we leven allen onder dezelfde hemel, maar we hebben niet allen dezelfde horizon

Eenzaam zijn. Dat moet zowat het ergste zijn dat je als mens kan meemaken. Zelf de grootste misantroop komt er van terug. Als ik molière mag geloven. Als zoogdier word je geboren. En die zijn niet gemaakt om solitair door het leven te gaan. Ziek zijn, zelf heel erg ziek zijn is dragelijk als je met 2 bent, als je kan delen. Mijn moeder zei me ooit, 'als je verdriet hebt kom, vertel dat dan maar tegen mij, dan delen we dat door twee.' Dat maakt het dan lichter om te dragen. Sociale netwerken laten je delen. Je deelt foto's, statussen, vrienden, ... maar het blijft allemaal een redelijk abstract gebeuren. Het is fijn om je virtueler dichter bij elkaar te voelen. En mensen die je IRL kent, kan je op een eenvoudige manier weer een stukje beter bereiken, zoals je dat kan door een sms te sturen. Het is ook een verderf van eenzame zielen. Het 'ik ben verslaafd aan mijn digitale wereld, want daar heb ik een leven'. Waar vroeger een café nog verzet bood. True, je kan zomaar geen pint drinken met iemand die 1000km van je deur woont, chatten daarentegen. Maar je kan die ook geen knuffel geven. En 'daar heeft elke serieuze mens al eens behoefte aan...' Om maar te zeggen dat ik de balans nog niet direct zie tussen een digitaal netwerk en een vriendenkring. Ik heb online al fijne mensen leren kennen. Maar de reflex blijft toch, gaan we eens een pint drinken? Of iets eten. Je wil graag iemand 'in't echt' ontmoeten. Eens voelen of het klikt. En daar zit het. We zijn als mens ongelofelijk gesteld op ons gevoel. 'ik voel me niet goed'(of fantastisch). Voelen zit ons ingebakken. Een machtig kanaal als je er naar luistert. De reden waarom het soms met iemand klikt of niet ligt volgens sommige mensen aan het feit dat iedereen een zekere trillingsfrequentie uitzendt. Je kan die voorstellen als een schaal van 0-50 (ik ben slechtgezind) en van 50-100 (ik ben goedgezind). De weerstand die je voelt tegenover iemand duidt aan hoever jullie frequenties uit mekaar liggen. Beetje als stubru en Klara. Er zijn mensen die positief ingesteld door het leven gaan, met de glimlach. Ze 'hebben' een positieve ingesteldheid. Hebben. Wil dus zeggen dat het te verkrijgen is. Iets hebben is materieel. Je kan je dus een positieve houding aanmeten. Net als je jezelf een negatieve houding kan aanmeten. En wat maakt het verschil? JIJ. En enkel JIJ. Niets anders. Je kiest er zelf voor. Het overkomt je niet. Dat iemand anders ervoor kiest om op een minder aangename manier zijn dag te spenderen, fine, maar jij hebt nog steeds de keuze om voor jezelf uit te maken of je daarin meegaat of niet. En dan zijn we weer bij die keuze aanbeland. Je kiest hoe je je voelt. Het is terug te brengen tot ieder kijkt door zijn/haar ogen naar de wereld. En die wereld ziet er door elk paar ogen gekeken anders uit. Het enige waar je kan vanuit gaan is dat ieder indivdu anders kijkt. Wil je dat iemand jou begrijpt, zorg dan dat je weet hoe die ander naar de wereld kijkt. En communiceer zo dat hij je gaat begrijpen. Met voelen is dat niet anders. Voel je aan dat iemand op een bepaald moment in een bepaalde situatie negatiever ingesteld is dan jij. (het is al ongelofelijk van je dat je dat kan waarnemen en je daar bewust van bent). Trap dan niet in de valkuil door mee door zijn bril van negativiteit te gaan kijken. Maar kom eenvoudigweg met de vraag 'wat wil je dan wel' op de proppen. En open de deur van mogelijkheden. Meestal zijn doelen minder onbereikbaar dan ze lijken als je ze concreet maakt. En zo zit een mens soms met een pen en een A4 'tje aan tafel om eens duidelijk te stellen waar we nu eigenlijk naartoe gaan. Welke de zaken zijn die je gelukkig maken. En welke beter kunnen. Kunnen delen is daarbij heel belangrijk. Maar voor je kan delen, moet je de zaken concreet maken. Go get them tiger.