zondagmiddag

In tegenstelling tot mijn alter ego ben ik van vlees en bloed. Minder makkelijk om je weg te steken achter woorden. Met verantwoordelijkheden, met emoties. Meer dan lucht. Zondagmiddag. We werken verder aan de documentaire. Een volgende stap. De eerste montage is klaar. We hebben lang gepraat over wat de rode draad zal zijn. De kern van het verhaal. Schema's uitgetekend, de draden verbonden. En toch voel ik het niet. De beelden spreken daar niks van. De beelden. Momenten die terugkomen. Herbeleefd. Opnieuw bekijken, en nog eens en nog eens. Je denkt dat het lukt om er puur technisch naar te kijken. Maar dat is het niet. Opnieuw. Het verhaal is er. Maar je verliest de hoofdzaak. We proberen het nog eens. De hoofdpunten worden opgelijst en we gaan op zoek naar de essentie. Drie lijnen komen naar voor. Narratief, de interviews en de omkadering. We schetsen het geheel uit. En beginnen onze zoektocht. Het is een hele kunst om het evenwicht te bewaren. Je balanceert de hele tijd tussen, chronologie en verhaal. Blijt het duidelijk? Komt het over, heeft de kijker het nog mee? Je wil steeds zo weinig mogelijk verliezen. Zo veel mogelijk vertellen. Maar less is more. De eenvoud zoeken. Daar is het woord weer. De essentie. En dan komt die emotie naar boven. Het zit hem in zulke kleine dingen. Een beeld, een stem, een situatie die je herbeleeft. Swung en je bent emotioneel terug daar waar al eens geweest bent. Trigger happy. Na enkele uren zwoegen komen we eruit. We hakken weer een aantal knopen door. Gaan terug naar de basis van onze piramide en beginnen opnieuw stuk per stuk de blokken naar boven te schuiven die ons verhaal in de eenvoud vertellen. Laag per laag wordt dit herhaald. Het licht aan deze tunnel schijnt. We halen opgelucht adem. Weer zijn we een stap verder in de goede richting. Mr B. visualiseert het geheel. Ik poog het verhaal weer een stap verder te brengen in mijn hoofd. Volgende afspraak woensdag. Een nieuwe montage. Een nieuwe stap. Wordt vervolgd.