Ze mist ze. Elke dag een beetje meer. Nachten verlopen, eerst vlotjes dan langzamer en langzamer. Dromen worden nachtmerries over dochters die mama's hulp nodig hebben. Weerspiegeling van een week gemis. De zenuwen drijven haar het bed uit. Straks is het zover, na een week papa komen de meisjes terug thuis. Een voormiddag in fast forward. Het huis spik en span, het afhaal uur vervroegd want het duurt al te lang. Met een brede glimlach stapt ze haar auto in. De tijdmachine. Een stuk niemandsland, dat acclimatiseert. Een vacuüm van tijd voor haar en haar meisjes, alvorens ze hen weer delen moet.'JOHAN, JO-HAN', gillende kinderstemmen. Ze vliegen me rond de nek, dikke zoenen en knuffels. Trots als ik zeg dat ze weer zo gegroeid zijn. 'Ja, we hebben jou ook gemist', 'ikke niet', 'ikke wel', 'ja ik ook, een beetje' plagen ze me. We trekken nog naar de speeltuin, eten kip met fritjes en appelmoes. De douche in, een verhaal en naar bed. Een kwartier later is het stil.
'Ons' meisjes zijn terug thuis en mijn vrouw, wordt weer moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten