Beleefd zijn

Ik rij de weg bijna dagelijks. Eigenlijk zo vaak dat ik er met mijn ogen toe door kan manoeuvreren. Breedte, hoogte, putten en bobbels zijn als open boeken. Dus wat doe ik wanneer ik een tegenligger zie aankomen die te breed spoort, ik zet me braaf aan de kant. Naast de kant bevindt zich een open gracht, dus de bewegingruimte is beperkt. Een ruimte waarvan ik me zeer bewust ben. Ik zie haar komen. Ze rijdt met dezelfde wagen als ik. Ik merk dat ze nogal ver van haar kant rijdt. Ik rij opzij, tot ik niet meer opzij kan. Aan redelijke snelheid passeert ze me. En raakt ze mijn spiegel. Beleefdheid verwacht ik dan. 2 minuten van haar tijd, gewoon even sorry zeggen, vragen of het ok is , er schade is. Dus ik stop. Blijkbaar is beleefd zijn zeldzaam geworden. Ik zie in mijn spiegel de net gekruiste tegenliggerster doorrijden. Zonder verpinken. Beleefd zijn, het is een uitstervend begrip.