gisteren

Het was niet meer dan een fietsstuur vast houden en trappen. Wat later dat stuur wisselen voor een fris glas gevuld met pastis, nog eens een welverdiende plons in het zwembad nemen en overheerlijk tafelen. De aanpassing naar een toetstenbord onder de vingers verliep als een cultuurshock. Deze vakantie koos ik zeer bewust mij offline te begeven en te houden. Mails uit. Laptop in de zak op slot en sleutel weg leggen. Even heb ik me laten verleiden om telefoon aan de wifi te onderwerpen. De lokale technische problemen hebben me van dit euvel weerhouden. En wonder waar. De wereld is niet vergaan. Ik heb niets gemist (meestal mijn grote vrees). En ik heb me lang niet meer zo rustig gevoeld -al moet ik toegeven dat 2 weken voor mij net een week te kort is om helemaal tot zen te komen. Het ritme waarop ik bewoog was ongeveer evenredig waarmee ik de bergen beklom. Zalig traag en toch pittig, met een welgekomen daling na een calorieverslindende tocht. Ik en mijn lijf. Dat voelde goed. Een dag op uitstap met mijn meiden. Veel zwemmen, en genieten. De plannen die we thuis aan klusjes smeedde zijn helaas niet allen tot uitvoering gekomen, doch genoeg om er voldoening aan over te houden. Als uitsmijter een BBQ voor de hele familie. Met een volle Belgische zomerzon en dito bar, vrolijk versierd door de meisjes. Aan het gehalte lachsalvo's en vrolijke gezichten kon ik niet anders dan blij zijn met zo'n geslaagde afsluiter. En dan daagt het mij telkens weer die maandag dat ik terug mijn werkende bezigheden oppak. 'Waar zijn we toch mee bezig'. Al dat gerush en gehaast 50 weken lang, om dan 2 weken te beseffen dat we het toch fijner vinden als het wat rustiger aangaat.