punt

Ik hoor het de laatste weken meer terugkomen. Dat ik met een idee begin dat naar een punt toeleidt, maar dan zo afdwaal dat het eerder gemaakte punt niet wordt gezet. Dat ze eigenlijk wel nieuwsgierig is naar het eerst genoemde punt. Waarom is dat, dat je zo afdwaalde. Standpunten veranderen door ze neer te zetten in de materie. Ze zitten in mijn hoofd als visies. Mijn visie. Ik denk soms maar weinig na over de andere als ik hier zo schrijf. Ideaal zou ik mijn visie moeten aanschouwen. Even op een andere stoel gaan zitten. Door de andere zijn/haar ogen moeten kijken naar mezelf en naar het onderwerp. Dan inzien dat de andere ook wel degelijk een punt heeft in wat hij/zij zegt. Vervolgens is het dan de bedoeling om op een derde stoel plaats te nemen. De overschouwende positie of meta positie in te nemen. En rustig vanuit het overkoepelende geheel de twee voornoemde standpunten te aan schouwen. Wat ik dan leer is meer dan wat ik kan zien vanuit mijn eigen beleving. Ik krijg namelijk informatie die ik niet tot mijn beschikking heb als ik enkel maar kijk vanuit mij eigen gefilterde wereld. Want zo gaat het. Ik filter bepaalde zaken uit die jij er niet uit filtert. En zo kom ik tot mijn eigen 'verwrongen' beeldvorming. Jij op jou manier ik op mijne. De meta positie is vaak een moeilijk bereikbare plaats. Meestal omdat er van beide partijen inspanning wordt gevraagd. Je komt niet zo maar in een meta positie terecht. Het vraagt oefening om je eigen filters even uit te schakelen en in andere filters toe te laten of zelf te durven kijken naar de ruwe materie, zonder filters. Vaak doen we het zonder moeite. Wanneer er ons advies gevraagd wordt vanuit ons kennissen terrein en we een maturiteit hebben ontwikkeld waarbij we weten dat de wereld niet rond ons zelf draait. In nieuwe contexten vergeten we dan weer dat we die gave tot zelfoverstijging bezitten en gedragen we ons dan weer als een tweejarig kind dat zijn zin niet krijgt.