Ik sprak recent over een gevoel dat me bezig houdt. Energie die in me beweegt. Onrustig en ze weigert zich te laten controleren. Als het duiveltje en het engeltje in de tekenfilms. Doe dit, nee doe dat. Onrust die je het bed uitjaagt nog voor de wekker afgaat. Het plaagt me nu al een ruime tijd. Drie maanden geleden gaf ik mezelf een opdracht. 'Tijdskader 3 maanden. Voor het jaar om is wil ik een antwoord.' De deadline voor mezelf, die komt in zicht en het is me nog steeds onduidelijk welke richting het uitgaat.
Heb je dat nooit. Dat dillema tussen wat je voelt dat goed voor je is, en wat je weet dat je zou moeten doen?
Soms zijn deze moeilijk op elkaar af te stemmen. Je gevoel volgen betekent springen. Springen en zien. Je gevoel volgen betekent vertrouwen. Vertrouwen op jezelf, op je gevoel. Je gevoel volgen betekent verantwoordelijkheid. Gaan staan voor je eigenheid. Jouw authenticiteit. Je los koppelen van het gedachtengoed van anderen en je begeven op een weg. Een pad waarvan je op voorhand niet langs waar het leidt. Een rotsvast geloof in jezelf is daarvoor nodig. Rotsvast omdat je ten alle tijden moet kunnen teruggrijpen naar die zekerheid die je enkel jezelf kan geven. 'Ik weet dat dit de juiste stap voor me is'. Het wil ook zeggen dat je sterk genoeg moet zijn om je eigen weg te wandelen, ook wanneer de grote stroom soms een andere keuze of beslissing neemt. Twee jaar geleden deed ik de test. Ik besliste dat het goed
voor me was om op bedevaart te vertrekken. Gevoelsmatig vertrok ik, met als enige doelstelling 100km per dag fietsen. Ik nam 's ochtends de kaart en keek 100km vooruit. Wanneer de dag en de kilometers vorderden deed ik mijn oefening. 'Voelt het goed om hier te stoppen of niet?' was de vraag die ik stelde wanneer de 100 in zicht kwam. Was het antwoord 'nee, reed ik verder tot het 'ja' werd. Klinkt niet echt spectaculair. Maar het werkte wel. Ik bracht mezelf op plaatsen waar ik anders nooit zou zijn geweest. Ik ontmoette fantastische mensen en hoorde authentieke verhalen. Het meeste van mijn tijd was ik alleen. IK. Mijn ijkpunt om zeker te kunnen zijn van mijn gevoel. En mijn enige zekerheid dat ik mijn gevoel zou kunnen volgen. (Ik veronderstelde dat de invloed van andere beperkt zou zijn wanneer ik alleen reisde). En zo kwam ik erachter dat jezelf zijn best ok voor je is. Dat hoe groot het geheel ook is, het kan niet bestaan zonder zijn individuele delen. Eigenheid is noodzakelijk. En wat is het soms verdomd moeilijk om voor die eigenheid te gaan staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten