Vanmorgen iedereen goedgemutst en gesjaald om het winterweer te troseren.
Het fietspad en alles wat geen hoofdbaan waardig is, lag er spekglad bij.
De eerste meters veradden onmiddellijk hoe gevaarlijk het was om de zwaartekracht te trotseren met twee wielen en een laagje rubber. Het was een gladde tocht die af en toe stappen noodzakelijk maakte. Maar met Stella als zingende Kapitein vooraan op de fiets, best aangenaam. Toch besloop me heel de tijd het gevoel van onbehagen. Een val is er sneller dan je vermoedt in dit weer. Bij de onthaalmoeder aangekomen wachtte het nieuws me al op. Valérie was met de fiets onderuit geschoven wanneer ze Emma naar school bracht.
Gelukkig heeft Emma een stevige fietsstoel die haar beschermt bij ongelukken. Valérie's hoofd had minder geluk.
Haar misselijkheid maakte me ongerust en na een tussenstop aan school zochten we de spoedafdeling op.
6 uur, enkele diagnoses en een scan later mochten we huiswaarts keren. Onder strenge voorwaarden van voldoende rust, een check up morgen voormiddag en de belofte snel terug te komen als de situatie mocht verergeren. We komen er gelukkig goed vanaf. In tegenstelling tot heel wat anderen.
Gebroken en verstuikte benen, polsen, armen, enkels. Aanhouden geloop tussen radiografie en spoed, stoelen werden bij gehaald, wachtruimtes te klein, de amdinistratie raakte zonder enveloppen. De spoedafdeling draaide op volle toeren.
Toch fantastisch dat al die mensen zich inzetten voor onze gezondheid denk ik dan. Ze hebben een mooi beroep. Nee hun loon zal verre van goed zijn, de werkuren zijn waarschijnlijk verschrikkelijk en de werkdruk 'zwijg me daarvan'. Maar mooi, omdat ze zich kunnen inzetten voor het welzijn van hun medemens. Mooi omdat ze klaar staan wanneer de nood het hoogst is. Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten