?

Steeds de vraag. Die ene vraag. Ze houdt zich rustig op de achtergrond. 'Ga maar rustig door hier is niets zien, carry on carry on...' En zo doende vergeet je dat die vraag daar ergens zit te wachten. Rustig, met tijd. Om op de moment dat je indommelt je terug wakker te maken. Zachtjes fluistert ze in je hoofd, diezelfde vijf woorden, die je niet wenst te horen, want je had allemaal reeds mooi voor elkaar. 

'is dit wat je wil' 

Ja, reken maar.