de tijd vliegt

Moe. Zo voel ik me. Ik slaap genoeg, doe regelmatig aan sport. Mijn eetpatroon is afwisselend en gezond. Maar ik ben moe. Ik voel me alsof ik zo nog eens 6 weken vakantie kan gebruiken. Om naar Compostella te fietsen of wat te gaan surfen. Afzondering noemt men het soms. Bezinning. Tijd om opnieuw bij je kern te komen en alles nog eens te ijken. Zoals beren die een winterslaap doen om dan fris aan een nieuw jaar te beginnen. Nu ja, het afgelopen jaar is best wel een zwaar jaar geweest. Ik heb heel wat familiale veranderingen gekend, met als dieptepunt toch wel het overlijden van mijn moeder. Het weegt op een mens. Niet dat ik nors of dagelijks slecht gezind door het leven ga. Maar je voelt het wel. Er zijn ervaringen die je als mens niet kan kan plaatsen tot je ze in elke vezel van je lijf voelt. Zoals die laatste knuffel de dag dat mijn moeder stierf. Ze nam me vast en gaf me zo'n lange en stevige knuffel, dat het achteraf leek alsof ze wist dat het de laatste was. Zo'n moment is emotioneel onbeschrijfbaar. Niets dat ik in mijn leven heb meegemaakt laat zo'n intense afdruk na in je hart, ik voel het keren in de kleinste delen van mijn lichaam als ik er aan terug denk. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies, toen haar hart stilaan trager sloeg en er uiteindelijk mee ophield. Dat was een dag later. Ook een ervaring die moeilijk verder te vertellen is. De knuffel daarentegen snijdt emotioneel nog steeds door merg en been. En zo wisselen de seizoen stilaan weer naar zonniger. 'Een jaar dat vliegt', hoorde ik vroeger vol ongeloof wel eens zeggen. Het is waar een jaar, dat vliegt. Misschien wordt het zo stilaan tijd om het jaar eens af te ronden.