Vroeger leek alles simpel. Ieder had zijn verantwoordelijkheden. Er waren meer kleine zelfstandigen en je kon nog zaken doen van man tot man. Dan zijn de grote giganten in het spel gekomen. De giganten van macht en meer. Meer voor ons en minder voor een ander. Economisch, maar ook op vorming en onderwijs, ziekenzorg en sociale zekerheid. Waar je vroeger nog op een menselijke toets mocht rekenen. Een 'we regelen dat wel', mag je nu blij zijn dat je überhaupt al iemand te zien krijgt. Regel het maar via onze website. Bel maar naar onze klantendienst. Een medewerker zal u hiervoor contacteren. Jammer is het.
Daar waar het bedrijf gedragen werd door de service van een van hun meestal zeer hulpvaardige medewerkers, wordt nu geschrapt in loonkost en extra budget gepompt in image building. En het woord zit er niet ver naast. Want image it is. Niets meer. Een leeg gegeven waar je in de 'echte' wereld tegen hun 'klote-imago'aanloopt. Hadden ze het maar begrepen denk ik dan, en hun geld geïnvesteerd waar hun klanten zich gewaardeerd voelden. Want daar is het tenslotte dan toch om te doen. De klant. Zonder afzet geen markt, zonder markt geen inkomen, geen bedrijf.
Tien jaar geleden ondervonden wij wat het doet om als een kleine hogeschool opgeslokt te worden door een keten. Ons nationaal radiografisch en filmtechnisch instituut ging op in een hogeschool voor wetenschap en kunst. Jaren later maakte ik hetzelfde mee toen studio herman teirlinck opgezogen werd door de hogeschool antwerpen. De autonomie gaat verloren. De eigenheid. En waarom vraag je dan? Was het niveau van opleiding niet voldoende? Was er niet genoeg vraag?
In de eerste plaats gaat het dan om centen. Hoe kan het ook anders in een economisch georiënteerd systeem. Maar hoe zit het dan met ziekenzorg en de sociale sector? Daar zou het economische toch niet mogen primeren op het welzijn. Blijkt dat wel zo te zijn. Werk je niet omdat je ziek bent, betaalt de staat je loon. Je kost geld. Daar waar het systeem ooit ontstaan is door een dokter te betalen om je gezond te houden, worden wij nu betaald om ziek te zijn. Tot daar aan toe. Wat er meer stoort is de controle erachter. En dan bedoel ik niet dat je kan gecontroleerd worden of je wel degelijk ziek bent. Controle over ons zijn.
Grotere organisaties, kleine zelfstandigen worden geranten en uiteindelijk werknemers. De eigenheid gaat verloren. Ja maar, zal je zeggen, het geeft toch zekerheid. Ja, de zekerheid dat je zal blijven krijgen wat je altijd al gekregen hebt. Maar je eigen weg gaan? Jouw ideëen volgen, dat liever niet. Wij zullen je zeggen wat onze ideëen zijn en dan mag jij die vertegenwoordigen. Dat is de grote schaal.
De kleine schaal is een rollenspel. Als mens besta je uit verschillende aspecten. En al die delen samen maken je tot één geheel. Vaak gebeurt het dat een van die delen een eigen leven gaat leiden zonder dat je erg bewust van bent. Je gaat zo op in je rol van bv moeder dat je vergeet dat er ook nog een vrouw in je schuilt, of een minares, of een zus, of een dochter, of een werkneemster of een... Maak de oefening maar eens, je komt makkelijk aan 20 rollen die je in je leven 'speelt'. Maar wie je werkelijk bent? Zoveel meer dan enkel maar de rollen die je vervult. En daar draait het dan rond. Wat houdt jou bezig, waar zit je eigenheid. Wat maakt je uniek? Wat is hetgeen je doet zonder dat iemand je er om vraagt. Wat zijn je passies?
Ik heb het niet altijd makkelijk om bepaalde rollen op me te nemen. Vaak komt de confrontatie dat het beperkend werkt om één bepaalde rol te vervullen, voelt het niet juist om in een andere geduwd te worden. Een juist evenwicht tussen al die verschillende delen is meestal wat het aangenaam maakt. En de zoektocht blijft voor de meeste onder ons van lange duur.
Vandaag is mijn voornaamste rol te genieten van een weekendje aan zee met mijn geliefden.
Ik hoop voor u hetzelfde, al hoeft het niet aan zee te zijn natuurlijk.
Vijf jaar is ze mijn trotse partner geweest. Meestal herkende ze mijn niet meteen. Haar daarentegen zagen ze steeds staan. Gisteren hebben we afscheid genomen. 't Zal raar doen haar niet meer in mijn buurt te hebben. Geen wuivende handen meer langs de kant van de weg als ik door bekend terein rij. Geen 'ik heb jou gisteren daar zien staan'. Gelukkig krijgt ze een goed thuis. Belangrijker dan de euro's die ik er nog voor kreeg. Een goeie eigenaar. Iemand die
