Rampspoed, chaos en gebrek aan morele waarden. Zo gaat het eraan toe als de aarde nog 6 graden opwarmt. Als het een geruststelling mag zijn. Sinds het begin van de waarnemingen zijn we 0,8°C opgewarmd. We kunnen er dus nog iets aan doen voegen de wetenschappers er dan steeds hoopvol aan toe.
"Is dat zo" vraag ik me dan steeds af. Tenzij dat er ergens een collectieve bewustwording plaatsvindt waarbij ieder van ons opstaat en drastische verantwoordelijkheid neemt, lijkt het niet dat er verandering op komst is. Wie gaat vandaag het comfort opgeven waaraan hij zo is gehecht geraakt. Bovendien zijn we zo opgevoed in een economisch systeem dat het zeer moeilijk is om daar morgen vanaf te stappen. Stel dat je niet meer moet gaan werken voor je geld. Dat de job die je uitvoert een bijdrage wordt aan de maatschappij en als nut heeft om een betere samenleving te bekomen. Dat je vervolgens alles hebt wat je nu hebt, maar zonder de materialistische waardemeter, geld genaamd. Kan je dat aan denk je? Ben je volwassen genoeg om je ego opzij te schuiven en te doen wat je graag doet, zonder jaloers te zijn op je buurman, die wel doet wat hij graag doet? Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken.
Maar daar stevenen we wel op af, als ik de wetenschappers mag geloven. Het zeeniveau stijgt, een heleboel van het land wat we nu bewonen komt onder water te staan. Een ander deel van het land waar massa's mensen wonen veranderd in woestijn. Mensenstromen van vluchtelingen komen opgang. Uiteindelijk gaan we beginnen vechten voor ons stukje land en levensnoodzakelijke benodigdheden.
Want blijkbaar zijn we niet volwassen genoeg om nu reeds aan oplossingen te denken. Zij die de rijken der aarde worden genoemd hebben het goed en houden dat graag zo. Rijkdom werkt verslavend, vooral de materiële. Meneertje "meer". Die wordt met hand en tand verdedigd. En reken maar eens uit hoe wij allemaal vandaag de zakken van die rijken vullen. Olie is zowat de meest gebruikte grondstof op dit moment. En toch spreken de wetenschappers dat het niet te laat is. Dat we opwarming van de aarde nog kunnen tegen, als we maar minder CO2 uitstoten. Bijna een Amerikaanse film. "Armageddon afgewend door een eenduidige oplossing". Was het maar zo eenvoudig. Wat als de CO2 uitstoot er niets mee te maken heeft. Wat als de opwarming
een fenomeen is dat nu eenmaal natuurkundig vastligt. Zoals we seizoenen kennen op een jaar. Zomer en winter, maar dan kosmisch gezien....
Maar het is inderdaad niet te laat. Zelfs een temperatuursverhoging van 6 graden, maakt leven op onze dierbare planeet niet onmogelijk. Het enige wat we kwijt zijn is onze job, misschien ons huis en waarschijnlijk een deel van onze medebewoners.
Niet leuk, maar niet onmogelijk. Het zal samenwerking vragen. We zullen verantwoordelijkheid moeten nemen voor onszelf en af moeten stappen van onze eigen kleine wereld. Moeten leren rekening houden met elkaar. Onze buren opnieuw moeten leren kennen en vertrouwen, terug wat meer mens worden. We zullen drinkbaar water moeten ontginnen uit de oceanen en een motor moeten ontwikkelen die niet op fossiele brandstof draait, noch door een centrale wordt aangestuurd. Het zal wat moeite kosten, maar moeilijk gaat ook. En als u dat niet gelooft. Dan ligt er nog wel een verhaal klaar over een inslag van een komeet of zo ;) Have fun, while it lasts.
Ineten
Een opeenvolging van gebeurtenissen. Zo wordt tijd weleens beschreven. Dat er een verschil is tussen conventionele - en psychologische tijd. Dat het neerkomt op de beleving ervan. Wel de soep staat klaar. De meisjes kijken er naar uit om nog eens thuis te komen eten. Ik beloofde nu het nog kan, dat het nog eens mocht. Niet blijven ineten.
Ineten, een woord uit een ver verleden. Ik heb er nooit last van gehad. Met een zorgende grootmoeder op 100m van de lagere school was eens blijven ineten voor ons een belevenis, een uitstap, zo eens op school blijven eten... Voor kinderen die vandaag opgroeien een dagelijkse realiteit. Want wie is 's middags nog thuis om de kinderen van school te gaan halen en ze een uur later terug te brengen. Ik op deze moment. Nog één dag. En dus geef ik ze dat graag. Ze kijken er naar uit, ik ook. Want vanaf morgen zal de routine weer terugkeren en de tijd genadeloos snel gaan. Nieuwe prikkels zorgen voor een intensere beleving van tijd. Een dag wordt weer een week en een jaar een vingerknip.
Ineten, een woord uit een ver verleden. Ik heb er nooit last van gehad. Met een zorgende grootmoeder op 100m van de lagere school was eens blijven ineten voor ons een belevenis, een uitstap, zo eens op school blijven eten... Voor kinderen die vandaag opgroeien een dagelijkse realiteit. Want wie is 's middags nog thuis om de kinderen van school te gaan halen en ze een uur later terug te brengen. Ik op deze moment. Nog één dag. En dus geef ik ze dat graag. Ze kijken er naar uit, ik ook. Want vanaf morgen zal de routine weer terugkeren en de tijd genadeloos snel gaan. Nieuwe prikkels zorgen voor een intensere beleving van tijd. Een dag wordt weer een week en een jaar een vingerknip.
Thuis
Tussen jobs. Een maand tijd. Een luxe die je niet dikwijls ervaart. Ik kan er een maand op uit trekken en wat gaan reizen.
Maar dan de diegene missen die ik thuis achter laat. Daarom doe ik wat ik nu doe. Thuis zijn. Een ritme dat niet te
onderschatten is zo thuis zijn. Sommigen kiezen hun beroep zo. Voeger wat minderwaardig bekeken. Huisvrouw. Later ook bijgestaan door de huisman. Laat de vrouw maar carrière maken. Geen van twee bij ons thuis. We doen beide te graag wat we doen. Thuis is daar een fundamenteel onderdeel van. Net als onszelf. Maar ik heb tijd nu. Taken die anders blijven liggen komen nu aan de orde. Het opvangprobleem waar we vaak mee geconfronteerd worden is even opgelost. De achterstallige wasmachines bijna ingehaald. Ik ben thuis en heb eigenlijk nog maar weinig tijd. Ik besef voor het eerst hoe snel een dag gaat. Zoveel taken die in huis moet gebeuren en zo weinig uren die er tegenover staan. ze hebben mijn respect die huisvrouwen en mannen.
Maar dan de diegene missen die ik thuis achter laat. Daarom doe ik wat ik nu doe. Thuis zijn. Een ritme dat niet te
onderschatten is zo thuis zijn. Sommigen kiezen hun beroep zo. Voeger wat minderwaardig bekeken. Huisvrouw. Later ook bijgestaan door de huisman. Laat de vrouw maar carrière maken. Geen van twee bij ons thuis. We doen beide te graag wat we doen. Thuis is daar een fundamenteel onderdeel van. Net als onszelf. Maar ik heb tijd nu. Taken die anders blijven liggen komen nu aan de orde. Het opvangprobleem waar we vaak mee geconfronteerd worden is even opgelost. De achterstallige wasmachines bijna ingehaald. Ik ben thuis en heb eigenlijk nog maar weinig tijd. Ik besef voor het eerst hoe snel een dag gaat. Zoveel taken die in huis moet gebeuren en zo weinig uren die er tegenover staan. ze hebben mijn respect die huisvrouwen en mannen.
?
Steeds de vraag. Die ene vraag. Ze houdt zich rustig op de achtergrond. 'Ga maar rustig door hier is niets zien, carry on carry on...' En zo doende vergeet je dat die vraag daar ergens zit te wachten. Rustig, met tijd. Om op de moment dat je indommelt je terug wakker te maken. Zachtjes fluistert ze in je hoofd, diezelfde vijf woorden, die je niet wenst te horen, want je had allemaal reeds mooi voor elkaar.
'is dit wat je wil'
Ja, reken maar.
kiezen
Sommigen kiezen voor een halftijdse job, om daarnaast nog iets te doen wat ze 'graag' doen. Ze kijken op naar mensen die dan voor hun 'passie' kiezen en er alles voor geven.
Ik leerde dat er geen zaken zijn die je half kan doen. Ofwel doe je ze, ofwel niet.
Hoe dan ook je steekt er je energie in. En die krijg je niet meer terug. Door ergens energie in te steken voed je het. Denk maar aan je auto, zonder benzine rijdt die niet. Hetzelfde voor de dingen die jij graag doet, zonder jouw energie gebeurt er niks.
Dus leerde ik dat het beter is om energie te steken in dat wat je voedt, waar je warm van loopt en energie van krijgt, je goed gezind van rondloopt of zoals de bond zonder naam het zo mooi verwoord, 'waar het hart van vol is loopt de mond van over' . Het lijkt moeilijk, maar in weze is het eenvoudig. Het is waarvoor je kiest.
den druppel
Spanning. Je baas maakt je het leven zuur, de collega gaat met waardering lopen waar jij zo hard voor werkte. De wagen voor je neemt de parkeerplaats waar jij op wachtte nadat je reeds werd voorgeglipt aan de kassa. Er zijn van die dagen. 'Vandaag is het zover' staat in't groot geschreven. En dan komt de druppel. Je reageert. Je spreekwoordelijke vuist is al vertrokken. Net voor je het bot onder je knokels voelt kraken valt het binnen, bad idea. Point of no return gepasseerd. Je bent al uit je vel gesprongen. De 'verzend' -knop van de e-mail te vroeg ingedrukt, de slok van de verboden fles, het gaspedaal, een letterlijke vuist. Je bent geraakt daar waar je het zacht gezegd het hardst voelt. Je eer gekrenkt, gevoelens genegeerd. Je wordt emotioneel. En daar zit het. Je reactie is een emotionele reactie. Niet logisch, niet doordacht, maar pure emotie. De sleutel zit in het beheersen van emoties. Zodat je een keuzevrijheid gaat ervaren en kan kiezen om een emotie toe te laten of niet. Het resultaat gaat zijn dat je niet langer slaaf van je emotionele behoeften bent, maar je meester wordt over de situatie. De keerzijde van de medaille is dat je bewustzijn groeit. En doordat je meer bewust bent, groeit ook je verantwoordelijkheid. Kort gezegd kan je jezelf niet meer weg steken achter de "Ich habe es nicht gewusst", maar ga je aansprakelijk worden gesteld voor je daden. Niet meer ontoerekeningsvatbaar vatbaar dus ;). Het leuke aan deze keerzijde is dan weer dat je opnieuw in staat zal zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Je beter in staat zal zijn om te bepalen welke richting je zal uitgaan, je op een duidelijkere manier hetzelfde punt kan maken, je goed humeur terug zal vinden en je nog maar zelden in de situatie zal terugvallen waarop je denkt, wanneer je 'the point of no return' ziet passeren, damn bad idea. Enjoy the ride.
your spot
De 'Côte Basque'. Een van de leukste plekken om te surfen, in onze naburigheid. Leuke sfeer. Geen agressieve locals. Bij verschillende soorten swell leuk surfen. Gelegen op een van de meest mooie plekken van Frankrijk. Steeds een vakantiegevoel als je er komt. Mogelijk omdat ik er enkel tijdens de vakantie kom. Een fijne plek om te vertoeven. Is het daar golfgewijs te 'klein' wijk je uit naar Anglet. Is het daar te groot ligt Hendaye vlakbij en heb je weer eens een perfect excuus om nog een pot verse mosselen te gaan eten...
Wanneer het op België aankomt is de juiste surfspot kiezen het moeilijkste wat er is. Het afwegen van de condities, de break, de wind. Je spendeert veel tijd in de wagen, hebt waarschijnlijk een dag vrij genomen, want de beste golven arriveren zelden tijdens het weekend, staat gebrand op een sessie, heb je mentaal voorbereid. De meeste van de gesprekken gaan over het vergelijken van spots. Discussies wanneer een spot werkt en wanneer niet. Of de we hadden beter naar... het gras blijft steeds groener aan de andere kant, de golven beter op een andere spot. Als de swell goed zit en de meeste spots goed werken is iedereen tevreden, maar als het even wat tegenzit komen de twijfels boven. Het is een mooie metafoor voor het leven, we nemen het in goede dagen, but most important, nemen we het ook in slechte.
dagdagelijks
Sinds een dikke twee jaar zorgt ik bijna full time mee voor de opvoeding van twee meiden. Dagdagelijks. Niemand die me ooit vroeg of ik hiervoor wel gekwalificeerd ben, eens een test kon doen om te laten zien of mijn aanpak wel de juist is. Wel hebben we op voorhand goed doorgesproken hoe we het zouden aanpakken en afgetoest of onze visies overeenstemmen. Uren gepraat over hoe's en wat als'en. Tuurlijk is er twijfel, maar "wat maakt het uit als je maar gelooft, ...poep in je hoofd poep in je hoofd, wat maakt het uit.." dixit de raggende mannen. Een beetje plastisch uitgedrukt maar het bevat wel een redelijke grond van waarheid. De meeste zaken gebeuren op basis van vertrouwen. Je kan inderdaad contracten maken en je indekken tegen mogelijke risico's, waterdichte besprekingen voeren etc. De grond blijft vertrouwen. Je vertrouwt erop dat de keuze die je maakt de juiste is. Enkel het dagdagelijkse zal uitwijzen of het gevoel ook klopt. De praktijk bewijst de theorie. Vanwaar komt dat vertrouwen. Op wat baseer je dat. Een gevoel, je intuïtie, op weten, ervaring, mensenkennis, feiten,... Je kiest voor iemand omdat het klikt en je vertrouwt dat ze juiste is. Je gelooft in het verhaal en gaat ervoor. Je volgt je gevoel. Jouw gevoel. Het dagdagelijkse zal het uitwijzen.
the final frontier
Niet iedereen gaat het met volgende uitspraak eens zijn, maar ik ervaar mezelf meestal als iemand met veel geduld. Mijn geduldigheid wordt soms verward met koppig zijn. Ik blijf lang in iets geloven. En zolang ik in iets geloof ga ik er voor.
Zolang ik er voor ga ben ik geduldig. Met oog op resultaat, but never give up, never ever give up. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit in mijn nadeel uitdraait en dat die geduldigheid, uitmond in een koppig volharden, in een nog liever doodvallen dan opgeven.
Er zijn moment dat ik de voordelen ervaar, doorbijten mij loont en voldoening schenkt. Soms gaat doorbijten gepaard met afzien. Bij het sporten. Wanneer je voor de 3e keer aan het sterven bent en je niets liever wil dan opgeven, stoppen, afstappen, je neerzetten, maar koppig de tanden op elkaar zet om nogmaals de benen de sporen te geven die reeds kilometers geleden achterbleven in bijna verzuurde toestand.
En dan die andere kant. Wanneer het volharden een mentaal gegeven is. Je komt terecht in een schemerzone van geloof en fictie. Hoelang blijf je je voor de geest houden dat een situatie wel degelijk zal veranderen en wanneer komt de moment dat je stil voor je uitstaart en je fluisterend afvraagt of het misschien, dan toch niet ... Twijfel. Realiteit. Feiten die worden gebruikt om aan te tonen dat geloof wel degelijk loont. De raap voor de ezel. Volharden, geloven, geduldig zijn, of fictie, larie en apekool. Het is een dunne grens. Omdat ze dun is, is ze makkelijk te doorbreken. Ze is enkel moeilijk te herkennen. Wanneer loop je tegen je grens aan. Of wanneer is het gewoon een kwestie van nog even vol te houden. Het is aan jou om die grens te stellen. Niemand stelt ze in jouw plaats. In tegendeel, laat maar begaan. Het is aan jou om die grens aan te geven en voor jezelf te gaan staan op de moment dat jij vindt dat je aan de grens staat. Zonder douanier om je te vertellen wat mee mag naar de overkant, zonder spelregels om te bepalen wat mag en wat niet. Jij kiest. Hopelijk goed. En bewust. Zodat je nadien niet moet hervallen in de 'wat als' of de 'had ik maar'. Nee.
Jouw spel, jouw regels, jouw grenzen, jouw keuzes. It's your life, use it wel, you will only live it once.
Zolang ik er voor ga ben ik geduldig. Met oog op resultaat, but never give up, never ever give up. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit in mijn nadeel uitdraait en dat die geduldigheid, uitmond in een koppig volharden, in een nog liever doodvallen dan opgeven.
Er zijn moment dat ik de voordelen ervaar, doorbijten mij loont en voldoening schenkt. Soms gaat doorbijten gepaard met afzien. Bij het sporten. Wanneer je voor de 3e keer aan het sterven bent en je niets liever wil dan opgeven, stoppen, afstappen, je neerzetten, maar koppig de tanden op elkaar zet om nogmaals de benen de sporen te geven die reeds kilometers geleden achterbleven in bijna verzuurde toestand.
En dan die andere kant. Wanneer het volharden een mentaal gegeven is. Je komt terecht in een schemerzone van geloof en fictie. Hoelang blijf je je voor de geest houden dat een situatie wel degelijk zal veranderen en wanneer komt de moment dat je stil voor je uitstaart en je fluisterend afvraagt of het misschien, dan toch niet ... Twijfel. Realiteit. Feiten die worden gebruikt om aan te tonen dat geloof wel degelijk loont. De raap voor de ezel. Volharden, geloven, geduldig zijn, of fictie, larie en apekool. Het is een dunne grens. Omdat ze dun is, is ze makkelijk te doorbreken. Ze is enkel moeilijk te herkennen. Wanneer loop je tegen je grens aan. Of wanneer is het gewoon een kwestie van nog even vol te houden. Het is aan jou om die grens te stellen. Niemand stelt ze in jouw plaats. In tegendeel, laat maar begaan. Het is aan jou om die grens aan te geven en voor jezelf te gaan staan op de moment dat jij vindt dat je aan de grens staat. Zonder douanier om je te vertellen wat mee mag naar de overkant, zonder spelregels om te bepalen wat mag en wat niet. Jij kiest. Hopelijk goed. En bewust. Zodat je nadien niet moet hervallen in de 'wat als' of de 'had ik maar'. Nee.
Jouw spel, jouw regels, jouw grenzen, jouw keuzes. It's your life, use it wel, you will only live it once.
jacuzzi surfin'
Ballad for my friends. Het werkt verslavend dat gevoel. Een emotionele drag doorheen een land waar jij koning bent. Niemand kan binnendringen. Wetten en muren onbepaald zijn. 1, 2, 3, 4 oi oi & were the bro's. Samen aan de kant een wiel vervangen, ne maat helemaal naar holland laten komen om u te depaneren of mekaar oppeppen om golven die vanop de kant al hoog lijken te trotseren. Het zit allemaal in die wereld van goei momenten. Zaken die geen geld kunnen kopen, die je steeds bij je draagt en met één gedachte je opnieuw weemoedig maken. En dan staat de realiteit van geld verdienen voor je deur, werk je jezelf een pleuris om wat vooruit te geraken en kijk je uit naar de moment dat je de volgende lege bladzijde kan beschrijven with the best stories to tell.
Of kort gezegd, thank you my friends, for another great vacation.
fw: gezever
UPDATE: Indien je hier terecht bent gekomen omdat je wil weten of de mail die je van Microsoft kreeg echt is of niet, laat ik je meteen zeggen, alle mails waarin een of andere instantie je geld belooft om ze door te sturen is SPAM. Verwijder ze, negeer ze, stuur ze niet door. Het kost je enkel tijd en energie. Onderstaande post, is dan ook een sarcastische opmerking om het misbruik van de goedgelovigheid der mensen aan te kaarten. Veel plezier.‘t IS ECHT ECHT ECHT !!!!
Toen ik bovenstaande mail openklikte rinkelde mijn telefoon.
Aan de andere kant van de lijn, een meneer van Microsoft. Hij zei dat hij had gezien mij ‘de mail’ was doorgezonden.
Of hij even mijn rekeningnummer mocht weten. ‘Waarom precies’ was mij eerste reactie. Ik bleek de 100.000.000ste ontvanger van deze mail te zijn. Stel je voor de honderd miljoenste. What are the odds, right? Ik vroeg even of dit een grap was. Tuurlijk niet. ‘Zo meteen zal je ook een mail van een gerechtsdeurwaarder ontvangen’ zei hij, om een afspraak te maken om de cheque te overhandigen. Cheque? Welke cheque? Die 245€ die jullie beloven? Stort die maar gewoon op mijn rekening, je hebt de nummer nu… Nee, nee meneer Peeters , u heeft 1.000.000 € gewonnen. De hoofdprijs zeg maar…. Ik werd even stil, warm en koud te gelijk, een miljoen euro… wow en dat allemaal dankzij mijn vriend dit naar mij doorstuurde. Door gewoon een mail te ontvangen…
Dank je ! ! ! Wie had dit ooit kunnen denken. Ik die steeds dacht dat mailtjes zoals deze om zo door te sturen pure onzin was. Rommel om mensen van hun tijd te beroven of om op een goedkope manier wat e-mailadressen te ronselen om achter af je mailbox vol te dumpen met spam.
Ongelofelijk…. Merci!
wonder
Denk eens aan iets wat je graag anders zou zien.
stel dat vannacht wanneer je slaapt er een wonder zou plaats vinden. Enkel weet je het niet. En dat wonder zorgt ervoor dat je al je 'problemen' ineens zijn opgelost.
Wat zou er anders zijn als je 's ochtends wakker wordt?
stel dat vannacht wanneer je slaapt er een wonder zou plaats vinden. Enkel weet je het niet. En dat wonder zorgt ervoor dat je al je 'problemen' ineens zijn opgelost.
Wat zou er anders zijn als je 's ochtends wakker wordt?
terug thuis
Ze mist ze. Elke dag een beetje meer. Nachten verlopen, eerst vlotjes dan langzamer en langzamer. Dromen worden nachtmerries over dochters die mama's hulp nodig hebben. Weerspiegeling van een week gemis. De zenuwen drijven haar het bed uit. Straks is het zover, na een week papa komen de meisjes terug thuis. Een voormiddag in fast forward. Het huis spik en span, het afhaal uur vervroegd want het duurt al te lang. Met een brede glimlach stapt ze haar auto in. De tijdmachine. Een stuk niemandsland, dat acclimatiseert. Een vacuüm van tijd voor haar en haar meisjes, alvorens ze hen weer delen moet.'JOHAN, JO-HAN', gillende kinderstemmen. Ze vliegen me rond de nek, dikke zoenen en knuffels. Trots als ik zeg dat ze weer zo gegroeid zijn. 'Ja, we hebben jou ook gemist', 'ikke niet', 'ikke wel', 'ja ik ook, een beetje' plagen ze me. We trekken nog naar de speeltuin, eten kip met fritjes en appelmoes. De douche in, een verhaal en naar bed. Een kwartier later is het stil.
'Ons' meisjes zijn terug thuis en mijn vrouw, wordt weer moeder.
gisteren
Het was niet meer dan een fietsstuur vast houden en trappen. Wat later dat stuur wisselen voor een fris glas gevuld met pastis, nog eens een welverdiende plons in het zwembad nemen en overheerlijk tafelen. De aanpassing naar een toetstenbord onder de vingers verliep als een cultuurshock. Deze vakantie koos ik zeer bewust mij offline te begeven en te houden. Mails uit. Laptop in de zak op slot en sleutel weg leggen. Even heb ik me laten verleiden om telefoon aan de wifi te onderwerpen. De lokale technische problemen hebben me van dit euvel weerhouden. En wonder waar. De wereld is niet vergaan. Ik heb niets gemist (meestal mijn grote vrees). En ik heb me lang niet meer zo rustig gevoeld -al moet ik toegeven dat 2 weken voor mij net een week te kort is om helemaal tot zen te komen. Het ritme waarop ik bewoog was ongeveer evenredig waarmee ik de bergen beklom. Zalig traag en toch pittig, met een welgekomen daling na een calorieverslindende tocht. Ik en mijn lijf. Dat voelde goed. Een dag op uitstap met mijn meiden. Veel zwemmen, en genieten. De plannen die we thuis aan klusjes smeedde zijn helaas niet allen tot uitvoering gekomen, doch genoeg om er voldoening aan over te houden. Als uitsmijter een BBQ voor de hele familie. Met een volle Belgische zomerzon en dito bar, vrolijk versierd door de meisjes. Aan het gehalte lachsalvo's en vrolijke gezichten kon ik niet anders dan blij zijn met zo'n geslaagde afsluiter. En dan daagt het mij telkens weer die maandag dat ik terug mijn werkende bezigheden oppak. 'Waar zijn we toch mee bezig'. Al dat gerush en gehaast 50 weken lang, om dan 2 weken te beseffen dat we het toch fijner vinden als het wat rustiger aangaat.
verlof
boesjaka-boesjaka-boesjak-k-k-ka. Snel zo beweegt het leven momenteel. Eerst voelde het aan alsof ik mijn moto de sporen gaf. Schreeuwerig boven de 8000 toeren nog een powerboost als je hem naar de 10.000 jaagt. Schakel zonder ambriëren.
Een versnelling bij.Het reeds tot streep herleidde landschap vervaagt nu in een flits.
Zwart en wit nemen de kleuren over. Het omhulsel begint zo hard te trillen dat ik vrees elke moment brokstukken te verliezen. Rond mij is niets. Zwart. Snelheid is niet meer te defiëren in kmph. Mach, warpspeed. Lichtsnelheid. En dan lijkt alles stil te staan.
Slow motion. Matrix style. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Beweegt het nu
of staat het stil. Onder, boven, links rechts, voor achter, verdwijnen. Ik lijk te zweven, maar sta met mijn voeten op de grond. Ik hoor, voel en zie alsof ik verschillende werelden tegelijk functioneer. Droom ik. Ben ik wakker. Heb ik je dat nu echt gezegd, of... . Mijn brein partitioneert zich. Mijn bewustzijn vraagt aandacht op vele plaatsen. Wat ik nog mis is een manier om mijn lichaam mee te laten bewegen op dat ritme waaraan ik me in mijn hoofd lijk te verplaatsen. De ene deur in de andere uit. Het lijkt duidelijk en toch ligt er een waas die ik niet kan vatten, noch omschrijven. Vervelend ervaar ik mezelf wanneer ik tracht mijn innerlijke wereld om te zetten naar woorden en daar niet in slaag. Geïrriteerd hoor ik mijn stem spreken omdat ze mijn gedachtenstroom niet vertaald krijgt. De rij van zaken die ik wens te communiceren wordt steeds langer, mijn vingers kunnen mijn tempo niet volgen, mijn stembanden trillen zo snel mijn lippen bewegen kunnen. Een livestream van mijn gedachten zou handig zijn, met een aparte url voor alle belanghebbenden zodat ik parrallel kan uitzenden en dat iedereen mee is zonder dat ik aan de beperkingen van mijn lichaam vasthang om mezelf te communiceren. Kennen jullie dat gevoel dat je jezelf aan het voorbij rennen bent? Wat zal ik blij zijn als ik vanavond mijn mail uitzet en mijn verlof aanvangt. Peace here i come.
Een versnelling bij.Het reeds tot streep herleidde landschap vervaagt nu in een flits.
Zwart en wit nemen de kleuren over. Het omhulsel begint zo hard te trillen dat ik vrees elke moment brokstukken te verliezen. Rond mij is niets. Zwart. Snelheid is niet meer te defiëren in kmph. Mach, warpspeed. Lichtsnelheid. En dan lijkt alles stil te staan.
Slow motion. Matrix style. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Beweegt het nu
of staat het stil. Onder, boven, links rechts, voor achter, verdwijnen. Ik lijk te zweven, maar sta met mijn voeten op de grond. Ik hoor, voel en zie alsof ik verschillende werelden tegelijk functioneer. Droom ik. Ben ik wakker. Heb ik je dat nu echt gezegd, of... . Mijn brein partitioneert zich. Mijn bewustzijn vraagt aandacht op vele plaatsen. Wat ik nog mis is een manier om mijn lichaam mee te laten bewegen op dat ritme waaraan ik me in mijn hoofd lijk te verplaatsen. De ene deur in de andere uit. Het lijkt duidelijk en toch ligt er een waas die ik niet kan vatten, noch omschrijven. Vervelend ervaar ik mezelf wanneer ik tracht mijn innerlijke wereld om te zetten naar woorden en daar niet in slaag. Geïrriteerd hoor ik mijn stem spreken omdat ze mijn gedachtenstroom niet vertaald krijgt. De rij van zaken die ik wens te communiceren wordt steeds langer, mijn vingers kunnen mijn tempo niet volgen, mijn stembanden trillen zo snel mijn lippen bewegen kunnen. Een livestream van mijn gedachten zou handig zijn, met een aparte url voor alle belanghebbenden zodat ik parrallel kan uitzenden en dat iedereen mee is zonder dat ik aan de beperkingen van mijn lichaam vasthang om mezelf te communiceren. Kennen jullie dat gevoel dat je jezelf aan het voorbij rennen bent? Wat zal ik blij zijn als ik vanavond mijn mail uitzet en mijn verlof aanvangt. Peace here i come.
Golven
Bulderend. Kolkend. Zacht. Stuwend. Steil. Rustig. Agressief. Dreigend. Golven. Ze maken de meest bizarre emoties in je los. Euforisch wanneer je naar zee rijdt met het gevoel een clean uitgelijnde set aan te treffen. Beetje teleurgesteld als de wind niet is gaan liggen. Weer euforisch wanneer er een muur van water op je afkomt. Flits van paniek wanneer de drop net iets steiler is dan verwacht. Euforie wanneer je gewicht perfect gebalanceerd op je bord door het water klieft, de stuwende kracht van de golf onder je. Trots als je vrienden zeggen hoe een fijne golf dat was. Coolness om te antwoorden 'ja hé'. Openheid en vertrouwen wanneer je samen uitpeddelt en vraag aan je vrienden hoe het met hen gaat. Iets wat filosofisch wanneer je samen met je rug naar het strand zit te turen naar de aankomende mogelijkheden om weer eens de ziel uit je lijf te peddelen. Het samenzijn. Uren in de auto. Nieuwe mensen leren kennen met dezelfde passie. Of het weerzien van oude bekenden. Het maakt me dikwijls sentimenteel.
die vrijdag op het werk
Dacht ik aan Lieve. Een ex-collega die ons koude en regenachtige België ruilde voor Australië om er met de liefde van haar leven te gaan wonen. Het bureau waar ze nu werkt won trouwens vette prijzen op het Cannes reclame festival. En terecht.
Wat ze in Aussie land wel mist is Rock Werchter. Speciaal voor haar de live stream. Veel plezier.
automagisch
De was van je lijf naar de mand naar kast naar lijf. Lege borden van de tafel naar het machien. Volle van de kast tot voor je neus. Rekken vullen zichzelf met lekkers om te nemen en te snoepen. De frigo vol met ijsjes. Zelfreinigende bedden en kamers, keukens en vensters, tafels en douchen. Het gebeurt allemaal zonder vragen. Zonder morren. Zonder klagen. Voor velen blijft het gebeuren. Enkel de goochelaar wisselt van wacht. Sommige leren op hun beurt toveren. En zorgen voor magische kunsten in de ogen van andere. Vanzelfsprekend,... automagisch.
die vrijdag op het werk
Kwamen de meisjes langs om een ijsje te eten.
En maakte spongebob a guest appearence...
Veel plezier.
de aansluiting met het leven
Je studeert. Je werkt, je ontmoet het meisje van je dromen. Je trouwt. Woont samen. Er komen kindjes. Je werkt nog meer. Weekends passeren alsof je er vanuit het raampje van de TGV naar kijkt. Je plant. Je werkt nog meer. Je plant. Ineens zijn die kinderen het huis uit. Je praat over de tijd toen ze nog zo klein waren. Je verbaast je over het feit dat het allemaal zo snel is gegaan. Had ik maar wat meer tijd genomen. Je probeert de zaken over te doen met je kleinkinderen en je kinderen te vertellen dat ze wat meer van het leven moeten genieten. De ervaring herhaalt zich. Je studeert, je werkt, je ontmoet het meisje van je dromen. Die blijkt al kinderen te hebben. Je woont samen. Je droomt van trouwen en een eigen plek. Je zit op een avond samen in de zetel met een glas rode wijn en een kom chips. Zij moet naar toilet. Je staat mee recht om terwijl haar glas nog eens bij te vullen en op die moment dat je oog in oog met elkaar staat realiseer je de woorden die je zo vaak hoorde. Je zegt wij moeten iets afspreken. Je voelt wat je zeggen wil, dat je je leven niet aan je wil laten passeren en dat je dat voor haar ook niet wil. Dat je verder wil en niet ter plaatse wil trappelen. Dat het elke moment kan gedaan zijn en dat je niet met spijt wil achterblijven. Maar je krijgt er niet meer uit dan 'wij moeten iets afspreken, want het leven mag niet aan ons voorbij gaan'. Je schenkt de glazen nog eens vol, drukt op play en kijkt verder. Ze houdt je hand vast en zegt dat ze het leuk vindt. 'Wat' vraag je. 'Wij' zegt ze.
die vrijdag op het werk
Soms is het gewoon een leuke boel op't werk. Meestal op vrijdagnamiddag wanneer de riem er even afgaat. Ken je die momenten dat iedereen achter je komt staan en naar je scherm begint te staren. Ik laat u meegenieten. Prettig weekend.
Ons moeke
Het moet zo rond haar verjaardag geweest zijn. De laatste keer dat we met z'n allen rond de tafel zaten voor een onbezorgd feestje. De daarop volgende week werd het resultaat van de test bekend gemaakt. Er was een uitstrijkje genomen, de kweek nam 4-6 weken in beslag. 19 april zouden we weten wat de pijn in de blaas en het bloed in de urine veroorzaakte.
19 april. Telefoon, of we naar huis wilden komen. Het was erger dan gedacht. De dokters hadden ons voorbereid op een gezwel in de blaas. Dat zouden ze dan kunnen wegnemen indien nodig. Desnoods moest heel de blaas worden verwijderd, mocht het gezwel te groot of vergroeid zijn met de blaas. Ze zou dan een stoma krijgen. De stoma's van vandaag zijn die van vroeger niet meer werd verzekerd. Discreet en onzichtbaar. Je zou er niks van merken. We waren dus in zekere zin voorbereid. Het feit dat ze ons vroegen naar huis te komen en niet het nieuws via de telefoon mee te delen, deed me het laatste vermoeden. Ze zouden haar blaas moeten verwijderen dacht ik.
We kwamen bijna gelijktijdig thuis aan, ik en mijn zus. Beide zenuwachtig voor het nieuws. We waren voorbereid, maar dit hadden we niet verwacht. Ons moeke vroeg ons te gaan zitten. Ze begon voorzichtig haar verhaal. Het gezwel bleek kwaadaardig. Het was door de blaaswand gegroeid tot in de buikholte. Daar had het de vorm van een kleine bal aangenomen. Bovendien waren er uitzaaiingen vastgesteld. De lever was aangetast en er werden sporen gevonden het lymfeklierenstelsel. Later kwamen daar de hersenen en de longen bij. Het was kanker in zijn agressiefste vorm. Er wordt een schaal gebruikt om de ernst van kanker aan te duiden. Met een quotering van 1 tot 4. T-4 was het verdikt. Met zekerheid terminaal. Levensverwachting van 6 maanden tot een jaar. Het bleken er 3 te zijn. De uitzaaiingen in de hersenen werden door de professor als de ernstigste bedreiging gezien. Hij zou gelijk krijgen.
Mijn moeder begreep van de eerste moment de ernst van de situatie. Voor mij wordt die nu nog elk dag duidelijker. Ze is meteen met bestralingen gestart. Chemo werd afgeraden wegens te verwoestend in haar toestand. In plaats daarvan zouden ze gericht de uitzaaiingen bestralen. Telkens een wekelijkse dosis. 6 maal de blaas, 4 keer de hersenen en 1 maal de lever. Dat was het maximum aan straling dat haar lichaam hebben kon. Met de kwaadaardige cellen werden ook de goedaardige vernietigd, de week tussen de behandelingen moest telkens voor recuperatie zorgen. Het werden zware weken.
Mijn zus vervroegde haar trouwpartij. Wat gepland was voor augustus vond 31 mei plaats. Gelukkig maar zeiden we achteraf. Het was een prachtig feest. Het was mijn moeder zelf die er om vroeg. Zachtjes, zodat ze niet met de stress van 'wat als' zou zitten.
Om diezelfde reden organiseerden we voor haar een afscheidsfeest. Of beter gezegd organiseerde zij een afscheidsfeest, wij deden de logistiek. Toen is het idee ontstaan. Ik vroeg haar of het ze het leuk zou vinden als ik het feest zou vastleggen op dvd. Zo zou wie er behoefte aan had het nog na kunnen kijken. Toen ik samen zat met een vriend om de opname te bespreken, vroeg hij waarom ik niet het hele verhaal vastlegde. Ik had er al aan gedacht, maar nog niet durven voorstellen. Ik vroeg het haar voorzichtig 'Moeke, zou je het ok vinden als ik jouw verhaal op beeld vastleg?'. Ze glimlachte en gaf me een zoen. 'Dat zou ik een eer vinden jongen', zei ze me. We bezegelde onze deal met een dikke knuffel.
Met die zelfde dikke knuffel namen we een maand later afscheid. Dit maal voor goed. Zaterdag 21 juni 2008 overleed ze in ons bijzijn aan de gevolgen van het secundair gezwel in haar hersenen.
Haar verhaal, haar boodschap, haar weg ligt vast op beeld. Klaar om met iedereen te delen. Dat is wat overblijft. Het verhaal. Gemaakt om te delen en verder te vertellen. Ik hoop het u spoedig te kunnen tonen.
19 april. Telefoon, of we naar huis wilden komen. Het was erger dan gedacht. De dokters hadden ons voorbereid op een gezwel in de blaas. Dat zouden ze dan kunnen wegnemen indien nodig. Desnoods moest heel de blaas worden verwijderd, mocht het gezwel te groot of vergroeid zijn met de blaas. Ze zou dan een stoma krijgen. De stoma's van vandaag zijn die van vroeger niet meer werd verzekerd. Discreet en onzichtbaar. Je zou er niks van merken. We waren dus in zekere zin voorbereid. Het feit dat ze ons vroegen naar huis te komen en niet het nieuws via de telefoon mee te delen, deed me het laatste vermoeden. Ze zouden haar blaas moeten verwijderen dacht ik.
We kwamen bijna gelijktijdig thuis aan, ik en mijn zus. Beide zenuwachtig voor het nieuws. We waren voorbereid, maar dit hadden we niet verwacht. Ons moeke vroeg ons te gaan zitten. Ze begon voorzichtig haar verhaal. Het gezwel bleek kwaadaardig. Het was door de blaaswand gegroeid tot in de buikholte. Daar had het de vorm van een kleine bal aangenomen. Bovendien waren er uitzaaiingen vastgesteld. De lever was aangetast en er werden sporen gevonden het lymfeklierenstelsel. Later kwamen daar de hersenen en de longen bij. Het was kanker in zijn agressiefste vorm. Er wordt een schaal gebruikt om de ernst van kanker aan te duiden. Met een quotering van 1 tot 4. T-4 was het verdikt. Met zekerheid terminaal. Levensverwachting van 6 maanden tot een jaar. Het bleken er 3 te zijn. De uitzaaiingen in de hersenen werden door de professor als de ernstigste bedreiging gezien. Hij zou gelijk krijgen.
Mijn moeder begreep van de eerste moment de ernst van de situatie. Voor mij wordt die nu nog elk dag duidelijker. Ze is meteen met bestralingen gestart. Chemo werd afgeraden wegens te verwoestend in haar toestand. In plaats daarvan zouden ze gericht de uitzaaiingen bestralen. Telkens een wekelijkse dosis. 6 maal de blaas, 4 keer de hersenen en 1 maal de lever. Dat was het maximum aan straling dat haar lichaam hebben kon. Met de kwaadaardige cellen werden ook de goedaardige vernietigd, de week tussen de behandelingen moest telkens voor recuperatie zorgen. Het werden zware weken.
Mijn zus vervroegde haar trouwpartij. Wat gepland was voor augustus vond 31 mei plaats. Gelukkig maar zeiden we achteraf. Het was een prachtig feest. Het was mijn moeder zelf die er om vroeg. Zachtjes, zodat ze niet met de stress van 'wat als' zou zitten.
Om diezelfde reden organiseerden we voor haar een afscheidsfeest. Of beter gezegd organiseerde zij een afscheidsfeest, wij deden de logistiek. Toen is het idee ontstaan. Ik vroeg haar of het ze het leuk zou vinden als ik het feest zou vastleggen op dvd. Zo zou wie er behoefte aan had het nog na kunnen kijken. Toen ik samen zat met een vriend om de opname te bespreken, vroeg hij waarom ik niet het hele verhaal vastlegde. Ik had er al aan gedacht, maar nog niet durven voorstellen. Ik vroeg het haar voorzichtig 'Moeke, zou je het ok vinden als ik jouw verhaal op beeld vastleg?'. Ze glimlachte en gaf me een zoen. 'Dat zou ik een eer vinden jongen', zei ze me. We bezegelde onze deal met een dikke knuffel.
Met die zelfde dikke knuffel namen we een maand later afscheid. Dit maal voor goed. Zaterdag 21 juni 2008 overleed ze in ons bijzijn aan de gevolgen van het secundair gezwel in haar hersenen.
Haar verhaal, haar boodschap, haar weg ligt vast op beeld. Klaar om met iedereen te delen. Dat is wat overblijft. Het verhaal. Gemaakt om te delen en verder te vertellen. Ik hoop het u spoedig te kunnen tonen.
Woorden
Woorden. Op een scherm vind ik ze zeer moeilijk te interpreteren. Ik zit me dikwijls af te vragen wat er nu precies bedoeld wordt. Vaak hangt de interpretatie samen met hoe ik me op dat moment voel. Wat dan samenhangt met een al dan niet persoonlijke interpretatie. Nu is het niks nieuws mijn bedenking, dat weet ik. Het valt enkel op. Ik ben de afgelopen week weinig online geweest. 2 verlengde weekends die we optimaal hebben benut. Daar tussen een week opleiding van 's ochtends tot 's avonds. Mijn online activiteit was beperkt tot emails lezen en beantwoorden, de VPN opengooien en wat voorbereid werk doorsluizen. Voor de rest zo bewust mogelijk mijzelf proberen te zijn en dat beviel me wel.
Energie
Ik hoorde onlangs de theorie dat onze gedachten energie zijn. Je hoort het vaak.
'Steekt daar uwe energie niet in'. Het zit in onze taal ingebakken, maar hoe vaak zijn we ons bewust van dat woord. Energie. "Hoezo mijn energie er niet insteken, wat bedoel je daarmee?" , was mijn reflex. "Dat je wanneer je ergens aan denkt, of op focust je daar je energie aan geeft", kreeg ik als antwoord. Het leek me wel wat. Ik heb de uitdaging dus aangegaan. Ik probeer me bewust te zijn van waar ik mijn energie in steek. --Ik zit in de auto, snijdt er mij een of andere klojo de weg af. Normaal ben ik geneigd om me daar enigszins druk in te maken, de man te vervloeken en hem onaardige woorden te wensen.-- No more. De situatie is mijn energie niet waard, oefen ik. De onaardige gedachten verdwijnen. Mission accomplished.
Komen er weer eens gedachten in mijn hoofd aanwaaien die me niet verder helpen, noch ondersteunen, zelfde oefening. Toegegeven, ik heb te veel gedachten op een dag om ze allemaal bewust waar te nemen. Maar van diegene die ik waarneem voelt het fijn aan. Het lukt me beter mijn aandacht bij mezelf te houden, mijn focus te leggen en mijn energie op peil te houden. En ik moet zeggen dat ik er van hou.
'Steekt daar uwe energie niet in'. Het zit in onze taal ingebakken, maar hoe vaak zijn we ons bewust van dat woord. Energie. "Hoezo mijn energie er niet insteken, wat bedoel je daarmee?" , was mijn reflex. "Dat je wanneer je ergens aan denkt, of op focust je daar je energie aan geeft", kreeg ik als antwoord. Het leek me wel wat. Ik heb de uitdaging dus aangegaan. Ik probeer me bewust te zijn van waar ik mijn energie in steek. --Ik zit in de auto, snijdt er mij een of andere klojo de weg af. Normaal ben ik geneigd om me daar enigszins druk in te maken, de man te vervloeken en hem onaardige woorden te wensen.-- No more. De situatie is mijn energie niet waard, oefen ik. De onaardige gedachten verdwijnen. Mission accomplished.
Komen er weer eens gedachten in mijn hoofd aanwaaien die me niet verder helpen, noch ondersteunen, zelfde oefening. Toegegeven, ik heb te veel gedachten op een dag om ze allemaal bewust waar te nemen. Maar van diegene die ik waarneem voelt het fijn aan. Het lukt me beter mijn aandacht bij mezelf te houden, mijn focus te leggen en mijn energie op peil te houden. En ik moet zeggen dat ik er van hou.
ZIen
Vroeger zagen we mekaar. We spraken ergens af en we daagden op. Het contact stond bijna altijd centraal. Vandaag worden berichten op netwerksites verstuurd en wordt er quasi vanuit gegaan dat je ze leest. Alsof het persoonlijk tegen je verteld is. Het werkt voor mij niet meer. Ik merk dat ik de berichten minder en minder lees, ze te laat lees of volledig achterhaalde info tot mij krijg.
Iemand zien in levende lijve werkt voor mij nog steeds het beste. Ik voel graag hoe het met iemand is. En nee, mijn lichaam hoeft daarvoor geen ander lichaam aan te raken. Ik voel het zo ook wel. Of het zit in de intonatie waarmee iemand iets zegt, de geladenheid van zijn/haar woorden. Telefonisch lukt dat net nog. Een stem verraad veel. Niet alles. De mimiek en fysieke houding geven meestal nog meer weg dan de intonatie, hoewel de energie van woorden en het specifiek woordgebruik niet te onderschatten is. Nee. Le vraiment. Geef me dat maar. Iemand zien, ermee aan tafel zitten, contact maken, samen komen, samen sporten. Dat gaat boven alles. Wij mensen zijn niet gemaakt om ergens van op afstand interactief met elkaar te wezen. Wij willen kunnen voelen, kunnen ervaren. De virtuele wereld is prachtig, daar twijfel ik niet aan. De mogelijkheden die het ons biedt zijn ronduit wonderlijk te noemen. Het valt op dat door de interactiviteit ik toch steeds op zoek ga naar dat 'in real live' contact. Dat ik het virtuele meestal gebruik waar voor het bedoeld is, namelijk van op afstand communiceren.
Iemand zien in levende lijve werkt voor mij nog steeds het beste. Ik voel graag hoe het met iemand is. En nee, mijn lichaam hoeft daarvoor geen ander lichaam aan te raken. Ik voel het zo ook wel. Of het zit in de intonatie waarmee iemand iets zegt, de geladenheid van zijn/haar woorden. Telefonisch lukt dat net nog. Een stem verraad veel. Niet alles. De mimiek en fysieke houding geven meestal nog meer weg dan de intonatie, hoewel de energie van woorden en het specifiek woordgebruik niet te onderschatten is. Nee. Le vraiment. Geef me dat maar. Iemand zien, ermee aan tafel zitten, contact maken, samen komen, samen sporten. Dat gaat boven alles. Wij mensen zijn niet gemaakt om ergens van op afstand interactief met elkaar te wezen. Wij willen kunnen voelen, kunnen ervaren. De virtuele wereld is prachtig, daar twijfel ik niet aan. De mogelijkheden die het ons biedt zijn ronduit wonderlijk te noemen. Het valt op dat door de interactiviteit ik toch steeds op zoek ga naar dat 'in real live' contact. Dat ik het virtuele meestal gebruik waar voor het bedoeld is, namelijk van op afstand communiceren.
dromen
De lichtschakelaar doet het niet. Zwaartekracht verliest zijn grip. Je duwt met je vinger door een muur. Je kan vliegen als je dat wil. De kans is groot dat je droomt. Een bijkomende test is die van standvastigheid. Zijn de dingen er nog als je er even van weg kijkt. I kid you not. Dromen staan aan het begin. 'I have a dream'. 'Ik geloof in iets'. Zonder verbeelding staat men nergens. Dromen stellen je in staat dat wat onbewust leeft onder je bewuste aandacht te brengen. Zonder waarneming geen gebeurtenis. Hoe meer je jezelf bewust maakt dat je wakker bent. Hoe groter de kans dat je bewustzijn zich uitbreidt. Zelfs naar je dromen. Dromen zijn een leerschool. Wie er leert mee om te gaan droomt zijn realiteit. En zet zijn dromen neer. Het vergt discipline en voorbereiding. Geen geluk. Luck is what happens when preparation meets opportunity (seneca). Zo ook met je droom. Zelden vervullen dromen materiële waarden. Al droomt iemand ervan om de lotto te winnen dan zal dat meestal zijn om meer vrijheid
te hebben om dingen te kunnen doen waar hij/zij al lang van ... droomt. Het is een oude wijsheid die ons te weinig is door gegeven. Waar droom jij van?
te hebben om dingen te kunnen doen waar hij/zij al lang van ... droomt. Het is een oude wijsheid die ons te weinig is door gegeven. Waar droom jij van?
Respect
Ik dacht nog voorheen dat voegen voor sissies was. Je weet wel zo een werkje waar je eigenlijk niets voor moet kunnen, wat voegsel tussen stenen stoempen, how hard can it be. Bij deze geef ik mijn vergissing toe. Het eerste uur denk je inderdaad, wat is hier nu aan. Staande aan de nok van het dak op een stelling die voor je klaar staat. Piece of cake. 4 uur later begin je het stilaan toch wat te voelen, maar dan is daar een regenbui en 't was ondertussen toch tijd om een pistolet te eten. Tegen het einde van de dag, 5 uur later, sta je op begane grond, je kijkt eens omhoog, zegt dat hebben we goed gedaan hé, en van 'ge begint dat toch te voelen in uw armen', 'en de laatste loodjes wegen het zwaarst' enzo. Nee voegen is niet voor sissies. Het is verdomd klotewerk, vooral dan die dwarsvoegen. Het geeft wel voldoening. Zo een dag. Trots met een pint in de hand aanschouwen en zeggen, 'niet slecht hé voor amateurs'. Afsluiten met een BBQ en later afgepeigerd het bed in. En dan te weten dat hij heel zijn huis alleen heeft rechtgezet, van respect gesproken. 'T was zijn verjaardagscadeau 'een gevoegde voorgevel'. Happy Birthday mate.
7 juni
De overheid heeft me gevonden. Bijzitter. Ik zal met de koffiekoeken in de aanslag u vriendelijk verwelkomen. U de glimlach geven die u verdient, want het zal veelal tegen u zin zijn dat u zich op zondag naar het stemlokaal begeeft. Wie weet slaag ik er wel in om de verkiezingsdag door te twitteren en loop ik zo nog eens wat twitteraars IRL tegen het lijf. Maar het zal niet tegen mijn zin zijn. Voor een billijke vergoeding van een slordige 23€ en mijn plicht als burger. Ik zal alvast een ding weten, mijn plicht zal worden vervuld. Geen laffe excuses of ziektebriefjes. Nee om 7.30u zondag 7 juni sta ik paraat om te gaan zitten. En in ruil vraag ik een ding. Dat u politici hetzelfde doet, wanneer wij u oproepen om uw plicht te vervullen.
de tijd vliegt
Moe. Zo voel ik me. Ik slaap genoeg, doe regelmatig aan sport. Mijn eetpatroon is afwisselend en gezond. Maar ik ben moe. Ik voel me alsof ik zo nog eens 6 weken vakantie kan gebruiken. Om naar Compostella te fietsen of wat te gaan surfen. Afzondering noemt men het soms. Bezinning. Tijd om opnieuw bij je kern te komen en alles nog eens te ijken. Zoals beren die een winterslaap doen om dan fris aan een nieuw jaar te beginnen. Nu ja, het afgelopen jaar is best wel een zwaar jaar geweest. Ik heb heel wat familiale veranderingen gekend, met als dieptepunt toch wel het overlijden van mijn moeder. Het weegt op een mens. Niet dat ik nors of dagelijks slecht gezind door het leven ga. Maar je voelt het wel. Er zijn ervaringen die je als mens niet kan kan plaatsen tot je ze in elke vezel van je lijf voelt. Zoals die laatste knuffel de dag dat mijn moeder stierf. Ze nam me vast en gaf me zo'n lange en stevige knuffel, dat het achteraf leek alsof ze wist dat het de laatste was. Zo'n moment is emotioneel onbeschrijfbaar. Niets dat ik in mijn leven heb meegemaakt laat zo'n intense afdruk na in je hart, ik voel het keren in de kleinste delen van mijn lichaam als ik er aan terug denk. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies, toen haar hart stilaan trager sloeg en er uiteindelijk mee ophield. Dat was een dag later. Ook een ervaring die moeilijk verder te vertellen is. De knuffel daarentegen snijdt emotioneel nog steeds door merg en been. En zo wisselen de seizoen stilaan weer naar zonniger. 'Een jaar dat vliegt', hoorde ik vroeger vol ongeloof wel eens zeggen. Het is waar een jaar, dat vliegt. Misschien wordt het zo stilaan tijd om het jaar eens af te ronden.
rock&roll
'Sweet home Alabama', steeds een hit als je het in café covert. De doorsnee straatganger beaamt dat hij het nummer kent maar ontsnapt nu net weer de naam van de groep.
Lynyrd Skynyrd hell yeah! Toegegeven ik heb hun repertoire leren kennen door covers te spelen.
Maar man wat een rockers. In 1975 moet je denken. Gisteren overleed hun bassit Ean Evans. Aan een ziekte van deze tijd. Kanker. Ik geef je een nummer mee dat er emotioneel bij aansluit. Free bird. Een opname van 1975. Mocht je jezelf afvragen waarom ik zo overtuigd ben dat ze rocken. Spoel even door naar 5:09. Jammer dat het nummer na 10minuten afgebroken is.
R.I.P. Mr. Evans.
Lynyrd Skynyrd hell yeah! Toegegeven ik heb hun repertoire leren kennen door covers te spelen.
Maar man wat een rockers. In 1975 moet je denken. Gisteren overleed hun bassit Ean Evans. Aan een ziekte van deze tijd. Kanker. Ik geef je een nummer mee dat er emotioneel bij aansluit. Free bird. Een opname van 1975. Mocht je jezelf afvragen waarom ik zo overtuigd ben dat ze rocken. Spoel even door naar 5:09. Jammer dat het nummer na 10minuten afgebroken is.
R.I.P. Mr. Evans.
Beton
Ok i'm pissed. En dan leeft er in mij een energie dat door alles heen vreet, een allesverlindend vuur. Een brander, zo een waarmee je door gietijzeren deuren snijdt. Als met een warm mes door boter. Ik zou kunnen zeggen dat ik kwaad ben, maar dat is niet genoeg. Witte woede, op z'n heetst. Het heeft me destijds door een hoge school geloodst, die energie. "Ah u zegt dat ik dat niet kan, we zullen een zien se". Het heeft me van bergen gestort "een helling waar je niet afkunt, dat zullen we eens zien se". Uitdagingen en doelen, als een razende. En ja, er lopen karakters rond die naar mensen als ik kijken en denken "ah die kan ik voor mijn kar spannen." Als een kieken zonder kop , wanneer er weer eens een raap aan stokje werd voorgebonden. En regelmatig kom je dan een muur tegen. Getuige mijn littekens. "Why do we fall? So we could learn how to get up". Hoe diep -men- ik me ook onder het puin steek, telkens zit daar die energie. Een onverwoestbare oerkracht. Een kiem die door beton breekt. I'm tuff. Althans dat was wat ik me voorhield. An eye for an eye...
Laatst zei er iemand tegen me bij een pint. 'En vertel nu eens wat jouw verhaal is. Ik hoor je wel dingen zeggen. Maar wat drijft jouw, waarom doe jij de dingen die je doet.' En daar zat ik dan met een mond vol.
Het leven is geen beton. Het is water. Water zoekt zijn weg. Buigt niet, nog breekt, water stroomt.
Laatst zei er iemand tegen me bij een pint. 'En vertel nu eens wat jouw verhaal is. Ik hoor je wel dingen zeggen. Maar wat drijft jouw, waarom doe jij de dingen die je doet.' En daar zat ik dan met een mond vol.
Het leven is geen beton. Het is water. Water zoekt zijn weg. Buigt niet, nog breekt, water stroomt.
wachtkamer
heb je ook soms het gevoel alsof je in een wachtkamer zit?
Bekijk het dan eens van deze kant:
"de wachtkamer waar jij in zit
heeft geen gesloten deur
jij moet ze gewoon openzetten en buiten stappen
de wachtkamer is jouw gevoel
jouw zelfvertrouwen
het geloof in jezelf
aanvaard jezelf en stap naar buiten
wees wie je bent
en de wereld zal voor je opengaan
denk niet maar doe
geef de wereld wat je hebt
en je krijgt het in 10voud terug"
2 woorden
Stella haar traankanaal is nog niet volledig ontwikkeld, of functioneert nog niet zoals het moet. Zonder al te medisch te worden komt het erop neer dat haar oog wat opzwelt en irriteert. Het is vooral niet leuk voor haar omdat ze dan wakker wordt met een dichtgeplakt oog. Als je het ooit zelf al eens hebt ervaren weet je hoe leuk dat is.
Normaal is zo'n traankanaalontsteking van korte duur. Nu blijft het wat langer aanhouden. Valerie vroeg me langs de apotheek te gaan. Daar stond ik dan. Mezelf afvragend hoe ik de situatie zou benoemen. Zou ik zeggen 'ik heb iets nodig wat kan helpen bij een gestoken oog,.. voor een kind van 3'. Of 'er is een kindje van 3 en ze heeft een ontstoken oog...' of 'Stella heeft een ontstoken ook, ze is drie...'. Maar tot mijn verbazing sprak ik anders. Ik zei 'mijn dochtertje heeft een ontstoken oog, kan u mij daarvoor iets geven'. Het is moeilijk uit te leggen hoe gevoelig de combinatie van die twee woorden ligt. Want mijn & dochter kloppen niet. En het woord stief- weiger ik te gebruiken. De hele uitleg doen is te complex. 'Mevrouw de apotheker, ik zorg mee,... woon samen met een klein meisje onder één dak...' Nee te moeilijk. Maar de juiste benoeming heb ik niet. Zij noemen mij 'Johan'. Ik hen gewoon 'Emma & Stella'. Maar als ik aan derden moet uitleggen hoe wij verwant zijn, sta ik met een mond vol tanden.
Normaal is zo'n traankanaalontsteking van korte duur. Nu blijft het wat langer aanhouden. Valerie vroeg me langs de apotheek te gaan. Daar stond ik dan. Mezelf afvragend hoe ik de situatie zou benoemen. Zou ik zeggen 'ik heb iets nodig wat kan helpen bij een gestoken oog,.. voor een kind van 3'. Of 'er is een kindje van 3 en ze heeft een ontstoken oog...' of 'Stella heeft een ontstoken ook, ze is drie...'. Maar tot mijn verbazing sprak ik anders. Ik zei 'mijn dochtertje heeft een ontstoken oog, kan u mij daarvoor iets geven'. Het is moeilijk uit te leggen hoe gevoelig de combinatie van die twee woorden ligt. Want mijn & dochter kloppen niet. En het woord stief- weiger ik te gebruiken. De hele uitleg doen is te complex. 'Mevrouw de apotheker, ik zorg mee,... woon samen met een klein meisje onder één dak...' Nee te moeilijk. Maar de juiste benoeming heb ik niet. Zij noemen mij 'Johan'. Ik hen gewoon 'Emma & Stella'. Maar als ik aan derden moet uitleggen hoe wij verwant zijn, sta ik met een mond vol tanden.
het leven is een tocht
Het leven is een tocht. Doe elke dag een klein stukje. Op het einde van de rit zal je versteld staan van de weg die je hebt afgelegd. Vaak vergeten we dat. 'We' dat zijn de mensen uit mijn eigen generatie, die de intrede van de CD en PC meemaakte. Toen België nog een wereldbeker voetbal speelde en Sandra Kim het songfestival won. Misschien zijn wij verwend. Gewoon gemaakt aan 1-en en 0-en, aan de eenvoud van Crtl Z. 'We' dat zijn mensen uit de generatie van mijn ouders, die hard werkten om voor hun kinderen een betere toekomst te creëren. Die er voor zorgden dat wij niet op ons 14 jaar de school moesten verlaten om gaan te werken. 'We' dat is de generatie van mijn grootouders, die nog een oorlog meemaakten om ervoor te zorgen, dat ze na kunnen vertellen dat zoiets nooit meer mag gebeuren. Met verhalen over werk - en strafkampen. Niet 'van horen zeggen', maar 'ik was er bij'. 'We' dat is iedereen. De baby in je armen, de man in de straat, diegene die je kust voor het licht uitgaat. En 'Wij' vergeten soms dat het leven een tocht is. Doe elke dag een klein stukje en je zal op het einde van de rit versteld staan van de weg die je hebt afgelegd. Wees af en toe eens trots op jezelf. En zeg zoals Kaatje 'Dat heb ik weer goed gedaan'.
MILF
Je hoort het vaak zeggen, wacht maar tot je er zelf hebt. Kinderen. 'Ja' denk je dan. Maar het is zo. Je staat er niet bij stil wat ouders voor hun kinderen opzij zetten, laat staan voelen. Tot je zelf in die schoenen staat en enkel maar het beste voor die kleine bengels wil. Dat je terug denkt aan vroeger, toen je zelf klein was en het onmogelijke vroeg. Doodnormaal vond je het, dat alles vanzelfsprekend gebeurde. Weinig stond je er bij stil. En ja, je gaat dan alleen wonen en ontdekt dat de kast zichzelf niet vult. Maar dat kinderen je zover krijgen dat je jezelf opzij zet en in de eerste plaats aan hen gaat denken --als man dan nog, dat had ik niet gedacht. En dan hoor ik ze nu stoer hun stem verheffen, die mannen aan den toog, "het zal bij mij niet waar zijn". "Wa zedde ga mee bezig, Gene Thomas". Lach maar. We zullen nog eens spreken als je in de schoenen staat. En laat ik me dan niet de woorden 'told you so' in mijn mond nemen, maar trakteer me stilzwijgend een frisse pint en vertel me hoe graag je die kleine bengels nu eigenlijk wel hebt. Want voor je het weet zijn zij groot en ben jij oud.
pasen
Ze was zondag jarig. Het was gezellig, we zijn met z'n allen naar zee geweest. Een koffie op terras, gevolgd door een wandeling. Moemoe over de dijk met de rolstoel, wij langs het strand kort bij het water. We praten. Gezellig gaan eten, taverne-restaurant met speeltuin, waar ook de kinderen welkom zijn. We hadden kunnen toosten op je verjaardag maar dat deden we niet. We spraken er zelfs niet echt over. Stil in gedachten ja, over en weer, maar niet hardop. Er was geen grote taart zoals we normaal eten. En ook geen geschenken om te geven. Niet dat we niet willen, nee. Maar het is zo moeilijk om je ze te geven. Gelukkige verjaardag, moeke.
tulpen
Ik hoorde het onlangs op de radio. Tulpen zijn de bloemen die mensen het meest vrolijk stemmen. Witte tulpen om precies te zijn. De reden die daaraan werd gegeven was dat tulpen blijven groeien als ze in een vaas staan. Ze leven nog verder. Mensen houden daarvan. Groei en ontwikkeling. Het geeft ons het gevoel dat we leven. "Erger dan het niet weten is het pijn van de zekerheid" las ik op zo'n papier tegen de muur. Ik moest er even over nadenken, maar vind er wel waarheid in. Waarom beleven kinderen een dag als een week en klagen wij als 'volwassenen' dat een jaar niks is. Zekerheid. Stagnatie. Herhaling. Sleur. Allemaal woorden om te zeggen dat we geen nieuwe prikkels meer krijgen. We herhalen ons zelf. Ga maar eens na, doe eens een dag andere dingen dan je gewoon bent, of ga eens een weekendje weg in plaats van thuis te blijven. Het lijkt alsof dezelfde twee dagen langer zijn geweest. Alsof je meer tijd hebt gekregen. Enkel omdat we meer nieuwe impulsen hebben gekregen, waardoor we een andere beleving van tijd hebben ervaren waardoor we meer voldoening ervaren waardoor we ons gelukkiger voelen. Tulpen in onze woonkamer.
twitter en liefdadigheid.
Het is een verhaal met potentie. Hoe het precies ontstaan is weet ik niet. Enkele dagen geleden viel mijn oog op een artikel waarin werd geschreven dat de twitteraccount van CNN niet van hen zelf was maar van een Britse ondernemer. Enige tijd na berichtgeving vertelt een update dat CNN de account heeft overgenomen. CNN wil zwaar pushen en is hongerig naar volgers om zijn breaking news buiten te pompen. En dan is er een twitterende hollywoodacteur (Ashton Kutcher)die een uitdaging aangaat. 'Als ik 1.000.000 volgers heb, voor CNN, dan stort ik 100.000$ aan het goede doel'. BAM. Wereld anders bekeken. People vs. massmedia. Liefdadigheid vs. commerce. Ik volgde hem een tijdje geleden uit nieuwsgierigheid. Maar ik achtte niet zo hoog. Vandaag moet ik mijn respect betuigen. Je kan het live gaan van de miljoenste herbekijken.En straks ook Oprah twitterend volgen. Mensen die berichten uitsturen aan een miljoen mensen tegelijk. Vele commerciëlen dromen ervan. Ik bedenk dan dat er nog best nog vele goed van hart blijven alvorens de reclame-hakselaar langskomt en alle kwaliteit fijnmaalt tot kwantitatief geruis.
de gang der zaken
En dan is ze daar. Als in het spreekwoord. Na de regen. Toeval of de gang der zaken? Net zoals een mens ongeveer 25 920 keer ademt per dag. De zon er ongeveer 25 920 jaar over doet om alle tekens uit de dierenriem te doorlopen, een wat ze noemen, grote omloop te maken. En net zoals een gemiddeld mensenleven 72 jaar duurt. Of u raadt het, 25 920 dagen. Toeval of gewoon de gang der zaken? Ik laat u een plekje in de zon, in aangenaam gezelschap, u moest al buiten zijn.
Hoe gaat dat soms. Je weet dat je best de zaken op voorhand plant. Maar dat blijkt dan weer makkelijker gezegd dan gedaan. Je vertrouwt er dan maar op dat de zaken zichzelf wel uitwijzen en dat het allemaal wel los zal lopen. Tot de moment er is. De zaken niet los lopen en je stroef in je humeur vastroest. Het 'zie je wel'- gevoel aanmoedigend. En dan is er de twijfel. Wil ik dat wel? Is het wel de juiste beslissing. Is dit überhaupt wel iets voor mij. Jongens ik kan er gek van worden van zulke ideeën. Met de ondergaande zon stuur ik ze de zee in. Morgen gaat het beter. Morgen gaat het wel.
Weekend van goud
Goud is een betere geleider dan koper. Dat bewijst de industrie. Ga maar eens een kwalitatief hoogwaardige schakelaar of connector kopen, je zal het weten. Dat toepassen in een kwis is minder evident. Fouten rechtzetten. Daarom bij deze postuum nog 20 punten extra voor 'waarzedegijmeebezig' en 'koekopjeoog'. De eindscore wordt daarbij verzegeld. Brons voor 'waarzedegijmeebezig': 213pnt, zilver voor 'koekopjeoog': 226pnt en de winnaar 'natalia' met 359 punten en goud, dat staat buiten kijf. Net als het eerste weekend van ons neven en nichten. 'T was geslaagd. Het samenzijn deed deugd. En geef toe wat moet een mens nog meer hebben. Gezelligheid, spijs, drank en een streep zon. Tot volgende weekend allemaal.
Je moet er niet uit in het midden van de nacht omdat haar tut zoek is of omdat een droom de slaap verstoort. Er is meer plaats in de badkamer, de huiskamer ligt minder bezaaid met speelgoed en het is kalm op de achterbank tijdens de rit naar zee.
Maar als ze er niet zijn is het toch maar stil, in huis, maar ook een beetje in mijn hart. Ik kijk al uit naar morgen.
2 vragen
De oude Egyptenaren geloofden dat wanneer hun ziel naar de hemel ging, de goden hun twee vragen stelden. Het antwoord zou bepalen of ze de hemel mochten betreden. Eerst werd gevraagd of ze vreugde hadden gekend in hun leven, ten tweede of ze vreugde hadden gebracht in andermans leven. Vreugde komt uit de vertaling van 'joy', wat kan ook worden vertaald als 'smetteloosheid', het onberispelijke. Als je vanuit die context de vragen bekijkt komt er een andere laag naar voor. Heb je onberispelijk geleefd. En daardoor liefde en vreugde gebracht in het leven van anderen? Wat is onberispelijk. Wil dat zeggen dat je geen fouten mag maken. Nee. Onberispelijk is het pad van de krijger. Iemand die geen sporen achterlaat. Je zaken zo regelen dat je met een gerust gemoed verder kan. Dat je mensen in de ogen kan kijken zonder vrees, omdat je weet dat hoe je handelt met een intentie van liefde is. En liefde is in deze context niet het zeemzoeterige, noch het sexuele. Liefde is de tegenhanger van angst. En veel mensen handelen vanuit angst. Iemand die in een situatie kan handelen naar het best belang van die situatie vanuit een perspectief dat in alle opzichten een meerwaarde oplevert voor alle betrokken partijen, handelt uit liefde. De focus ligt op de meerwaarde, op de groei, niet op eigenbelang. Wees dus onberispelijk. Of zoals de katholieken het vertaalden 'steeds kuis in uw gemoed'. Zorg dat je trouw blijft aan jezelf. Don't be a sell out. Zodat wanneer je ooit de vraag wordt gesteld je met gerust hart 'ja' kan zeggen. En je hoeft niet te wachten tot je ziel naar de 'hemel' gaat. Je mag gerust 'nu' al beginnen.
reali-tijd
Ik zou graag het begrip ‘psychologische tijd’ introduceren. Eenvoudig gesteld zijn er twee soorten tijd. De mechanische of klokkentijd en de psychologische tijd. De ene is meetbaar en leef je. De andere be-leef je. Op de tijd die je beleeft staat dus geen grens. Je kan als vijftiger perfect inbeelden -en je dus ook voelen- alsof je 20 bent. Psychologische tijd dus. Mensen worden niet graag betutteld. En wanneer je ze in een hokje stopt steigeren ze. Sommige mensen zijn 20 en gedragen zich als 50′ers. Andere 50′ers handelen als pubers. En in realiteit zijn 2/3 van de mensen die aan kanker sterven tussen de 50-60. Mijn punt. Communiceer als mens. Zorg voor een waarde-volle communicatie. En je zal gehoord worden, ongeacht de leeftijd.
Port Zélande
Het gebeurt veel te weinig. Maar als je lang genoeg regelt, plant en achter iedereen zijn veren aan zit dan worden de kansen groter. Reken daarbij mijn zus haar gedrevenheid en voilà we gaan met de neven en nichten op weekend. Voor alle duidelijkheid: nichten zijn dochters van broers of zussen van uw vader of moeder.Als het weer -le meteo, blijft zoals het is, gaan wij dit weekend een zalige 48 h tegemoet in het- aan het zicht van de luchtfoto te beoordelen- paradijs.
surf
Ha daar is het zonnetje weer. Met de aankondiging van de Lente was die even zoek. Maart zal hebben gedacht 'laat ik mijn reputatie hoog houden en nog snel voor wat buien zorgen'. Menig Vlaming stond dan ook klaar om de lente met de grond te verwensen en toonde zich van zijn chagrijnigste kant. 'Nu is het lente en komen ze met bakken water aanzetten'. Inderdaad meneer. Maar bekijk het van de positieve zijde. Regen is lage druk en lage druk, zorgt voor golven op zee. De local -in België- is dat dan zowat elke surfer- schoof naarmate het weekend korter bijkwam steeds meer naar het puntje van zijn/haar stoel. De hamvraag: valt de wind of niet (hij viel). Jammer van die week regen, hoera voor de swell die eruit voortkwam. Zondagnamiddag. Zonnetje op het vel. Clean - brekende, schouderhoge deining, zo hebben we het graag. Nog een ontmoeting met de kameraden erbij en de dag kan niet meer stuk. Fijne ritten in dito gezelschap. Een 'nine plus' - magic carpet mogen testrijden en goedgekeurd. 't was zalig. Meer van dat graag.
PS: Voor wie van mening is dat erop de Noordzee geen golven te surfen zijn.
klas kleuters
Vanmorgen zat ik voor een klas kleuters. Emma heeft op school een week waarover ze leren over papa's. Ik ben haar papa niet, maar ik woon wel met haar onder 1 dak. Ze noemt mij haar 'Johan'. Haar papa was er ook. Met 2 zaten we voor een klas kleuters. Emma vroeg het me een week geleden. 'Wil jij komen vertellen Johan?.'Neem je dan ook je gitaar mee?' voegde ze er met fonkelende oogjes aan toe. Gisterenavond oefende we. Liedje kiezen-de kop van de kat -van kaatje (voor de liefhebbers). Ze waren dolenthousiast die kleuters. Uit volle borst, met handgeklap.
En dan van die Johan én die papa. Dat begrepen ze ook. Met een beetje verbazing in de stem zei een klasgenootje: 'dan heb jij 2 slaapkamers Emma'. 2 slaapkamers, een Johan en een papa.
En dan van die Johan én die papa. Dat begrepen ze ook. Met een beetje verbazing in de stem zei een klasgenootje: 'dan heb jij 2 slaapkamers Emma'. 2 slaapkamers, een Johan en een papa.
punt
Ik hoor het de laatste weken meer terugkomen. Dat ik met een idee begin dat naar een punt toeleidt, maar dan zo afdwaal dat het eerder gemaakte punt niet wordt gezet. Dat ze eigenlijk wel nieuwsgierig is naar het eerst genoemde punt. Waarom is dat, dat je zo afdwaalde. Standpunten veranderen door ze neer te zetten in de materie. Ze zitten in mijn hoofd als visies. Mijn visie. Ik denk soms maar weinig na over de andere als ik hier zo schrijf. Ideaal zou ik mijn visie moeten aanschouwen. Even op een andere stoel gaan zitten. Door de andere zijn/haar ogen moeten kijken naar mezelf en naar het onderwerp. Dan inzien dat de andere ook wel degelijk een punt heeft in wat hij/zij zegt. Vervolgens is het dan de bedoeling om op een derde stoel plaats te nemen. De overschouwende positie of meta positie in te nemen. En rustig vanuit het overkoepelende geheel de twee voornoemde standpunten te aan schouwen. Wat ik dan leer is meer dan wat ik kan zien vanuit mijn eigen beleving. Ik krijg namelijk informatie die ik niet tot mijn beschikking heb als ik enkel maar kijk vanuit mij eigen gefilterde wereld. Want zo gaat het. Ik filter bepaalde zaken uit die jij er niet uit filtert. En zo kom ik tot mijn eigen 'verwrongen' beeldvorming. Jij op jou manier ik op mijne. De meta positie is vaak een moeilijk bereikbare plaats. Meestal omdat er van beide partijen inspanning wordt gevraagd. Je komt niet zo maar in een meta positie terecht. Het vraagt oefening om je eigen filters even uit te schakelen en in andere filters toe te laten of zelf te durven kijken naar de ruwe materie, zonder filters. Vaak doen we het zonder moeite. Wanneer er ons advies gevraagd wordt vanuit ons kennissen terrein en we een maturiteit hebben ontwikkeld waarbij we weten dat de wereld niet rond ons zelf draait. In nieuwe contexten vergeten we dan weer dat we die gave tot zelfoverstijging bezitten en gedragen we ons dan weer als een tweejarig kind dat zijn zin niet krijgt.
houffalize
Een uittocht kan ik het niet echt noemen. Het is eerder een evolutie naar. Nu nog zoeken naar een juist evenwicht van en mogelijk komt het dan weer in orde. Een afweging van online en offline. Ik heb er steeds een beetje moeilijk mee. Zeker als je weer eens een weekend met 'de mannen' bent weggeweest. De mannen van vroeger. Waar je elke weekend lief en leed deelde bij pot en pint. Online is fantastisch. Het geeft je ongeziene mogelijkheden, informatie delen wordt makkelijk en je krijgt in de juiste omstandigheden een platform om grenzeloos te communiceren. Toch heb ik moeilijk met het onpersoonlijke. Het blijven dikwijls letters op een scherm. De afwezigheid van een menselijk wezen is niet steeds voelbaar. Het is makkelijk om stoere woorden aan te meten achter een toetsenbord. Minder om deze in het gezicht van iemand te zeggen. Voor mezelf hanteer ik de stelling, wat ik niet op café zou zeggen... En toch. De pinten werden gedronken de slimste mens van't weekend gespeeld. Wanneer de eerste foto's gemaakt werden kwam meteen de argwaan boven. Wat ga jij met die foto's doen? Videocamera verschijnt, héla steek dat eens weg. Jammer eigenlijk. Zelf ons vrienden wordt meteen de reflex gemaakt, niet op facebook hé. En terecht. We zijn geen 16 meer. Hebben soms verantwoordelijke functies en willen niet dat er een of andere pipo een foto trek als we met een zatte kop op tafel liggen,
bijvoorbeeld. Daar is toch niets mis mee? Nee, enkel de context wordt niet meegegeven op een foto. Vraag maar aan de Crem een tijdje geleden. Argumenteren dat dan iedereen wel eens af en toe de riem er mag afleggen en dat privé nog steeds privé is helpt niet altijd. Dus minder foto's. Meer gezelligheid. Of de bedenking dat hoe makkelijker informatie te verspreiden is, hoe meer verantwoordelijkheid hier
bij komt kijken. Lang niet iedereen kan met die verantwoordelijk omgaan. Informatie wordt vaak kosteloos en gratuit verspreidt. Zonder nadenken. Zonder zich van kwaad bewust te zijn. Maar het is er wel. Soms. EN het zit net als geluk in een klein hoekje.
bijvoorbeeld. Daar is toch niets mis mee? Nee, enkel de context wordt niet meegegeven op een foto. Vraag maar aan de Crem een tijdje geleden. Argumenteren dat dan iedereen wel eens af en toe de riem er mag afleggen en dat privé nog steeds privé is helpt niet altijd. Dus minder foto's. Meer gezelligheid. Of de bedenking dat hoe makkelijker informatie te verspreiden is, hoe meer verantwoordelijkheid hier
bij komt kijken. Lang niet iedereen kan met die verantwoordelijk omgaan. Informatie wordt vaak kosteloos en gratuit verspreidt. Zonder nadenken. Zonder zich van kwaad bewust te zijn. Maar het is er wel. Soms. EN het zit net als geluk in een klein hoekje.
offline
Zo kan je in een woord mijn afgelopen dagen omschrijven. Offline in de digitale zin. Online in de menselijke zin. Heel intens zelfs. De voorbij dagen waren er van inzicht, inkeer en inspanning. Ook letterlijk. De zon kwam kijken en ik ruilde mijn 150 paarden in voor 2 benen. Dapper elke morgen de fiets op en wat kilometers malen. het valt me dan weer op hoe je de tijd anders weet in te schatten en de weg actiever ervaart. Er stond veel wind. Iets waar ik zelden bij stil sta als ik met de wagen ben. Zalig zo met het zonnetje, gelukkig want het was toch nog fris. Wat ook wel deugd deed. Een contextverruiming. Meer voelen dan denken. Met regelmaat dacht ik nog wel eens aan mijn twitterende verslaving. Gelukkig zorgde intense bezigheden voor veel afleiding. Heel even werd ik verleid tot werken. Mail lezen en me achter de laptop neerzetten om nog wat concepten uit te schrijven. Snel werd duidelijk. Vrijaf is vrijaf. Het deed deugd zo eens terug onder de mensen te zijn. Me eens in het netwerk te begeven, face to face, heart to heart. En voilà 't is weer weekend.
de waarheid en niets dan de waarheid
Back to the quality. We steken het graag op elkaar. Jij 'zus', hij 'zo'. Maar kijken zelden in eigen boezem. Eigenbehoud, angst,... er is altijd wel een reden om naar de ander te wijzen. Om te verklaren dat je niet begonnen bent. De paraplu open te trekken en te wachten tot de zwaarste regenbui is overgetrokken. Weinigen staan op. Gaan de conversatie aan. Man tot man / vrouw. Niet makkelijk om steeds recht door zee te gaan. Misschien is er wel ergens iets dat kan worden opgegraven dat niet zo netjes staat. Of moet je onderweg wel eens zeggen dat je ook maar een mens bent die leert door vallen en opstaan. Niks mee, toch. We are all human right? Toch lijkt het in onze natuur te zitten. Uit Brits onderzoek in opdracht van de levensverzekeraar Friends Provident blijkt dat meer dan 80% van de ondervraagden toegeeft iedere dag minstens één keer te liegen. Tweederde van de 1. 487 respondenten vertelt een leugen om bestwil op het werk. Favoriete onderwerpen zijn: de baas bellen dat je ziek bent (43%), net doen of het werk al af is (23%) en het verbergen van ernstige fouten (18%). Daar schrik ik dan van. Hoe zei Merlina het ook alweer 'al is de leugen nog zo snel, de waarheid... ' .
sjakos
Gisteren was ik voor de eerste keer in mijn leven een sjakos. Eigenlijk viel het best mee. Het was zelfs leuk. De insights over programmeertalen voor kinderen waren zeer fascinerend. Ik herinner me de tijd nog dat mijn vader me uitdaagde om DOS te leren kennen. Hoe ik zo per ongeluk format c en het herstellen van files leerde kennen. Maar ook hoe zelf .bat en menuprogrammaatjes te schrijven. Later basic. En veel later C (++). Tegen de tijd dat we in het middelbaar in zoals dat toen heette 'technologische opvoeding' kregen, was een wagentje over een scherm laten bewegen niet zo moeilijk. Gisteren hoorde ik dat er heel wat aandacht wordt besteed om meisjes warm te maken voor technologie. Om ze spelenderwijs te leren programmeren. Zelfs tot het maken van eigen games -via de gamepad- toe. Geweldig. En vanaf 8-9 jaar. Het was een zeer aangename eerste kennismaking met GGD. Dank je wel.
spôrt
Misschien nog een overblijfsel van't weekend. Vrienden verhuisden en gaven een housewarmingparty. In jaren 70 stijl omdat het huis van '71 afstamt. Misschien omdat de bassist in mij geprikkeld werd. Ben steeds te verleiden met groovende of eigenzinnige baslijnen. En als er iets is dat dat deze lijn doet dan is het wel grooven. Misschien is het stiekem om de tekst die weet ik welke associaties in mijn onderbewuste losmaakt. Meer waarschijnlijk is het om het gevoel dat het me geeft. Ritm' , bass & soul, mmh. Ondertussen is mijn hoofd nog steeds een plan aan't uitwerken om meer sport in mijn dagelijks leven te krijgen. Sport is mijn vlucht. Sporten is zowat het enige wat me doet stoppen met denken -ja dat andere ook. Daarom sport ik graag. Liefst op het randje van afzien. No pain nog gain. De beukende wind hielp me daar gisteren netjes. Beukend langs het kanaal. Kilometers. Geen tijd om na te denken. Trappen. In de zomer van 2006 heb ik me zo tot in Compostella gebeukt. Gepakt en gezakt. Een van dezer verschijnt er een artikeltje van in ledenblad van CM. Mochten er mensen zijn uit oost of west -Vlaanderen 't staat deze lente in 'çava'. Het fascineert me wel. Hoe een lichaam zorgt voor je. Een hele dag achter een computer zitten helpt niet om voldoende te bewegen. Na je uren nog voldoende tijd vrijmaken is geen evidentie als je leeft in een (nieuw samengesteld) gezin. Dus kom je snel uit bij het woon-werk verkeer te fietsen en de daarbij horende excuses. Mijn huidig excuus is geen aanwezige douche. Ik heb het enkele maanden volgehouden om me te wassen aan de wasbak op de toiletten, maar echt praktisch kan ik het niet noemen. Het gaf wel veel voldoening. En zo na't werk nog een omweg van 40km maken is gewoon zalig. je, ik althans komt vele vrolijker thuis. Geen zorgen, noch stress. Zalig. Jammer dat bedrijven niet meer zijn afgestemd op fietsende werknemers. 't Zou de werkvloer een stuk aangenamer maken. Of sportfaciliteiten aanbieden op't werk. Even een uurtje er tussenuit om de zinnen te verzetten. Productiviteit zou stijgen. Mensen zouden zich beter in hun vel voelen en files zouden smelten. Goed plan toch?
RIP fabchannel
pimpin robots
Heb nog een hele dag nagenoten van gisteren. Fijne gesprekken. Over hoe je mekaar online kent en nog nooit ontmoet hebt -en zo ook een totaal ander beeld kan hebben van iemand. Pimpin' robots. De niet evidente balans tussen werken en levenskwaliteit. Online media. En de verhalen achter de schermen. Cookaholic & RCA nodigden een handvol bloggers uit om samen te koken. 'We willen mensen op een niet-commerciële manier met ons vakmanschap van de afgelopen 90 jaar laten kennismaken' sprak kitchenaid. 't Concept werd gesmaakt. Een heleboel fijne mensen in levende lijve ontmoet. Met messen mogen spelen die geplooid zijn zoals samouraizwaarden. Lekker eten, een goed glas wijn, aangenaam gezelschap en de man in mij is voldaan.PS: Als mijn keuken volgende week volledig gepimpt wordt, dan weet u dat mijn cijfers de juiste waren.
koken
Ben vanavond uitgenodigd voor een potje te komen koken. Ik kijk er wel naar uit. Koken maakt me altijd rustig. Zelfs onder de meest hectische toestanden. En dat erna -meestal- lekker eten op tafel staat is natuurlijk een fijne surplus. Bovendien gaat het leuk zijn om eens een aantal twitter en blog persoonlijkheden IRL te ontmoeten. Want online is maar online. Een stem is veel aangenamer en de mens erbij maakt het compleet. Als je wil laat ik je morgen watertanden.
bakerman
...en ken je deze nog? Weer een 'zalige schijf' zoals ik zou zeggen in de tijd dat Mr. Van Hoof daar luidkeels zou aan toevoegen .'Brekt da kot af' wat kempisch dialect is voor..., nu ja vul zelf maar in. Ergens zou Mr. Svenson daar achter nog luidkeels 'moa doe da dan' aan toevoegen alvorens het pand te 'slopen'. Ja waar zijn de tijden. Binnenkort is het weer zo ver. Oud-leidings weekend. Een excuus om met z'n'allen nog eens pinten te gaan drinken. Zo dapper als we vroeger vertrokken met een koffer vol. Zo-voorzichtig-proberen-we-mekaar-er-nu-op-attent-te-maken dat we geen 18 meer zijn. Dat foto's best gemeden worden, als het niet de bedoeling is om heel de 'facebook)wereld laten mee te genieten en tot schande van 'het dorp' geroemd te worden. En toch blijft daar dat jeugdig kannibalisme zitten. Allesverslindende goesting om even te kunnen terugkeren naar de tijd van toen. Onverantwoord en onbezonnen, alles onder de mantel der jeugdige onschuld. Hoe zalig. De meeste hebben vrouw en kinderen. Sommige nog geen van beide. Het weekend zal in elk geval een pak rustiger verlopen. We hebben ergens in de Ardennen een chalet gehuurd. Er zal gewandeld / gemoutainbiked / ge -bbq-ed en bij gebabbeld worden. Ik kijk er naar uit. En ik blijk niet de enige te zijn.
Openb. 3:14-22
...of van welke kant je het bekijkt.
De ene zal zeggen 'ja',op de moment dat de andere net 'nee' uit zijn mond hoort rollen. Ze praten over hetzelfde onderwerp. Zijn het in wezen met elkaar eens. En slagen er toch in om mekaar mis te begrijpen. Er zit inderdaad een stuk koppigheid in de weg. Trots zo je het wil. Een lichte vorm van te beroerd om toe te geven dat je het eigenlijk wel met elkaar eens bent. Want "dan zijn we het allemaal met elkaar eens,zegt iedereen 'ja, dat is eigenlijk wel waar, en dan is het stil". -Soms zeg ik dus gewoon 'nee' om de discussie op gang te houden. Om de verloren standpunten eens op tafel te gooien. Niet omdat ik er persoonlijk achtersta. Uit interesse voor de redevoering.- Het doet me glimlachen. Ons sociaal karakter drijft ons op interessante wegen. Het is amusant om te zien dat er een onderliggend vertrouwen en 'graag zien' heerst. Mocht dat niet zo zijn, dan zou geen van beide voorgenoemde partijen zich genoeg op zijn gemak voelen om rustig --al lijk het soms zo niet-- verder te discussiëren. Het neemt zo nog enkele wendingen, tot luid gelach weerklinkt en de woorden 'ik stel het nu wat extreem voor, maar ge begrijpt wat ik bedoel hé'. Het zou leuk zijn mocht die lichtheid ook eens gehandhaafd worden in politieke kringen. Redevoeren. Een goei discussie zonder angst. Maar uit liefde voor het onderwerp. Geen standpunt geschuwd. 'Wil je graag dat ik het extreem voor je uitleg, awel luister dan maar eens...' Er zouden minder gefrustreerde en misnoegde politici in het landschap ronddwalen. En minder moeten worden rechtgezet achteraf. "sorry, dat ik sorry gezegd hebt hé". 'JA' het is wat. Professionele reclamemakers worden aangeschreven om campagnes te ondersteunen zo het heet. Obama heeft sociale media gebruikt dus: "komaan schrijf eens wat hete hangwoorden in mijn advertentie -moeten sommige gedacht hebben, en plak er maar meteen een .eu aan. Dan zijn mijn ambities meteen duidelijk of nee doe maar ne .com".
Grijs. Is wat eruit komt. Niet wit, niet zwart, Grijs. LAUW. '... nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen.'
De ene zal zeggen 'ja',op de moment dat de andere net 'nee' uit zijn mond hoort rollen. Ze praten over hetzelfde onderwerp. Zijn het in wezen met elkaar eens. En slagen er toch in om mekaar mis te begrijpen. Er zit inderdaad een stuk koppigheid in de weg. Trots zo je het wil. Een lichte vorm van te beroerd om toe te geven dat je het eigenlijk wel met elkaar eens bent. Want "dan zijn we het allemaal met elkaar eens,zegt iedereen 'ja, dat is eigenlijk wel waar, en dan is het stil". -Soms zeg ik dus gewoon 'nee' om de discussie op gang te houden. Om de verloren standpunten eens op tafel te gooien. Niet omdat ik er persoonlijk achtersta. Uit interesse voor de redevoering.- Het doet me glimlachen. Ons sociaal karakter drijft ons op interessante wegen. Het is amusant om te zien dat er een onderliggend vertrouwen en 'graag zien' heerst. Mocht dat niet zo zijn, dan zou geen van beide voorgenoemde partijen zich genoeg op zijn gemak voelen om rustig --al lijk het soms zo niet-- verder te discussiëren. Het neemt zo nog enkele wendingen, tot luid gelach weerklinkt en de woorden 'ik stel het nu wat extreem voor, maar ge begrijpt wat ik bedoel hé'. Het zou leuk zijn mocht die lichtheid ook eens gehandhaafd worden in politieke kringen. Redevoeren. Een goei discussie zonder angst. Maar uit liefde voor het onderwerp. Geen standpunt geschuwd. 'Wil je graag dat ik het extreem voor je uitleg, awel luister dan maar eens...' Er zouden minder gefrustreerde en misnoegde politici in het landschap ronddwalen. En minder moeten worden rechtgezet achteraf. "sorry, dat ik sorry gezegd hebt hé". 'JA' het is wat. Professionele reclamemakers worden aangeschreven om campagnes te ondersteunen zo het heet. Obama heeft sociale media gebruikt dus: "komaan schrijf eens wat hete hangwoorden in mijn advertentie -moeten sommige gedacht hebben, en plak er maar meteen een .eu aan. Dan zijn mijn ambities meteen duidelijk of nee doe maar ne .com".
Grijs. Is wat eruit komt. Niet wit, niet zwart, Grijs. LAUW. '... nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen.'
het hangt er maar van af door welke bril je kijkt
Laatst vroeg iemand me of ik een sitestructuur voor ze kon ontwerpen. Ok. Terwijl ik aan het achterhalen ben waar de site moet voor dienen, wie de doelgroep is, wat het grote geheel is en zo verder, kom ik er erachter dat er eigenlijk nog geen duidelijkheid is over de naam. Nu ja, er zijn wel een aantal ideeën maar nog geen zekerheden. Ok. We gaan aan de slag. Ik stel voor een antwoord te voorzien op een aantal vragen. Huiswerk gedaan. Leuk. Ik ben geen grafisch ontwerper. Ik speel graag. Maar ik ben geen grafisch ontwerper. Ik zei 'ik zal een aanzet doen om het idee wat vorm te geven'. Zo begrijp je beter wat ik in mijn hoofd heb. Een schets als het ware. Ik zet vlug wat op papier. Er zijn een aantal elementen die terug komen. Niet direct duidelijk hoe en waar ik me moet op baseren, gooi ik het geheel aan verbindingswoorden door een woordle. Mhh. Spontaan komt er een en ander naar boven en voor je het goed en wel doorhebt staat er een naam, krachtlijn en aanzet tot logo. Leuk hoe de zaken soms evolueren.
unfinished sympathy
is het de regen na de zon. Of de hamvraag naar meer kwaliteit. Ik kwam vandaag weer bij een song uit die voor mij een portie 'echtheid' meedraagt. Een no nonsens gevoel. Ik lees over winners en losers. Jammer is het. Onze catalogen die we in het leven hanteren om te klasseren. 'Steek ze maar in een vakje, dat is achteraf makkelijker om ze eruit te halen als het past of ze erin te steken als het nodig is'. Ik heb er me lang kwaad om gemaakt. Geprobeerd om me er tegen af te zetten. Luidkeels 'fuck the system' gescandeerd. Met de vraag 'fuk de wa..?' als gevolg. Achteraf gezien, waar. Wat is het systeem anders dan wij. Ik jij hij zij , wij. Ieder van ons. Las daarnet in de joepie --ja de joepie, gaan we nu niet verder op in-- een interview met Simon Wijfels, de jongen die werd neergestoken omdat hij de gsm nummer van een meisje niet wou geven. Een meisje dat hem nota bene achteraf negeerde dixit joepie. Hij vertelde ook dat hij zijn kleerkast vernieuwde om van zijn 'nerd'-gehalte vanaf te zijn. Dat hij zich een meer verbale houding heeft aangemeten om in de toekomst meer voor zich op te komen en van zich te laten horen. Dat de jongens die hem neerstaken het land uit zijn en ongestraft blijven. Ik wil niet de wending maken naar strafmaat. Wel naar opkomen voor jezelf. Het valt me op dat in een huidig straatbeeld je zowat alles kan veroorloven zonder dat iemand opkijkt. Als er iemand kijkt kom je met "'t is voor tv meneer, verborgen camera" wel weg. Geen mens draait zijn hoofd bij verbale agressie, nog minder bij fysieke. 'Blij dat ik het niet ben, denken velen'. Jammer. Maar wat op straat waar is is elders nog meer waar. You are on you're own now (escape from new york). Is een harde waarheid. DIY. Niemand zal het voor je doen. En ja, dat kan soms een goei zaak zijn en je hopen zelfstandigheid bijbrengen. En nee, niet in elke situatie is dat waar. Maar toch een beetje sympathie doet geen kwaad. Dus wees sebiet, wanneer je deur uit gaat of op weg ben naar de trein, eens vriendelijk en lach eens naar een medemens. Het kan mogelijk de enige glimlach zijn die hij vandaag krijgt.
where is my mind
Ik vraag het me soms af als ik 's ochtend op automatische piloot de weg van huis naar werk afhaspel een plaat die me dan steeds hardop goedgezind doet worden. Muziek doet soms echt wonderen. Ik deel ze graag met jullie.
melkkoeien
Het is vast een zaak die vele keren is besproken. Waar dan telkens wordt van gezegd dat er inderdaad iets zou moeten veranderen maar dat het toch jammer is dat het niet gebeurt. Over die man uit turnhout die zijn 'klaar voor productie waterstof motor' zag opgekocht worden om daarna in de kast te verdwijnen. Of zonet als ik in dit filmpje zag. The future. 2019. alles en iedereen interactief volledig dan te verstaan als het van de innovatoren bij windows afhangt. Fijne technologiën allemaal, but whats the use? Als we ze toch niet gebruiken. Nu. Om ons nu beter te bedienen. De topman van philips sprak er zich vrijdag nog iets minder voorzichtig over uit. 'Is het geen tijd om de oude industrieën zachtjes te laten inslapen en te investeren in nieuwe technologie'. Ik kan de mens geen ongelijk geven. Wat zouden we nu weer geld beginnen pompen in nog meer voorbij gestreefde industrie terwijl we op termijn toch omschakelen. Ja, en de productie arbeiders. Productie het kloppend hart van de economie. Productie is er ook als er nieuwe technologiën zijn. Auto's blijven vervoersmiddelen ook als ze op water of lucht of electriciteit of olie rijden. En wat met die prachtige initiatieven, die nieuw zijn. Van't weekend in de krant, die nu dankzij fan van't weekend acht weken lang in mijn bus zit. De eerste keer trouwens met lekker ontbijt. Staat daar ergens in't midden een kleine pagina met vernieuwende haalbare initiatieven. Over een trein die het concept bus met zich meedraagt en ontworpen is als een vleugel. Hij begeeft zich over een soort magnetische strip tegen een kleine 500km/h door het landschap, vervuilt niets. En is in nederland ontwikkeld. Klaar om geïmplementeerd te worden. Goekoper dan een HST-lijn in aanbouw. En toch. Tussen antwerpen en brussel bouwen ze nu, nu een nieuwe HST verbinding. Raar hé. Technologie wel. Maar vooruitgang. Ik weet het niet. Zoals je regelmatig op zaken van 50jaar geleden stoot. Eenvoudig primitief lang geleden beslist en nu nog steeds doorgevoerd. Dat het niet eenvoudig is om het van vandaag op morgen toe te passen akkoord. Maar waar zit dat 20 jaren plan dan. Waar zit dat dappere statement dat wij hier in België in 2030 allemaal met waterstof --of tenminste niet vervuilende motoren-- rondrijden. Wie steekt er zijn hand voor in het vuur. Niemand. Want het risico om te verbranden is het niet waard. Waarom niet. Is er niets meer waar je 's ochtends voor uit je bed komt dan. Is het allemaal zo afgevlakt dat we als een bende melkkoeien op commando naar de melkstal lopen en daarna terug braaf in de wei gaan staan omdat de boer ons daar zet. Meuuuhh. Oefen alvast maar, want het begint erop te trekken. En nee het is niet van hij heeft ne blog dus frustratie uiten. Ik heb een verzadigd kwaniteitsgevoel. De emmer der leegheid is vol. Om een ander zijn woorden te misbruiken. Of dacht jij er anders over.
traditie
Hoelang het precies al gespeeld wordt zou ik eens moeten uitzoeken. Lang genoeg om als traditie door te gaan. Al van als ik een klein ventje was weet ik nog. Maanden op voorhand beginnen repeteren. Toeleven naar 1 weekend. 3 keer spelen en het avontuur was al weer voorbij. Later als je groter bent zelf de organisatie in handen nemen. Misschien wel een rol. Anders zeker ijverig in de weer. Decor bouwen, zorgen voor licht en geluid. En/ of voor sommigen, deel uit maken van 'het orkest'. Ze stonden er weer afgelopen weekend. Met het 'Jungle book'.
't Was zalig om te zien. Je moet het toch maar doen. Vlotjes een 100 tal chirogaande jongeren weten te motiveren om vandaag het beste van zichtzelf te geven in een musical, inderdaad een musical. Van al die vroeger chirogaande jongeren een decorploeg, orkest, licht -en geluidsploeg samenstellen. En de rest vragen om pinten te komen tappen, kaartjes,te scheuren en een kassa voor te zitten. 900 toeschouwers en een 300 joelende kinderen in de namiddag voorstelling al resultaat. Ik vind dat goed gedaan. Alles vrijwillig en vanuit een goed hart. Om met jongeren (en kinderen) aan te slag te gaan. Het dorp nog eens een weekend entertainment aan te bieden en vanuit een gezonde volharding te laten zien dat de jeugd ook wel iets kan. Veel bedrijven kunnen er iets van leren. Heel wat sociale skills die maken dat alles draait en vlot verloopt. Met momenten crisimanagement van hoog niveau. Bij gestaan door professionals achter de schermen, gecombineerd met opkomend creatief talent. Ja ze hebben dat weer goed gedaan. Ik heb er van genoten. En had heimwee naar de tijd van toen. Misschien binnekort als er tijd is. Wie weet?
't Was zalig om te zien. Je moet het toch maar doen. Vlotjes een 100 tal chirogaande jongeren weten te motiveren om vandaag het beste van zichtzelf te geven in een musical, inderdaad een musical. Van al die vroeger chirogaande jongeren een decorploeg, orkest, licht -en geluidsploeg samenstellen. En de rest vragen om pinten te komen tappen, kaartjes,te scheuren en een kassa voor te zitten. 900 toeschouwers en een 300 joelende kinderen in de namiddag voorstelling al resultaat. Ik vind dat goed gedaan. Alles vrijwillig en vanuit een goed hart. Om met jongeren (en kinderen) aan te slag te gaan. Het dorp nog eens een weekend entertainment aan te bieden en vanuit een gezonde volharding te laten zien dat de jeugd ook wel iets kan. Veel bedrijven kunnen er iets van leren. Heel wat sociale skills die maken dat alles draait en vlot verloopt. Met momenten crisimanagement van hoog niveau. Bij gestaan door professionals achter de schermen, gecombineerd met opkomend creatief talent. Ja ze hebben dat weer goed gedaan. Ik heb er van genoten. En had heimwee naar de tijd van toen. Misschien binnekort als er tijd is. Wie weet?
long time no see
Zo lijkt het. Vijf uur bezig geweest met een kast in mekaar zetten. Dacht dat het op een tweetal
uurtjes wel geklaard ging zijn. Maar dat was buiten de schappen, schuiven en of course deuren
gerekend. Je zou denken dat vijf uur overdreven is. Go and try. Dat was zondag(voor)middag. Dan de lamp nog gaan afhalen. Pitta smekkelen en zondag was om. Zaterdag nog 'een wandeling laat op de avond' meegepikt. Ik zou het je aanraden, want dat is het ook. Helaas was het de laatste voorstelling. Een stuk naar mijn hart. Zoals theater dient te zijn. Relevant, hedendaags met stof tot nadenken. Fijn neergezet door gebeten spelers. Leuk ook om de regisseur zo zien te genieten van de dernière.
En dan was er natuurlijk nog de telefoon van Duco. Voor diegene die niet mee zijn met het verhaal. Guillaume las en ik stelde een vraag en Duco antwoordde. 't Was een fijne babbel, no nonsens. Zo heb ik het graag. To the point. Over meningen en evoluties. Zwakke punten en zaken die beter kunnen. Maar vooral vanuit een bereidwilligheid om dingen aan te pakken. En een luisterbereidheid. Want lets face it wie ben ik. Ook maar een iemand met een mening. Het was fijn om vanuit verschillende standpunten naar de problematiek --relatie merk -klant -- te kunnen kijken. Het is fijn om er met de CEO van een bedrijf over te praten. En het zal fijn zijn om dat gesprek verder te zetten bij een tas koffie. Want ik drink graag kofie en ben steeds te vinden voor een goed gesprek. Ja het was al een drukke week. De meisjes waren naar hun papa. Wat ons dan weer even tijd gaf. Leuk. En des te leuker om ze nu weer thuis te hebben. Nog een meevaller deze week was de fijne mail die me zei dat ik op uitnodiging naar Plugg mag. En laat dat nu net de conferentie zijn die aangecirkeld stond als 'daar wil ik naar toe'.
Ik hoop dat jou week even fijn was als de mijne.
uurtjes wel geklaard ging zijn. Maar dat was buiten de schappen, schuiven en of course deuren
gerekend. Je zou denken dat vijf uur overdreven is. Go and try. Dat was zondag(voor)middag. Dan de lamp nog gaan afhalen. Pitta smekkelen en zondag was om. Zaterdag nog 'een wandeling laat op de avond' meegepikt. Ik zou het je aanraden, want dat is het ook. Helaas was het de laatste voorstelling. Een stuk naar mijn hart. Zoals theater dient te zijn. Relevant, hedendaags met stof tot nadenken. Fijn neergezet door gebeten spelers. Leuk ook om de regisseur zo zien te genieten van de dernière.
En dan was er natuurlijk nog de telefoon van Duco. Voor diegene die niet mee zijn met het verhaal. Guillaume las en ik stelde een vraag en Duco antwoordde. 't Was een fijne babbel, no nonsens. Zo heb ik het graag. To the point. Over meningen en evoluties. Zwakke punten en zaken die beter kunnen. Maar vooral vanuit een bereidwilligheid om dingen aan te pakken. En een luisterbereidheid. Want lets face it wie ben ik. Ook maar een iemand met een mening. Het was fijn om vanuit verschillende standpunten naar de problematiek --relatie merk -klant -- te kunnen kijken. Het is fijn om er met de CEO van een bedrijf over te praten. En het zal fijn zijn om dat gesprek verder te zetten bij een tas koffie. Want ik drink graag kofie en ben steeds te vinden voor een goed gesprek. Ja het was al een drukke week. De meisjes waren naar hun papa. Wat ons dan weer even tijd gaf. Leuk. En des te leuker om ze nu weer thuis te hebben. Nog een meevaller deze week was de fijne mail die me zei dat ik op uitnodiging naar Plugg mag. En laat dat nu net de conferentie zijn die aangecirkeld stond als 'daar wil ik naar toe'.
Ik hoop dat jou week even fijn was als de mijne.
vertrouwen
Het meest basale dat je hebt. Je groeit er mee op. Leert er mee lopen, vallen en opstaan.
Je vertrouwt er op dat je de juiste keuzes maakt. Een handdruk als blijk van je woord. 'Mij kan je vertrouwen'. Maar wat als de zaken groter worden. Als alles gedigitaliseerd is. Wanneer alles vanop afstand geregeld wordt en de gezichten en de handdruk verdwijnen. Als we herleid worden tot een nummer. 'Aangenaam, mag ik je nummer even'. Het gaat snel vandaag. En snelheid vraag efficiëntie, focus en vertrouwen. Vertrouwen hebben in je vakmanschap. Efficiëntie en focus kun je trainen. Vertrouwen moet je hebben. Je kan het dus winnen of verliezen. In de kern is er geloof. Je gelooft in iets of je gelooft er niet is. En dan vertrouw je.
Je vertrouwt er op dat je de juiste keuzes maakt. Een handdruk als blijk van je woord. 'Mij kan je vertrouwen'. Maar wat als de zaken groter worden. Als alles gedigitaliseerd is. Wanneer alles vanop afstand geregeld wordt en de gezichten en de handdruk verdwijnen. Als we herleid worden tot een nummer. 'Aangenaam, mag ik je nummer even'. Het gaat snel vandaag. En snelheid vraag efficiëntie, focus en vertrouwen. Vertrouwen hebben in je vakmanschap. Efficiëntie en focus kun je trainen. Vertrouwen moet je hebben. Je kan het dus winnen of verliezen. In de kern is er geloof. Je gelooft in iets of je gelooft er niet is. En dan vertrouw je.
we leven allen onder dezelfde hemel, maar we hebben niet allen dezelfde horizon
Eenzaam zijn. Dat moet zowat het ergste zijn dat je als mens kan meemaken. Zelf de grootste misantroop komt er van terug. Als ik molière mag geloven. Als zoogdier word je geboren. En die zijn niet gemaakt om solitair door het leven te gaan. Ziek zijn, zelf heel erg ziek zijn is dragelijk als je met 2 bent, als je kan delen. Mijn moeder zei me ooit, 'als je verdriet hebt kom, vertel dat dan maar tegen mij, dan delen we dat door twee.' Dat maakt het dan lichter om te dragen. Sociale netwerken laten je delen. Je deelt foto's, statussen, vrienden, ... maar het blijft allemaal een redelijk abstract gebeuren. Het is fijn om je virtueler dichter bij elkaar te voelen. En mensen die je IRL kent, kan je op een eenvoudige manier weer een stukje beter bereiken, zoals je dat kan door een sms te sturen. Het is ook een verderf van eenzame zielen. Het 'ik ben verslaafd aan mijn digitale wereld, want daar heb ik een leven'. Waar vroeger een café nog verzet bood. True, je kan zomaar geen pint drinken met iemand die 1000km van je deur woont, chatten daarentegen. Maar je kan die ook geen knuffel geven. En 'daar heeft elke serieuze mens al eens behoefte aan...' Om maar te zeggen dat ik de balans nog niet direct zie tussen een digitaal netwerk en een vriendenkring. Ik heb online al fijne mensen leren kennen. Maar de reflex blijft toch, gaan we eens een pint drinken? Of iets eten. Je wil graag iemand 'in't echt' ontmoeten. Eens voelen of het klikt. En daar zit het. We zijn als mens ongelofelijk gesteld op ons gevoel. 'ik voel me niet goed'(of fantastisch). Voelen zit ons ingebakken. Een machtig kanaal als je er naar luistert. De reden waarom het soms met iemand klikt of niet ligt volgens sommige mensen aan het feit dat iedereen een zekere trillingsfrequentie uitzendt. Je kan die voorstellen als een schaal van 0-50 (ik ben slechtgezind) en van 50-100 (ik ben goedgezind). De weerstand die je voelt tegenover iemand duidt aan hoever jullie frequenties uit mekaar liggen. Beetje als stubru en Klara. Er zijn mensen die positief ingesteld door het leven gaan, met de glimlach. Ze 'hebben' een positieve ingesteldheid. Hebben. Wil dus zeggen dat het te verkrijgen is. Iets hebben is materieel. Je kan je dus een positieve houding aanmeten. Net als je jezelf een negatieve houding kan aanmeten. En wat maakt het verschil? JIJ. En enkel JIJ. Niets anders. Je kiest er zelf voor. Het overkomt je niet. Dat iemand anders ervoor kiest om op een minder aangename manier zijn dag te spenderen, fine, maar jij hebt nog steeds de keuze om voor jezelf uit te maken of je daarin meegaat of niet. En dan zijn we weer bij die keuze aanbeland. Je kiest hoe je je voelt. Het is terug te brengen tot ieder kijkt door zijn/haar ogen naar de wereld. En die wereld ziet er door elk paar ogen gekeken anders uit. Het enige waar je kan vanuit gaan is dat ieder indivdu anders kijkt. Wil je dat iemand jou begrijpt, zorg dan dat je weet hoe die ander naar de wereld kijkt. En communiceer zo dat hij je gaat begrijpen. Met voelen is dat niet anders. Voel je aan dat iemand op een bepaald moment in een bepaalde situatie negatiever ingesteld is dan jij. (het is al ongelofelijk van je dat je dat kan waarnemen en je daar bewust van bent). Trap dan niet in de valkuil door mee door zijn bril van negativiteit te gaan kijken. Maar kom eenvoudigweg met de vraag 'wat wil je dan wel' op de proppen. En open de deur van mogelijkheden. Meestal zijn doelen minder onbereikbaar dan ze lijken als je ze concreet maakt. En zo zit een mens soms met een pen en een A4 'tje aan tafel om eens duidelijk te stellen waar we nu eigenlijk naartoe gaan. Welke de zaken zijn die je gelukkig maken. En welke beter kunnen. Kunnen delen is daarbij heel belangrijk. Maar voor je kan delen, moet je de zaken concreet maken. Go get them tiger.
Abonneren op:
Posts (Atom)