Licht

Door ondermaats te blijven
bewijs je de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan in je schulp te kruipen
opdat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn geboren om Gods glorie te manifesteren,
die binnen in ons is.
Die glorie is niet in sommigen
maar in ieder van ons!
En terwijl we ons licht laten schijnen,
geven we anderen onbewust toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze angst bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.

Nelson Mandela. Uit zijn inaugurele rede als president van Zuid-Afrika 1994.

Laat het een uitnodiging zijn om je licht te laten schijnen in deze duistere tijden.
Steek het niet weg in je bed van angst.
Hang het hoog zodat iedereen kan zien dat ook in hen het licht aanwezig is.
Gebruik een glimlach, een vriendelijk gebaar.
Wees vriendelijk voor jezelf, frustreer je niet wanneer je in de file staat, het heeft gesneeuwd een meeting niet loopt zoals je had gepland. Wees dankbaar.
Indien je denkt niks te hebben om dankbaar voor te zijn, blader eens door een krant.

over de duif en de specht


We zitten aan de ontbijttafel tafel. Emma vraagt: "Johan, is dat een specht daar in die boom". Ik zie niet meteen waar ze bedoeld. "Daar in die boom met dat zwart kop'ke. Nee, dat is een duif". Emma volhard, "dat is toch een specht". Ik leg uit hoe een specht er uit ziet en hoe dat verschilt van een duif. Emma maakt zich boos. "En toch is het een specht", besluit ze. Ik probeer haar nogmaals het verschil tussen een duif en een specht te duiden. Emma maakt zich nog meer boos, "jij begrijpt mij niet". Op deze moment ben ik het beu en zeg ik aan Emma dat het niet lief is van haar om zo'n toon aan te slaan. Gevolg Emma maakt zich nog meer boos. Ondertussen heeft Valérie zich in het gesprek gemoeid en proberen we met twee uit te leggen dat sommige spechten een groen hoofd hebben en andere een rood, en dat een duif een grijs hoofd heeft... "Jullie begrijpen mij niet" , besluit Emma, "en ik vind het niet fijn als jullie zo tegen mij praten".

Ze ziet ondertussen dat ze zich vergist heeft en dat daar een duif zit. Toch vind ze het moeilijk om dat voor zichzelf toe te geven. Het is moeilijk voor haar om te aanvaarden dat ze sommige dingen nog niet in een oogopslag kan lezen. Zoals ook wij het vaak moeilijk hebben om te aanvaarden dat er gewoon een duif voor onze neus zit als wij denken een specht te zien.

't leven



Een zware om over na te denken. Een leven komt, een ander gaat. Zonder voorkeuren of vaste structuren. Nog niks bepaald. Alles nog mogelijk. Ik kijk er naar uit om het het mannetje of vrouwtje op de foto een van de volgende dagen te mogen begroeten.

Verantwoording

Verantwoording. De kern van het woord zit in het antwoord. Het voorvoegsel ver, is gericht op een afstand in de tijd. Soms naar de toekomst toe, maar ook naar het verleden.

Veel mensen vinden het niet prettig om 'nu' een antwoord te geven op die toekomst of dat verleden. Beslissingen worden vaak uitgesteld of bij anderen gelegd. Zodat niet zij de vraagsteller van antwoord moeten dienen, maar de andere.

"Zolang ik niet zelf beslis, kan ik niet verantwoordelijk worden gehouden" is vaak de gedachtegang die ermee samenhangt.

De mogelijkheid om iemand van antwoord te dienen sterkt ons. Het vormt ons als persoon en duidt aan hoe (veer)krachtig we zijn. Het bouwt ons intern referentiekader en maakt ons minder afhankelijk van het welbevinden van onze omgeving. De kern van de beslissing ligt immers bij jezelf. Het is daarom van uiterst belang dat wanneer je een beslissing neemt, je er ook volledig achter staat.

Wie zich extern refereert komt altijd te laat.

Of om het met iemand anders zijn woorden te zeggen:

"Als je zit, zit dan.
Wanneer je staat, sta.
Maar wankel niet."

2 wolven

Zo is er een verhaal over een oude indiaan die aan het vuur zijn kleinzoon vertelt dat in hem steeds twee wolven strijden. De ene wolf staat voor het goede in hem en leeft van gevoelens als liefde, vrede, rust, voldoening,... De andere wolf staat voor het kwade in hem en leeft van gevoelens als angst, afgunst, welbevinden,... Zijn kleinzoon luistert vol bewondering. Wanneer de oude indiaan zijn verhaal eindigt vraagt de jongen "maar opa, welke wolf wint dan het gevecht" de oude man antwoordt "diegene die ik voed, jongen. De wolf die ik eten geef wint de strijd".

ochtendstond



Augustus September oktober zo snel je ze schrijft zo snel zijn ze voorbij. Een zucht tussen twee gedachten. De herfst ruilt de zomer. Regenachtige dagen met bijtende ochtendstond. De fietstocht die je longen met vrieskou vult.Dat priemende gevoel in je handen als je terug de warmte tegemoet treedt. Heerlijk om je ochtendhumeur mee weg te spoelen.

Nog even en ze zijn met drie. Mijn zus wordt moeder. Die maand zal het november zijn met korte dagen en lange nachten. Het bedje staat klaar, het huis net als wij, bijna. Nog een laatste keer goed slapen. Nieuw leven. Een generatie erbij. Kunnen we op feesten weer praten over vroeger toen we zelf klein waren en hoe dat kleine wezen ons herinneringen terugbrengt waarvan we allang vergeten waren dat ze bestonden.

Om later te beseffen dat alles eigenlijk zo snel gaat dat we er veel te weinig bij stil staan. Druk druk druk en het is weer voorbij. Het jaar, het seizoen en soms ook het leven. Een eind. Een nieuw begin. Ochtendstond.


060810

En dan gebeurde het.

Ik hoorde mij het eerst aan hem vragen. Na een uur van talmen en euhs. Een beetje met een klein hart. zo van wat zou je ervan vinden als...

En dan zeven dagen van eeuwigheid. In mij. Alleen. Wat een gevoel. Zoekend naar perfectie. Voor haar.

Uit het niets kwam de eenvoud. Samen met de vraag. Waarop zij zei 'ja heel graag'.

Dan volgt de scheervlucht langs zalen, buffetten, arragementen, lijsten, teksten, gasten en nummers. Praktische bezwaren. De wetten der realiteit.

Tot het punt waarop de zwaartekracht haar grip verliest en alles zweeft in een vacuüm van zacht gezoem. Allerhande stemmen die zachtjes de achtergrond vullen met pro's en contra's, do's and don'ts, vreugde en verdriet.

Zo zachtjes het sneeuwklokje in de lente ontwaakt, zo voorzichtig ontkiemt een gevoel van diepgewortelde vreugde zich in mij. Nog tien nachten slapen en zij en ik wordt wij.

inside out

kort: nee ik heb geen e-holiday gehouden
toch lang geleden: ja, inderdaad
mogen we weten waarom: ja hoor, lees gerust verder

Schrijven is het vormgeven van een interne stroom aan emoties, gevoelens en gedachten. Het veruiterlijken van een proces dat enkel waarneembaar is diep binnen in mezelf. De laatste maanden speelde er veel, diep van binnen in mijzelf. Ik had een belofte gemaakt. Op de lijst een aantal af te werken zaken. Zonder een deadline te stellen. Toch met aandrang. Laatste schreef ik 'coming soon'. Vorige week ontving ik de bevestiging van IDFA, een Nederlands documentaire festival, om mijn inschrijving te bevestigen. Ondertussen maakte ik een aantal exemplaren klaar. Aan hen die reeds lang in mijn hoofd beloofd waren. Maar die om praktische redenen steeds weer bleven liggen.
Er is voor alles een plaats en een tijdstip. En zo kwam het dat ik op een zondagmiddag hoesjes begon klaar te maken, op mijn moto stapte en dvd's ben gaan wegbrengen. Aan de binnenkant een klein briefje met een persoonlijke boodschap. Aan elk een dankjewel. Voor mijn vrienden maakte ik één exemplaar. Om door te geven van hand tot hand, van mond tot mond. Omdat vrienden dat doen, dingen met elkaar delen. In ruil vroeg ik hun mening, eerlijk en oprecht. In stilte of hardop. Ze komen druppelsgewijs aan gerold. En ze raken me keer op keer. Die eerlijke momenten. Bakens in een druk, gejaagd bestaan. Een perspectief. Zo komt er een afronding aan 2 jaar werk. 2 jaar van kijken, bijsturen, verfijnen en uitlijnen. Van intens samenwerken. Emotioneel. Het voelde raar om er mee op te houden. Om de fase van het creëren af te sluiten en het hoofdstuk van het naar buiten komen te betreden. Aan zij die dit lezen en graag een exemplaar in hun bezit willen stuur een mailtje naar ikbenjohanpeeters@gmail.com .

Dromen

Het is zowat de basis van elke beginsel van ons mens-zijn.
Sommigen vertalen ze in grootse daden of pleziertjes.
Anderen liggen er 's nachts van wakker of schrijven er liederen over.
Het blijft fascinerend waarom de ene wel en de andere niet.
Keer op keer prikkelt het wanneer iemand ze waar maakt.
In groep zitten we gespannen te kijken wanneer ze worden omgezet in sportieve prestaties of meesterwerken. Tot het op onszelf aankomt want dan is er steeds toch weer dat fenomeen.
Dat zovelen in de ban houdt om het niet te doen. Om te blijven ploeteren in het vastgeroeste systeem van alle dag.
Toch komt de moment dat de lokroep niet meer te negeren is, de realiteit niet meer rijmt en alles wijkt voor dat wat je in wezen drijft.
Jouw droom.
Vandaag zie ik meer en meer mensen rond mij die ze waarmaken.
En dat siert.
We zijn het onszelf verschuldigd.
Hebben alles in onze mars om ze waar te maken.
Het enige wat ons scheidt is het doen.

coming soon


Het gaat goed. Dank je. De weg, zijn gangetje. Tijd weinig. En toch evenveel als jou. 24 uur in een dag. De intussen al goed ingewerkte job gaat met veel van mijn aandacht lopen. Fijn om opnieuw gepassioneerd bezig te zijn. De documentaire is bijna klaar. Benjamin legt de laatste hand aan het beeldmateriaal, de Engelse ondertitels zijn bijna klaar. Zo kan ze mee met Luc de wereld rond. En is ze klaar om naar de (docufilm)festivals te trekken. Ik denk er momenteel nog over om de geluidstrack te laten opkuisen zodat, mocht ze op groot scherm vertoond worden, er geen technisch euvel in de weg kan staan van een perfecte vertoning. Nog even raad inwinnen over hoe ik ze best aan de wereld loslaat en dan is het rond. Een jaar werk. Van na de uren, tussendoor, tot 's avonds laat en met veel hulp van goedhartige mensen. Letterlijk. Gezamenlijke
inspanningen van liefdevolle intenties. Ja, dat bestaat nog. Een samenwerking. Zonder gezwets en gezever over belanghebbenden, achterklap en intriges, machtsmisbruik en aftroggelarij. Met contracten opgesteld door de menselijke ziel. Met een handdruk en een woord. Een echt woord. Zoals dat vroeger wel eens gegeven en gehouden werd. In de tijd dat je nog een week op voorhand afsprak om ergens aanwezig te zijn. Maar nog even en ze ligt er dus. Afgewerkt. Klaar om gezien te worden. Om jullie in beweging te zetten. Haar boodschap uit te dragen. Op de enkele exemplaren die ik gaandeweg in preview heb laten draaien zijn de reacties nu al hartverwarmend. En zo is het ook bedoeld. Gemaakt door mensen, voor mensen.
Spoedig deel ik ze met jullie allemaal...

i wish you...

De grootste vergissing is dat met vrijheid geen verantwoordelijk gepaard gaat. Hij die vrij is zal pas waarlijk begrijpen wat het inhoud om een keuze te maken. Spreken over bewustzijn en waarde is niet hetzelfde als dagdagelijks waar te maken waar beloftevol wordt over gesproken, ijl en populair. Mogelijk zal nooit iemand het opmerken. Toch komt met zekerheid de moment, die ene blik die het allemaal doorziet. Je zal er staan, naakt en zonder antwoord, wanneer je wordt geroepen. Doorzeeft. Je verweer zal mateloos, doch onbestaande zijn. Het materiële zal verdwijnen, de weegschaal gevuld met je ziel. Dan pas zal je weten of je de pluim hebt verdiend, het zal aan haar zijn dat je wordt gewogen. Los van scrupules en excuses. Leef niet zwaar, maar vrij. Reis licht. Wees zuiver in je gemoed. En begeer nooit iemand anders goed. Bedenk dat je naaste is als jijzelf. Maar bovenal wees trouw aan jezelf, eer je gevoel. And always wear sunscrean. Have a nice 2010.