarin je woont, de auto waarin je rijdt of het werk dat je uitvoert.

Stilaan kwam ik erachter dat al die ‘identiteiten’ waar ik zo naar verlangde rollen zijn. Rollen die me helpen op een bepaald moment iemand te zijn. Want iemand was in mijn redenering beter dan niemand. Je moet toch iemand zijn…

Het duurde lang voor ik de puzzel zag waarmee ik zo passioneel speelde. Elke rol vertolkt een deel van mij. Telkens een andere. Het verkennen van al die delen maakte me weer een beetje heel. En zo kom ik tot mezelf. Een lange zoektocht is het. Telkens met nieuwe wegen die leiden naar nieuwe inzichten en ontdekkingen. Hoe meer ik van technologie begon te begrijpen hoe meer ik doorkreeg dat wij als mens alles naar ons evenbeeld hebben geschapen. Gecreëerd, bedacht. Creatie en communicatie. Een stroom die nooit stopt. Het gedachtegoed vormgeven.

En dat gedachtegoed bracht me tot hier, nu, dit blog, deze tekst.

Nu, een aaneenschakeling van momenten en keuzes die als een matrix van oneindigheden concreet herleid worden tot de realiteit. Het idee van deze blog kwam uit de hoeveelheid. De confrontatie dat je als Johan Peeters helemaal niet zo snel moet vrezen om je identiteit. Er staat altijd wel ergens een andere Johan Peeters klaar. Die hoeveelheid zette me aan het denken. Wat als. Die kleine verandering die zorgt voor een verandering. Eerst onmerkbaar klein, maar als een rimpel in water steeds uitbreidend. Een positieve gedachte.

Misschien kan ik wie ik ben wel delen zodat ook anderen door mijn zijn een meerwaarde ervaren. Zodat ik op één van de twee vragen ‘ja’ kan antwoorden als ze gesteld worden. En dus welkom op ‘ikbenjohanpeeters’. Een poging om een beetje meer zon te brengen. Ideeën en ervaringen te delen. Om te communiceren en te creëren. Om met z’n allen samen een beetje meer onszelf te zijn en misschien van daaruit terug tot de conclusie te komen dat we allemaal één zijn.

een stemmetje

Ken je dat gevoel dat je onrustig maakt. Een hele dag lang laat het je met een gevoel van onbehagen zitten. Het maakt je alert en waakzaam. Je bent op je hoede en krijgt ogen op je rug. Woorden worden zorgvuldiger gekozen en je spreekt enkel indien nodig. Dat gevoel zat me te jennen vandaag. Een hele dag heeft het me doen afvragen wat er nu zou zijn. En vragend laat het me achter. Misschien dat het morgen duidelijk is, misschien ook niet. Het zet me wel aan het denken, toch. Het schudt me wakker en komt als een stemmetje uit het donker aanroepen 'ken je me nog, lang geleden heb je me iets beloofd.' Ik ben je geweten. En belofte maakt schuld. Ook als je jezelf iets beloofd. Mijn deadline komt in zicht. Het jaar is bijna rond.

Zatterdag

Wat een week. Staatsgevaarlijk word je verklaard als je een mening vormt. Populisme wordt je verweten als je vindt dat je het recht hebt om te weten wat er met belastinggeld gebeurt. Erg zeg ik dan. Er wordt dan nog vergeten dat de berichtgeving van een inwoonster van ons buurland komt. Het wordt pas echt gevaarlijk als woorden aan banden worden gelegd. Is er zo nooit een periode geweest waar ze achteraf van zeiden 'never again'? Take it like a man. De discussies worden fel gevoerd. 'Niet meer dan normaal dat het barmeisje ontslagen wordt' schreeuwen er veel, zwijgplicht heb je achter den toog. Mocht er sprake zijn van laster en eerroof, laat je advocaat dan een brief sturen, kan toch niet zo moeilijk zijn als minister. Daarvoor een hele groep mensen uitroepen als staatsgevaarlijk. Mmh. En waarom wijzen naar bloggers. Zijn het niet de media die het gebeuren uitvergroten? Worden kranten en hun journalisten ook staatsgevaarlijk? Een gevaarlijk spel. En over wat hebben we het dan. Een pint teveel gedronken, sjans dat hij niet moest blazen zoals 'kijk uit' boegbeeld overkwam.
Ik ga lekker eten. En een filmkje meepikken. 't Is te hopen dat ik geen ministers tegenkom.

Energie

Energie zoekt zijn weg. Wanneer je bereid bent om energie in jezelf te steken maak je energie het gewoon om naar je toe te komen. Het hoeft helemaal niet groots te zijn. Spendeer elke dag vijf minuten bewust aan jezelf. Noem het 'jouw cadeau'tje'. Spreek elke morgen met jezelf af wat je cadeau'tje zal zijn. Zorg ervoor dat het elke dag iets anders is.
Maak je er niet te makkelijk van af. Maak er een routine van om een moment voor jezelf te bepalen, doe het bijvoorbeeld onder de douche, of in de wagen op weg naar je werk. Schrijf ze op. Hou een soort logboek bij. Puur voor jezelf. Zo verplicht je jezelf om origineel te blijven en verval je niet in 'een tas koffie gaan drinken' twee dagen na mekaar. Onthou dat het niet groots dient te zijn. 's Middags een wandeling maken, een ticket boeken voor een concert, een boek kopen, even in de zon gaan zitten, je een dag lang niet ergeren, ... Het zal de eerste week wat oefening vragen om jezelf te raadplegen en uit te zoeken wat je leuk vindt. Waar je mee te verrassen. Blijf volhouden. Na week komt al snel een gevoel opzetten van 'leuk en ?'. Blijf het 2 tot 3 maanden volhouden. Doordat je het waard vindt om energie in jezelf te steken ipv steeds in anderen (en anderen zijn een ruim begrip, je werk, je partner, je kinderen,... alles wat er voor zorgt dat er geen tijd voor jezelf overblijft) zal je een beter gevoel krijgen over jezelf. Je gelooft het niet? Probeer
het.

na de eerste sneeuw, de eerste ijsplekken


Vanmorgen iedereen goedgemutst en gesjaald om het winterweer te troseren.
Het fietspad en alles wat geen hoofdbaan waardig is, lag er spekglad bij.
De eerste meters veradden onmiddellijk hoe gevaarlijk het was om de zwaartekracht te trotseren met twee wielen en een laagje rubber. Het was een gladde tocht die af en toe stappen noodzakelijk maakte. Maar met Stella als zingende Kapitein vooraan op de fiets, best aangenaam. Toch besloop me heel de tijd het gevoel van onbehagen. Een val is er sneller dan je vermoedt in dit weer. Bij de onthaalmoeder aangekomen wachtte het nieuws me al op. Valérie was met de fiets onderuit geschoven wanneer ze Emma naar school bracht.
Gelukkig heeft Emma een stevige fietsstoel die haar beschermt bij ongelukken. Valérie's hoofd had minder geluk.
Haar misselijkheid maakte me ongerust en na een tussenstop aan school zochten we de spoedafdeling op.

6 uur, enkele diagnoses en een scan later mochten we huiswaarts keren. Onder strenge voorwaarden van voldoende rust, een check up morgen voormiddag en de belofte snel terug te komen als de situatie mocht verergeren. We komen er gelukkig goed vanaf. In tegenstelling tot heel wat anderen.
Gebroken en verstuikte benen, polsen, armen, enkels. Aanhouden geloop tussen radiografie en spoed, stoelen werden bij gehaald, wachtruimtes te klein, de amdinistratie raakte zonder enveloppen. De spoedafdeling draaide op volle toeren.

Toch fantastisch dat al die mensen zich inzetten voor onze gezondheid denk ik dan. Ze hebben een mooi beroep. Nee hun loon zal verre van goed zijn, de werkuren zijn waarschijnlijk verschrikkelijk en de werkdruk 'zwijg me daarvan'. Maar mooi, omdat ze zich kunnen inzetten voor het welzijn van hun medemens. Mooi omdat ze klaar staan wanneer de nood het hoogst is. Mooi.

Gedachtengoed vorm geven.

Ik hield (hou) enorm van de rust die SF reeksen als star trek uitstralen. Hoe het ook loopt, alles kwam goed. Voor alles een oplossing. De technische evolutie is helemaal kicken. Tijd krijgen om jezelf te zijn. Al de rest wordt machinaal gedaan. Holodecks. Foodmakers, transponders. En communicatiesystemen. Gratis. Nooit een personage dat zegt "euh captain, sorry maar m'n gsm rekening dees maand was wat hoog dus kunnen we het even kort houden aub?" Of "sorry Geordi, uwe upload limiet is bereikt, no more beaming up". Free economy zalig. 't Zou niet slecht zijn mochten al die reclameboodschapen waarmee ik tijdens het autorijden, fietsen, winkelen, ... geconfronteerd wordt een deel van mijn belastingen betalen. De weg waarover ik rij gesponsord door reclame. Mmh minority report gewijs zou ik het dan weer niet fijn vinden om door een reclame paneel aangesproken te worden. Hey mr Peeters... Ik zie ze al komen. En toch voel ik ergens dat het mogelijk is. Een samenleving ipv een maatschappij.

de eerste sneeuw

Een nummer dat mij ligt. Het doet me steeds weer weg dromen. Naar het keukenraam. Boven op de verwarming naar buiten staren terwijl moeder in de keuken bezig was. Morgen beginnen we aan de montage. De structuur hebben we intussen uitgezet. Al het extra beeldmateriaal is verzameld, tijd om het neer te zetten. Wannes van de Velde is ook heengegaan. Een zalige man. Over een spreker op het creativity worldforum gesproken. Dat zou nog eens een naam zijn geweest. Ik hoop dat er genoeg mensen zijn om zijn gedachtengoed te dragen. Indrukwekkende man. En met de eerste sneeuw voor het weekend hebben we weer iets om naar uit te zien.

4 BEF

Wanneer ik van werk naar huis rij passeer ik langs twee benzinestations. Ik heb de afwijking om telkens de prijzen te checken. Wanneer ik nog frequent met de moto reed waren dat die van benzine, met de auto zijn dat de prijzen van diesel geworden. Ik heb geen firmawagen, dus price matters. De ene verkoopt zijn diesel aan €0,970, de andere aan € 1,078. Ze liggen op ongeveer 500m van elkaar. Dat verwondert me. Een verschil van €0,108 op amper 500m. Ik kan het niet laten. De oude Belgische frank blijft me achtervolgen,4BEF denk ik dan. Of op een tank van 50l €5 verschil. Mijn vader tankte vroeger 3km verder in het volgende dorp omdat de naft daar 0,5BEF minder stond. En vandaag draaien de mensen hun hand niet meer om voor €0,1 de liter. Straf vind ik het. Vanwaar de redenering dat iedereen het prijsverschil pikt? De prijs blijft, de klanten komen toch. De meeste met bedrijfwagens, 'zal mij een worst wezen hoeveel de diesel staat, bedrijf betaalt toch'. Hey, zijn we niet in economische crisis? Is besparen ook niet zo goedkoop mogelijk tanken? Of is het gemakzucht? Onwetendheid? In Duitsland schillen de prijzen aan de pomp zo hard dat je op het net beter eerst de prijzen in de buurt checkt vooraleer de tank vol te gooien. Of kan het de pomphouder niet schelen? Verdienen die genoeg geld aan hun verwerkt zwart goud dat ze niet met een paar klanten minder inzitten. Of zijn wij als consumenten al zo braaf ingedommelde lammetjes dat ze ons alles kunnen wijsmaken en dat wij het nog pikken ook?

Perplex

Dat is in één woord gezegd hoe ik vrijdagavond erbij stond. Je ziet het weleens in films. Alle vrienden hebben zich verzameld op een locatie en wanneer de van niets wetende jarige dan binnenstapt roept iedereen luidskeels 'surprise'. Zo stond ik vrijdagavond met een gilmlach tot achter mijn oren te kijken. Mijn ogen gingen open en daar stonden ze. Ik kan moeilijk onder
woorden brengen hoe het voelt om zo'n fijn cadeau te krijgen. Al die lieve snoodaards die mee in het complot zaten en hun mond niet hebben voorbij gepraat, fantastisch gewoon. Het gevoel van samenhorigheid dat je dan overvalt is fenomenaal. Eerst is het moeilijk je ogen te geloven, maar vanaf dan is het genieten geblazen. Enkel jammer dat je er krampen in je kaken van krijgt.

Stiekem had ik er wel van gedroomd.
Wat ik niet wist was dat mijn liefste een geheime groep (lang leve facebook) oprichtte en samen met m'n zus 77 feestvierders bij elkaar bracht. Donderdag zei ik nog tegen sommige, een echte cadeau zal er niet inzitten dit jaar. Wat had ik spijt van die woorden. 'Wist je dan echt van niets', vroegen de meeste. Nee. En dat was ook de leukste en de enige manier voor mij om er zo hard van te genieten.

Het was een supercadeau! Bij deze allemaal nog eens hartelijk bedankt om er te zijn, zonder jullie...
Merci.

Crowdsourcing.

Een term die basicly doet wat hij zegt. Je gaat je publiek gebruiken om info te vergaren. Een term waar al jaren over geroepen wordt maar die nog maar weinig in de praktijk wordt toegepast.
Hier alvast een voorbeeld van hoe het wel kan. Kijk even door de look en feel van de website heen. De motor achter het initiatief. En wie er graag Engelse artikels op na leest gaat hier lezen waar mijn nieuwsgierigheid geprikkeld werd. Autoliefhebbers die een droom willen waarmaken, kunnen mee aan de slag. Go and design.

zee

Tot voor een paar jaar waren het al mijn verlofdagen. Vandaag zijn het er nog de helft. Ik spendeer ze aan sport. Sportvakanties zo je wil. Fietsen, surfen, snowboarden. Ze vraten mijn vakantiedagen. Eigenlijk moet ik het anders zeggen, ze voedden mijn vakantiedagen. Hier nu zitten met zicht op zee, zonder plank maakt me nerveus. Ik heb het me zo gewoon gemaakt dat, wanneer vakantie rust wordt, ik op mijn stoel zit te wippen. De kinderen brengen daar verandering in. Zij (en mijn vriendin natuurlijk) zijn de reden dat ik kies om mijn vakantiedagen ook thuis te spenderen. Zodat we met z'n allen samen kunnen zijn. En bijvoorbeeld een lang weekend aan zee kunnen spenderen. Bus volgeladen. Met al de fietsen in de laadruimte geen plaats mee voor m'n surfplank. Dakdragers besteld maar nog niet geleverd. Dan maar bak met wetsuit en toebehoren meenemen, mocht er iemand afkomen, kan ik misschien wel een plank lenen. Vroeger was ik nooit vertrokken zonder plank. Nu verzoen ik me met het idee. Niet omdat het moet, maar omdat ik het graag wil.

hoe de zaken lopen

Vroeger leek alles simpel. Ieder had zijn verantwoordelijkheden. Er waren meer kleine zelfstandigen en je kon nog zaken doen van man tot man. Dan zijn de grote giganten in het spel gekomen. De giganten van macht en meer. Meer voor ons en minder voor een ander. Economisch, maar ook op vorming en onderwijs, ziekenzorg en sociale zekerheid. Waar je vroeger nog op een menselijke toets mocht rekenen. Een 'we regelen dat wel', mag je nu blij zijn dat je überhaupt al iemand te zien krijgt. Regel het maar via onze website. Bel maar naar onze klantendienst. Een medewerker zal u hiervoor contacteren. Jammer is het.
Daar waar het bedrijf gedragen werd door de service van een van hun meestal zeer hulpvaardige medewerkers, wordt nu geschrapt in loonkost en extra budget gepompt in image building. En het woord zit er niet ver naast. Want image it is. Niets meer. Een leeg gegeven waar je in de 'echte' wereld tegen hun 'klote-imago'aanloopt. Hadden ze het maar begrepen denk ik dan, en hun geld geïnvesteerd waar hun klanten zich gewaardeerd voelden. Want daar is het tenslotte dan toch om te doen. De klant. Zonder afzet geen markt, zonder markt geen inkomen, geen bedrijf.

Tien jaar geleden ondervonden wij wat het doet om als een kleine hogeschool opgeslokt te worden door een keten. Ons nationaal radiografisch en filmtechnisch instituut ging op in een hogeschool voor wetenschap en kunst. Jaren later maakte ik hetzelfde mee toen studio herman teirlinck opgezogen werd door de hogeschool antwerpen. De autonomie gaat verloren. De eigenheid. En waarom vraag je dan? Was het niveau van opleiding niet voldoende? Was er niet genoeg vraag?

In de eerste plaats gaat het dan om centen. Hoe kan het ook anders in een economisch georiënteerd systeem. Maar hoe zit het dan met ziekenzorg en de sociale sector? Daar zou het economische toch niet mogen primeren op het welzijn. Blijkt dat wel zo te zijn. Werk je niet omdat je ziek bent, betaalt de staat je loon. Je kost geld. Daar waar het systeem ooit ontstaan is door een dokter te betalen om je gezond te houden, worden wij nu betaald om ziek te zijn. Tot daar aan toe. Wat er meer stoort is de controle erachter. En dan bedoel ik niet dat je kan gecontroleerd worden of je wel degelijk ziek bent. Controle over ons zijn.
Grotere organisaties, kleine zelfstandigen worden geranten en uiteindelijk werknemers. De eigenheid gaat verloren. Ja maar, zal je zeggen, het geeft toch zekerheid. Ja, de zekerheid dat je zal blijven krijgen wat je altijd al gekregen hebt. Maar je eigen weg gaan? Jouw ideëen volgen, dat liever niet. Wij zullen je zeggen wat onze ideëen zijn en dan mag jij die vertegenwoordigen. Dat is de grote schaal.

De kleine schaal is een rollenspel. Als mens besta je uit verschillende aspecten. En al die delen samen maken je tot één geheel. Vaak gebeurt het dat een van die delen een eigen leven gaat leiden zonder dat je erg bewust van bent. Je gaat zo op in je rol van bv moeder dat je vergeet dat er ook nog een vrouw in je schuilt, of een minares, of een zus, of een dochter, of een werkneemster of een... Maak de oefening maar eens, je komt makkelijk aan 20 rollen die je in je leven 'speelt'. Maar wie je werkelijk bent? Zoveel meer dan enkel maar de rollen die je vervult. En daar draait het dan rond. Wat houdt jou bezig, waar zit je eigenheid. Wat maakt je uniek? Wat is hetgeen je doet zonder dat iemand je er om vraagt. Wat zijn je passies?

Ik heb het niet altijd makkelijk om bepaalde rollen op me te nemen. Vaak komt de confrontatie dat het beperkend werkt om één bepaalde rol te vervullen, voelt het niet juist om in een andere geduwd te worden. Een juist evenwicht tussen al die verschillende delen is meestal wat het aangenaam maakt. En de zoektocht blijft voor de meeste onder ons van lange duur.

Vandaag is mijn voornaamste rol te genieten van een weekendje aan zee met mijn geliefden.
Ik hoop voor u hetzelfde, al hoeft het niet aan zee te zijn natuurlijk.

evolutie

Hoewel ik het nog te vroeg vind voor eindejaarslijstjes werd er gevraagd mijn evolutie van het afgelopen jaar even op een rij te zetten. Zie hier het resultaat.

Er is op een jaar tijd veel gebeurd. Grote dingen en ook kleine. En in de kleine dan weer grote verschuivingen. Door het jaar heen ben ik me meer en meer bewust gaan worden dat de uiterlijke omstandigheden steeds werden gerealiseerd om innerlijke grenzen te kunnen verleggen of doorbreken. Deze stelling kan ik laten op gaan voor de meeste van de situaties die ik gaandeweg als 'probleem' of 'minder aangename' situaties ervaarde. Voor levenszaken als het verlies van mijn moeder, ben ik genoodzaakt een andere stelling aan te halen. Binnen dat kader is het moeilijk te zien welk daar het grensverleggend werk is. Dat het een invloed heeft op mij, ongetwijfeld. Het zet je als mens terug met je twee voeten op de grond. En je leert onmiddellijk dat niets voor altijd is. Het leven zoals het je is gegeven, is per definitie eindig. Levenskwaliteit en bewustzijn vormen daarbij twee onvervangbare peilers. De realisatie van het geheel ligt echter in je eigen handen. Die van jouw en jou alleen. De ervaring leert dat hoe bewuster je met zaken wil omgaan, hoe meer verantwoordelijkheid hierbij komt kijken. Steeds komt de vraag vanuit 3 standpunten op de proppen. Wat is mijn standpunt (het internal frame of reference), wat is het standpunt van de andere(n) (external frame of reference) en wat is het standpunt van de meta? Je kan ze ook anders benoemen, wat zegt mijn instinct (buik), het rationele (hoofd), en mijn intuïtie (hart). Ook daar merk ik een verschuiving. Het is niet juist om te stellen dat dit een verschuiving is die gepaard gaat met de ontwikkeling enkel dit jaar. Dat is eerder het resultaat van een traject en 5 jaar hard werken. Toch is het fijn het onderscheid te kunnen maken tussen wat instincitief en intuïtief aangeboden wordt. Een jaar geleden was ik nog niet in staat mijn intuïtie voor waar aan te nemen. Het feit dat ze beiden gebruik maken van het voelen (of kinestetische kanaal) maakt het er niet duidelijker op.
De combinatie met verantwoordelijkheid nemen voor wat ik dan voel, heeft me meermaals woelige nachten bezorgd. Maar ook al heb je inzicht in je waarden & overtuigingen, capaciteiten, gedrag en effect op de omgeving, hiervoor gaan staan is niet steeds evident.

Hoe een groep je daarbij kan helpen?
Of een groep nu bestaat uit collega's op de werkvloer, de mensen rond de keukentafel, een samengestelde studiegroep of een hoop vrienden. Een groep geeft je een kijk op zaken die je zelf niet hebt. Ze laat je kennis maken met verschillende perspectieven, daagt je uit om je grenzen te verkennen. Aspecten in je worden aangesproken waar je soms nog een appeltje mee te schillen hebt. Gevoelens worden losgemaakt waarvan je mogelijk niet wist dat je ze had. In het kader van mijn evolutie heb ik een groot deel te danken aan de feedback vanuit groepen. Vanuit verschillende individuen, als vanuit het geheel dat ze samen vormen. Ik vind het ook leuk zelf een deel van een groep te zijn. Zodat ik op mijn beurt ook mijn ervaringen kan teruggeven aan anderen. En zelf de rol van 'ander perspectief' op mij kan nemen.

Conlusie? Ik ben tot op heden tevreden van de evolutie die ik dit jaar heb gemaakt. En ik ben me bewust dat het een never ending story is. So enjoy the ride.

Donderdag

Raar gevoel. Je staat op denkende dat het een andere dag is. Zeker als je op een donderdag denkt dat het vrijdag is. One more to go.

Volg je gevoel.

Volg je gevoel. Doe wat je graag doet. Wanneer? Werk van 9 to 17u, spendeer een paar uur bij je familie, en tussen 19u en 02u ligt nog een zee van tijd. Stop met je avonden voor de tv door te brengen. Werk werk werk. Of beter volg je passie, doe wat je graag doet. Dit alles op een entertainende loeiharde in your face toespraak. Watch it.

Citroendoekjes

Citroendoekjes. Je hebt ze ook in de vorm van lollies. Ze lijken op grote oorstokjes. Je weet wel zo'n wattenstaafjes. Ik had er geen idee van dat ze bestonden toen ik ze voor het eerst zag. Ze worden gebruikt om mensen te laten drinken die niet mogen of kunnen drinken. Omdat ze ziek zijn bijvoorbeeld.
Eerst dacht ik dat het wel vlot zou verlopen allemaal. Je komt voor een situatie te staan, je gaat er op een efficiënte manier mee om en je gaat verder. Maar wat als alles wat verder gaan bepaald, ergens terug grijpt naar een vorige moment in je leven. Dan sta je daar op gegeven moment voor "afgewerkte" zaken, onafgewerkt. En wat is onafgewerkt. Is dat verbannen naar de krochten van je ziel? Is dat genegeerd en weggerangeerd? Wat is dat. Je kan praten zonder veel te zeggen. Via lichaamstaal. Gevoelens. Tegen jezelf of iemand die naast je zit. Voor je, in de spiegel. Maar hoe praat je als iemand er niet meer is. Hardop, in de woonkamer als je er doorheen wandelt. Stilletjes onder de lakens in je bed. Op een geheim plekje waar niemand je kan horen. In een kerk. Of in jezelf, met gedachten en gevoelens. Ik was de laatste die nog een dikke knuffel kreeg. Het was zo'n knuffel waarop iedereen jaloers werd. Een dikke, lange, stevige knuffel. De laatste. Men zegt het soms. Afscheid nemen is niet makkelijk. Maar weet je eigenlijk wel wat er dan wordt gezegd. Ik wist het niet. Net als missen. Een begrip dat je wel eens gebruikt. 'Ik mis je.' Maar voelen wat het woord werkelijk zegt. Nee. Het blijkt een gevoel te zijn dat aansluit bij het woord. Afscheid.
Hoe doe je dat. Een favoriet onderwerp als het erop aankomt zaken uit te leggen. Hoe dat je dat emailing, hoe doe je dat websites, hoe doe je dat blablabla. Maar, hoe doe je dat in de praktijk. Ik wou dat er een simpel woord voor bestond. Letters die ik eenvoudig na mekaar zou plaatsen tot een zin. Waarin staat te lezen welke stappen je volgt. Maar zo werkt het niet. Leven is leren. Stap voor stap.
En zo is het met de meeste dingen. Je staat er niet bij stil tot je er bij stil staat. En je voelt dat de enige die een stap kan zetten, jij zelf bent.
Citroenstaafjes. Ze zitten per drie verpakt. Bewaar ze in de koelkast en sop ze even in water voor je er iemands lippen mee nat maakt. Ze zal je dankbaar zijn.

Drie, twee, een

Drie werd twee vannacht."...dus niet vergeten je wekker een uur terug te zetten".
"Een wekker is een uitvinding voor mensen die geen kinderen hebben." Dacht ik vanmorgen botweg. "Net als het winteruur." Want langer slapen of niet. Half acht is half acht, ook al spreken we af om dat nu half zeven te noemen. Van conventies trekt een kind zich niks aan, bioritme en gewoontes daarentegen...

Haider komt uit de kast(of moet ik zeggen uit de kist). Halfweg het het verhaal staat er grappig vermeld dat de versie die in de media is verschenen, van hem en zijn ruzie met de man van zijn leven waarna hij zich ging bezatten in een homobar en zich dronken te pletter reed, volgens zijn vrouw niet klopt:"Hij zou nooit zoveel drinken".
Grappig, hij zou nooit zoveel drinken.

En dan was er vandaag nog de documentaire. Wegens toch vroeg wakker maar op tijd begonnen. De structuur nog eens doorlopen. Een nieuwe selectie beelden stond klaar om begrepen te worden. Fantastisch hoe je steeds nieuwe dingen blijft ontdekken in materiaal dat je al lang uit het hoofd dacht te kennen. Nog op een leuk boek gestoten trouwens 'Once' van Wim Wenders, een duitse cinematograaf. Je kent hem misschien van 'The million dollar hotel'. Leuke combinatie van hersenspinsel in woord en beeld. Een aanrader als je van beide houdt.

Beleefd zijn

Ik rij de weg bijna dagelijks. Eigenlijk zo vaak dat ik er met mijn ogen toe door kan manoeuvreren. Breedte, hoogte, putten en bobbels zijn als open boeken. Dus wat doe ik wanneer ik een tegenligger zie aankomen die te breed spoort, ik zet me braaf aan de kant. Naast de kant bevindt zich een open gracht, dus de bewegingruimte is beperkt. Een ruimte waarvan ik me zeer bewust ben. Ik zie haar komen. Ze rijdt met dezelfde wagen als ik. Ik merk dat ze nogal ver van haar kant rijdt. Ik rij opzij, tot ik niet meer opzij kan. Aan redelijke snelheid passeert ze me. En raakt ze mijn spiegel. Beleefdheid verwacht ik dan. 2 minuten van haar tijd, gewoon even sorry zeggen, vragen of het ok is , er schade is. Dus ik stop. Blijkbaar is beleefd zijn zeldzaam geworden. Ik zie in mijn spiegel de net gekruiste tegenliggerster doorrijden. Zonder verpinken. Beleefd zijn, het is een uitstervend begrip.

offline merde


Net als je op publiceren wil drukken verlies je de netwerkverbinding, hatelijk.Zo vervelend als een vlieg in je oog. Een strontvlieg.

zondagmiddag

In tegenstelling tot mijn alter ego ben ik van vlees en bloed. Minder makkelijk om je weg te steken achter woorden. Met verantwoordelijkheden, met emoties. Meer dan lucht. Zondagmiddag. We werken verder aan de documentaire. Een volgende stap. De eerste montage is klaar. We hebben lang gepraat over wat de rode draad zal zijn. De kern van het verhaal. Schema's uitgetekend, de draden verbonden. En toch voel ik het niet. De beelden spreken daar niks van. De beelden. Momenten die terugkomen. Herbeleefd. Opnieuw bekijken, en nog eens en nog eens. Je denkt dat het lukt om er puur technisch naar te kijken. Maar dat is het niet. Opnieuw. Het verhaal is er. Maar je verliest de hoofdzaak. We proberen het nog eens. De hoofdpunten worden opgelijst en we gaan op zoek naar de essentie. Drie lijnen komen naar voor. Narratief, de interviews en de omkadering. We schetsen het geheel uit. En beginnen onze zoektocht. Het is een hele kunst om het evenwicht te bewaren. Je balanceert de hele tijd tussen, chronologie en verhaal. Blijt het duidelijk? Komt het over, heeft de kijker het nog mee? Je wil steeds zo weinig mogelijk verliezen. Zo veel mogelijk vertellen. Maar less is more. De eenvoud zoeken. Daar is het woord weer. De essentie. En dan komt die emotie naar boven. Het zit hem in zulke kleine dingen. Een beeld, een stem, een situatie die je herbeleeft. Swung en je bent emotioneel terug daar waar al eens geweest bent. Trigger happy. Na enkele uren zwoegen komen we eruit. We hakken weer een aantal knopen door. Gaan terug naar de basis van onze piramide en beginnen opnieuw stuk per stuk de blokken naar boven te schuiven die ons verhaal in de eenvoud vertellen. Laag per laag wordt dit herhaald. Het licht aan deze tunnel schijnt. We halen opgelucht adem. Weer zijn we een stap verder in de goede richting. Mr B. visualiseert het geheel. Ik poog het verhaal weer een stap verder te brengen in mijn hoofd. Volgende afspraak woensdag. Een nieuwe montage. Een nieuwe stap. Wordt vervolgd.

50

De nonkel wordt 50 vandaag. En wij gaan met z'n allen bowlen. Met z'n allen dat is heel de familie min de overledenen. Ik zei het nogal humoristische vanmiddag op mijn werk aan de keukentafel. Als antwoord op 'wie gaat er dan allemaal mee'. Maar zo luchtig het klinkt, zo zwaar het botst in mijn hart. 3 Zijn het er. En niet van de minsten. De op één na jongste neef, de padre familias - mijn grootvader en mijn moeder. Drie op minder dan één jaar tijd. Dat komt aan. Individueel is het voor elk van ons een harde dobber. Ieder heeft zijn unieke relatie met de persoon waavan hij/zij afscheid neemt. Maar ook collectief, als familie. Het is keer op keer een mengeling van verdriet en kwaadheid in een situatie waartegen je machteloos staat.
En vandaag wordt de nonkel 50. Zijn zoon was één van de drie. Het zal een feestje worden met gemengde gevoelens.

manier van denken

Ik wil blijven geloven dat orde en structuur de basis vormen van elke samenwerking.
Een manier van denken veranderen gaat zelden zonder slag of stoot. Meestal wordt daarbij vergeten dat je werk ondersteunt. Het doel is vereenvoudigen, duidelijkheid scheppen snel en accuraat beslissingen nemen. Niet altijd wordt dit in dank afgenomen. Vaak blijven mensen met de indruk achter dat ze controle verliezen. Terwijl in werkelijkheid net een gedeelde verantwoordelijkheid het antwoord is. Door mogelijke problemen te voorzien en al op te lossen voor ze zich stellen. Voorkomen is beter dan genezen beweerden mijn grootouders steevast. Online beschouw ik het niet anders. Zo vaak wordt nog gedacht dat een mailing maken hetzelfde is als een tekstbestand even opslaan als html. Een campagnesite maken hetzelfde is als een brochure voor druk klaar maken. Een homepage wisselen met een dieperliggende pagina 2 minuten werk is. Branden blussen is wat er dan gebeurd. Timing wordt zelden serieus genomen en alles moet snel snel gebeuren. En dan is er nog die brug naar nieuwe interactiviteit. Netwerken en digitale media. De wegen naast de diepe groeven die het klassieke denken al achterliet. Waar het op andere gebieden branden blussen is, moet hier de vonk nog overspringen. Opnieuw andere manier van denken. Ook daar niet zonder slag of stoot. Met de nodige terughoudendheid. Liever ongebruikte wegen, dan aanwezig zijn waar het hoort. Ik hoop dat de inzichten snel begrepen worden want het doet inderdaad denken aan missionariswerk.

De eenzame nacht.

Alles gaat zijn gang en vloeit over in niets. Vergankelijkheid kent zijn tijd. Een beeld schrikt. Het lijkt leeg. Hoe wordt eenheid een deel van je bestaan? De zachtste weg is de weg met de minste weerstand. De minste weerstand is vloeibaar. Vloeiend. Water gaat niet door iets, splijt niet, noch beukt. Water vloeit. Elk obstakel op de weg wordt deel van de weg. De weg vormt het geheel een constant bewegend mechanisme. Geen weerstand. Vloeiend. Met de stroom mee. Obstakels zijn feiten. Zaken die zich voordoen op de moment dat ze aanwezig zijn. Niet te negeren, niet weg te denken. Aanwezig, nu.

beestenboel


You Are a Pig

You are very intelligent, and you enjoy being around people. You can trust others easily.

You have great reasoning skills, and you are quick learner. You are able to adapt to most situations.

You tend to be very territorial and picky. You don't like people messing with your stuff.

You have keen senses and reflexes. You can defend yourself well and quickly sense danger.


Een varken dus. Ik link het niet onmiddellijk aan iets anders dan spek. Goed gebakken, met bruine suiker op een boterham. En dan traditiegewijs liefst nog op de oudejaarsochtend. Lekker vroeg als de rest van de buurt nog aan't ontwaken is. En als ik het dan toch voor het zeggen heb, doe er dan maar een laag sneeuw bij ook. Van waar toch steeds die drang om ons met dieren te vergelijken. Horoscopen, dierenriemen. Waarom. Om jezelf beter leren kennen? Aspecten over jezelf te lezen? Ieder zal wel zijn reden hebben. De mijne was nieuwsgierigheid. En die van u?

Ochtendmist

's Ochtends door de velden naar je werk rijden. Als het water met bakken uit de hemel komt is er inderdaad weinig romantiek mee gemoeid. Maar als er zoals vanmorgen een dikke laag doorzichtige mist hangt... Betoverend. De laag is net dik genoeg om als zonnefilter te dienen. En dun genoeg om het landschap er achter niet te verbergen. De natuur, prachtig gewoon.

Driewerf hoera

Ik heb sinds kort een iphone in mijn handen . Zo'n 3G. Helemaal wild loop ik ervan. Geweldig speelgoed. En verbazingwekkend handig. Opgegroeid tussen de pc's ben ik nog steeds een pc gebruiker. Apple was toen nog macintosh. Met hun TOS. Maar vooroordelen uit de weg. Het gaat in wezen om hetzelfde vind ik. Lees ik net dat FF binnenkort een mobiele versie uitbrengt. Zalig denk ik. Driewerf hoera indien het echt zover komt.

Afwasmachien

Irritant vind ik. Mensen die vandaag nog steeds pretenderen dat ze niet weten hoe een afwasmachine werkt. Of beter nog een volle lade proper goed laten staan nadat ze er één reine tas hebben uitgenomen. I-r-r-i-t-a-n-t. En dan vooral omdat ik het zelf niet kan. Kom ik dan na hen. Dan heeft mijn goodwill zoiets van 'alllez kom, zal ik dat maar even snel leegmaken'. Is de vaatwasser leeg dan staan alle vuile tassen rustig op het aanrecht. Zelfde verhaal. Inladen. Ondertussen spreek ik ze er niet meer over aan. Heb het geprobeerd hoor. Vriendelijk, kordaat. Voorgesteld om ze tassen te geven met hun naam op... Thats not my job. Krijg je dan vaak te horen. (Well officer can you tell me what you're job is...). Slechte wil is het woord dat ik erop plak. De moeite is even groot. Your shit, your responsibility.

Structuur

Hoe begin je er nu aan. Dat was ook onze eerste vraag. Alle files ingeladen. Project aangemaakt. Opslitsen dan maar. Interviews bij de interviews. Verhaallijn in een aparte map. En dan begint het. Hoe vertel je op de juiste manier je verhaal. Zonder de draad te verliezen en toch te blijven boeien. Het is moeilijk wanneer je er emotioneel kort bijstaat. Dat ondervond ik al tijdens de zomer toen ik nog dacht een eerst script klaar te hebben aan de hand van de rushes tegen eind augustus. Niet dus. Planning realistischer gemaakt. Hulp gevraagd. Nu zijn we met twee. Twee keer in de week. Als het werk het toestaat. Deadline kerstmis. Een cadeau'tje voor onder de boom. Na zorgvuldig wikken en wegen zetten we beetje bij beetje de 'goei' stukken naar boven. Het voelt als een piramide bouwen. Een piramide van beelden.

Fring

Vandaag tegengekomen. Fring. De bestaande VOIP voor smartphones. Leuk gevonden. Enkel opletten voor je datalimiet denk ik dan. Want die kost je meer per Mb dan je telefoonrekening. Fringen maar.

Telenet DEEL 2

Voor wat hoort wat. En juist is juist. Amper een uur nadat ik mijn post over Telenet schreef kreeg ik volgend bericht in mijn mail :

"Beste,
We hebben jouw blogpost <
http://gedachtengolven.blogspot.com/2008/10/amateurs-van-telenet.html> opgemerkt en zouden graag de nodige actie ondernemen om dit probleem zo spoedig mogelijk op te lossen.Kun je ons jouw klantennummer bezorgen zodat we actie kunnen ondernemen?
Met vriendelijke groeten,Telenet Webcare"


Hoe dit juist in zijn werk zit zal u -of de mensen van webcare- ongetwijfeld beter kunnen uitleggen dan ik. Hun screening werkt blijkbaar perfect. Ik ben verbaasd. Zo gezegd zo gedaan. Gegevens bezorgd.
18u20. Ik wandel door de voordeur het huis binnen, telefoon. Technische dienst. Of ik even zo goed wil zijn te checken of mijn internet terug werk. Perfect is mijn antwoord. Per-fect. 24 uur Zal het geweest zijn. Tussen medewerker aan de lijn en opnieuw internet. Zie je wel dat het kan denk ik dan. Zo het hoort. Ik en Telenet. Onze verstandhouding is weer A- OK.

Delen

Google Analytics is een prachtige tool. Je kan perfect volgen hoeveel je site- blog in dit geval- gelezen wordt, door wie, welke pagina's, hoe lang, etc. Zalig vind ik het. En ook een beetje ontnuchterend. Iets delen is niet eenvoudig. En toch. Hoe meer je deelt hoe lichter de 'last' wordt. Des te meer iets gedragen. Grotere reikwijdte. Ondersteuning. Het is een aloud principe. Rockefeller heeft dat ooit goed begrepen. Het daagde mij onlangs. In het water. Dat is meestal de plaats waar mij dingen beginnen te dagen. Hoe groter de golven -hoe groter de kans op angst- hoe meer bewust ik mij word van mezelf. Meestal ben ik dan gelukkig dat ik terug veilig het water ben uitgeraakt. Mastodonte muren water die zich manhoog (en soms zijn dat lange basketspelers) recht zetten, kunnen nogal imponeerend overkomen als je op je buik op een surfplank voor ze ligt. De euforie en adrenaline die door je raast als je zo'n beest berijdt is natuurlijk ook niet te evenaren. Maar goed. Tijdens zo'n moment enkele weken terug werd het principe mij duidelijk.
Ik zat er enkele maanden mee in mijn maag. Drie maanden geleden verloor ik mijn moeder aan kanker. Hoewel het een oneerlijke strijd was. Bleef zij ons consequent vertellen dat je niet steeds de situatie kan kiezen waarin je terecht komt, maar dat je steeds kan kiezen hoe je met die situatie omgaat. Bewonderenswaardig vond (vind) ik het. Deel om mijn eigen verwerkingsproces vorm te geven -er werd ons verteld dat ze ongeneeselijk ziek was en dat het wel eens snel zou kunnen gaan- stapte ik naar een productiehuis. Ik klopte aan met het verhaal. Bewust omgaan met de dood, met kanker, met situaties. Die mensen stappen mee in het verhaal en we zijn beginnen beelden draaien. 4 Weken later is ze overleden.
300 Gb, 8 uur HD is wat rest. Een hele boel herinnneringen vastgelegd op beeld. Geen sensatie was de afspraak. Een verhaal maken dat we kunnen delen. Want delen is de last verminderen. En wat je deelt wordt zoveel mooier. Wordt vervolgd.

Amateurs van Telenet

3 Werkdagen zal het duren. Dat is dan beginnen rekenen vanaf vandaag. Gisteren was op eens mijn(ons) internet weg. Weg als in, uw activatie is stop gezet, neem contact op met Telenet. Wanneer ik bel zijn ze heel behulpzaam. Er wordt uitgelegd dat een naamgenoot in Moeskroen zijn producten heeft stopgezet. Maar u bent niet franstalig zeker. Nee. En ik woon ook niet in Moeskroen. En btw, mijn accountnummer is ook anders. Mocht je voorbij de adresgegevens hebben gelezen. Ook heb ik een andere klantnummer. Waar u perfect van op de hoogte bent. Ah ja... Een onmiddellijke reactievatie met hoogdringendheid. Klinkt goed, denk ik. Ik veronderstel dat als een de-activatie a la minute (een maand na een aangetekend schrijven weliswaar) kan worden stopgezet op een zondagnamiddag. Een rectivatie even snel geregeld is. 2 tot 3 werkdagen. Wablief ? Ik dacht een uur? Geen VPN, geen server-verbinding (grappig woord). Balen. Ik argumenteer. Contact opnemen met de dienst facturatie. Ok verbind maar door. Deze werken niet vandaag en het is best ze te bellen als uw reactivatie een feit is anders bent u een niet bestaande klant en kan er voor u niets worden gedaan.
Mijn verstomming wordt groter. Ik begrijp dat de mensen die support leveren zelf voor een voldongen feit staan. Maar jongens wat een amateurs. Telenet zijn zeikers, punt.

de dag dat alles anders werd

Op een moment lijk je ineens te begrijpen waar het altijd al over ging. Het is bijna niet waarneembaar. Het zit in details.
Als iemand me vraagt om het uit te leggen moet ik veel woorden gebruiken. Het is een gevoel. Zo sterk aanwezig dat je er niet meer naast kan.
Vanaf vandaag is alles anders. De lei wordt schoon geveegd. Je naam geroepen. Het is tijd om op te staan.
Eerst wankel ik nog, te lang gezeten. Het staan op m'n benen voelt vertrouwd toch zwak. Lang geleden denk ik.
De eerste stap is voorzichtig. Met veel beschouwing, doordacht, beredeneerd. De volgende al meer gesterkt door het gevoel dat het wel ok is.
En voor ik er acht in heb, de deur. Nu ze nog openen. Opnieuw twijfel. En dat gevoel. Mijn benen die daarnet nog wankel aanvoelden worden
gevoed met kracht. Ik sta. De deur, en met haar meteen een hele wereld, gaat open.

Bart Peeters

Op vijf jaar tijd uitgroeien tot wat in de pers genoemd wordt Vlaanderens beste Nederlandstalige artiest. Je moet het maar doen. 'Geëngageerde teksten, met karakter en begeestering die vlot op het publiek wordt overgedragen.' Al die nummers vind je op "De Hemel in het Klad" behalve één. Zelf ben ik niet de Bart Peeters -fan. Ik kijk wel met gefascineerde ogen en oren hoe een man van zijn allooi alsof het niets is, een nummer uit zijn mouw schudt ter ondersteuning van de christelijke waarden van een mutualiteit. Al kan ik er niet volledig objectief naar kijken, ik vind het geheel goed werken. Oordeel u zelf maar.

Liefde als bouwmateriaal

We praten niet snel over betrokkenheid, laat staan over liefde als het gaat om de publieke sfeer - daarvoor is het woord te zoet en te privé. En toch zijn betrokkenheid en liefde momenteel minder privé en zoet aan het worden. We kunnen dingen doen voor mensen die we bijna niet kennen, en zij voor ons, en het kost zo weinig moeite dat er bijna geen barrière genomen hoeft te worden. De gevolgen daarvan kunnen een veelvoud van onze oorspronkelijke inzet worden. Sociale techniek maakt van liefde een herbruikbaar bouwmateriaal. Daar waar mensen voldoende betrokken zijn bij een bepaalde activiteit, en bij elkaar, kunnen ze hun krachten bundelen en doelen bereiken die langer bestaan en verder reiken dan ooit tevoren. May the force be with you.

Herfstweekend

Het einde van de week. Weekend in. Haren kort, hagen kort, onkruid weg. Ik word er stil van. De samenloop van toevalligheden. De één vertrek net op 21 juni de andere 21 september. Toeval? Afscheid nemen blijft moeilijk. Eerst gaat het makkelijk, het is niet zo lang geleden dat je ze zag. Een dag wordt dan een week, een week een maand, een maand een seizoen. Op weg steeds wel een herkenningspunt. Toeval? De zon scheen. De hagen staan kort, het onkruid is weg, het lichaam voldaan. Ik hoop dat je ook een straaltje zon hebt meegepikt in dit eerste herfstweekend.

Knappe koppen

Nee dan bedoel ik niet direct de lieve smoeltjes van de onlangs door mr. Hefner tot meest sexy uitgeroepen vrouwen. Maar mensen die het aandurven om hun verbeelding los te laten. Gebaseerd op oude technieken, vandaag toegepast. En andere die dan nog een stap je verder gaan. Als clip bij een single.
Te fijn gemaakt om hier af te spelen. Daarom check it out.

diesel xxl


Diesel viert zijn 30 ste verjaardag. En dat zal geweten zijn !
Het resultaat SFW porn... see for yourself...
UPDATE:de mosterd

Cornwall

Het overkomt mij regelmatig wel eens dat ik de longen uit mijn lijf peddel om het tempo van een aanstormende golf zachtjes te evenaren, er vervolgens op te springen en als het helemaal goed loopt haar (ik denk graag aan een natuurelement als een zij) te berijden tot ze uitgeraasd is. Heel uitzonderlijk komt het eens voor dat aanstormende golven zich tot aan de Belgische of Nederlandse kust begeven. Meestal ga je ze een paar honderden kilometers verder zoeken. Cornwall deze keer. En bij lange afstanden horen lange ritten. 's Nachts rijden, dan is het rustig en duurt de dag wat langer. Tijdens zo'n rit kwam ons gesprek bij opvoeding terecht. Hoe zorg je ervoor dat je kinderen een goede opvoeding krijgen. Dat ze toch tijdens hun zoektocht naar zichzelf toch maar niet in aanraking komen met drugs. Harddrugs dan. Chemische brol zoals wij het in ons gesprek noemden. Het antwoord hebben we op die moment niet gevonden. We waren het er wel over eens dat als we iets konden doen, het een goede communicatie met onze kinderen onderhouden is. En dat begint al vroeg, heel vroeg.

The hawk is howling


Als de Schotten buiten hun lekker accent en 'great skotch' nog iets op ons voor hebben, dan is het voor mij deze trots. Nooit nog zo ontroerd geweest door noise als door deze sympahatieke inwoners van Glasgow. Veel zeggend zijn ze niet op een podium, maar ga toch eens langs de melkweg in A'dam op 29 oktober. Voor mij was het jaren geleden 'het pukkelpop optreden van het jaar'. Anyway, u hoeft mij niet te geloven luistert u zelf. Maar wees gewaarschuwd de kans is groot dat uw hardverdiende centen ingeruild worden voor een ticket.

WD

Soms gaat het snel. Niet gedacht dat ik ooit 1TB zou vol krijgen. Acht uur beeld materiaal in HD denkt daar anders over. Zondag bestellen dinsdag aan huis geleverd. Zalige uitvinding die online shops. In speciaalzaken wandelen gestuurd, valse beloftes gekregen en de uiteindelijke melding dat WD niet kan leveren voor het einde van de maand. Nooit krijgen ze me nog zover. Een simpele klik, eenvoudige betaling en thuislevering. Dat is service en daarmee basta. Ik had het ze nochtans graag gegund die kleine zelfstandigen. Helaas was hun meerwaarde zoek. Een maand levertijd. Zeg nu zelf.

RRR

Het over komt de beste wel eens. Midden in de nacht, diep in slaap, helemaal mee in je droom word je zachtjes aangepord. Eerst besef je niet goed wat er nu precies aan de hand is. Het porren houdt aan, je schrikt, je oren gaan open 'lief je snurkt'. Je draait je om en de volgende moment zit je aan de ontbijttafel. Snurkte ik? Ok ik sta misschien niet zo scherp meer als enkel jaren geleden, maar van zwaar overgewicht is niet direct sprake. Van de verkoudheid waarschijnlijk. Gedachten molen op gang. De nachten passeren. Maar de onzekerheid drijft steeds boven en de vraag 's ochtends blijft. Toch niet te hard gesnurkt vannacht?

paranoid Android

Here's Jonny! Met een G dan, G1. Ik ben eens benieuwd hoe hij het gaat doen die T-mobile G1. Zelf loop ik nog hopeloos achter met een apparaat dat als enige relevante feature een zaklamp heeft. Maar opgewonden kijk ik uit naar de strijd die zal losbarsten. Geniaal was de voetafdruk die apple achterliet met zijn iphone. Met rijen wachtenden als gevolg, zelfs nadat de hardcore fans al maanden met hun speeltje rondliepen. Vetste applicaties eerst. Gitaarspelen, pinten tappen, noem het op, het is er. Tof, maar handig? Tijd geleden las ik het idee van een besturingssysteem voor (wired jul,2008) smartphones. Het antwoord van google. Wees er maar zeker van zo paraniod is het niet. If you can't beat them join them. Of google's interpretatie, support them!