zee

Tot voor een paar jaar waren het al mijn verlofdagen. Vandaag zijn het er nog de helft. Ik spendeer ze aan sport. Sportvakanties zo je wil. Fietsen, surfen, snowboarden. Ze vraten mijn vakantiedagen. Eigenlijk moet ik het anders zeggen, ze voedden mijn vakantiedagen. Hier nu zitten met zicht op zee, zonder plank maakt me nerveus. Ik heb het me zo gewoon gemaakt dat, wanneer vakantie rust wordt, ik op mijn stoel zit te wippen. De kinderen brengen daar verandering in. Zij (en mijn vriendin natuurlijk) zijn de reden dat ik kies om mijn vakantiedagen ook thuis te spenderen. Zodat we met z'n allen samen kunnen zijn. En bijvoorbeeld een lang weekend aan zee kunnen spenderen. Bus volgeladen. Met al de fietsen in de laadruimte geen plaats mee voor m'n surfplank. Dakdragers besteld maar nog niet geleverd. Dan maar bak met wetsuit en toebehoren meenemen, mocht er iemand afkomen, kan ik misschien wel een plank lenen. Vroeger was ik nooit vertrokken zonder plank. Nu verzoen ik me met het idee. Niet omdat het moet, maar omdat ik het graag wil.