Vijf jaar is ze mijn trotse partner geweest. Meestal herkende ze mijn niet meteen. Haar daarentegen zagen ze steeds staan. Gisteren hebben we afscheid genomen. 't Zal raar doen haar niet meer in mijn buurt te hebben. Geen wuivende handen meer langs de kant van de weg als ik door bekend terein rij. Geen 'ik heb jou gisteren daar zien staan'. Gelukkig krijgt ze een goed thuis. Belangrijker dan de euro's die ik er nog voor kreeg. Een goeie eigenaar. Iemand diemet ogen van liefde naar haar kan kijken. En niet een oude vergane glorie ziet, maar avontuur en plezier. Een manier om met mensen aan het praten te geraken. 'Ah daar heb ik ooit ook nog mee gereden', of 'Allemaal zelf gedaan?', en 'is dat al ne watergekoelde dat daar inligt?'. Maar het leven is nu eenmaal een constante beweging. En beweging impliceert verandering. Voor mij. Het hele emotionele stuk dat daarmee gepaard gaat is dan nog het moeilijkst om los te laten.
Omdat het tastbare verdwijnt. Vanaf nu zijn het enkel nog foto's en herinneringen. Goeie herinneringen. Ludwig, het ga je goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten