Donderdag

Raar gevoel. Je staat op denkende dat het een andere dag is. Zeker als je op een donderdag denkt dat het vrijdag is. One more to go.

Volg je gevoel.

Volg je gevoel. Doe wat je graag doet. Wanneer? Werk van 9 to 17u, spendeer een paar uur bij je familie, en tussen 19u en 02u ligt nog een zee van tijd. Stop met je avonden voor de tv door te brengen. Werk werk werk. Of beter volg je passie, doe wat je graag doet. Dit alles op een entertainende loeiharde in your face toespraak. Watch it.

Citroendoekjes

Citroendoekjes. Je hebt ze ook in de vorm van lollies. Ze lijken op grote oorstokjes. Je weet wel zo'n wattenstaafjes. Ik had er geen idee van dat ze bestonden toen ik ze voor het eerst zag. Ze worden gebruikt om mensen te laten drinken die niet mogen of kunnen drinken. Omdat ze ziek zijn bijvoorbeeld.
Eerst dacht ik dat het wel vlot zou verlopen allemaal. Je komt voor een situatie te staan, je gaat er op een efficiënte manier mee om en je gaat verder. Maar wat als alles wat verder gaan bepaald, ergens terug grijpt naar een vorige moment in je leven. Dan sta je daar op gegeven moment voor "afgewerkte" zaken, onafgewerkt. En wat is onafgewerkt. Is dat verbannen naar de krochten van je ziel? Is dat genegeerd en weggerangeerd? Wat is dat. Je kan praten zonder veel te zeggen. Via lichaamstaal. Gevoelens. Tegen jezelf of iemand die naast je zit. Voor je, in de spiegel. Maar hoe praat je als iemand er niet meer is. Hardop, in de woonkamer als je er doorheen wandelt. Stilletjes onder de lakens in je bed. Op een geheim plekje waar niemand je kan horen. In een kerk. Of in jezelf, met gedachten en gevoelens. Ik was de laatste die nog een dikke knuffel kreeg. Het was zo'n knuffel waarop iedereen jaloers werd. Een dikke, lange, stevige knuffel. De laatste. Men zegt het soms. Afscheid nemen is niet makkelijk. Maar weet je eigenlijk wel wat er dan wordt gezegd. Ik wist het niet. Net als missen. Een begrip dat je wel eens gebruikt. 'Ik mis je.' Maar voelen wat het woord werkelijk zegt. Nee. Het blijkt een gevoel te zijn dat aansluit bij het woord. Afscheid.
Hoe doe je dat. Een favoriet onderwerp als het erop aankomt zaken uit te leggen. Hoe dat je dat emailing, hoe doe je dat websites, hoe doe je dat blablabla. Maar, hoe doe je dat in de praktijk. Ik wou dat er een simpel woord voor bestond. Letters die ik eenvoudig na mekaar zou plaatsen tot een zin. Waarin staat te lezen welke stappen je volgt. Maar zo werkt het niet. Leven is leren. Stap voor stap.
En zo is het met de meeste dingen. Je staat er niet bij stil tot je er bij stil staat. En je voelt dat de enige die een stap kan zetten, jij zelf bent.
Citroenstaafjes. Ze zitten per drie verpakt. Bewaar ze in de koelkast en sop ze even in water voor je er iemands lippen mee nat maakt. Ze zal je dankbaar zijn.

Drie, twee, een

Drie werd twee vannacht."...dus niet vergeten je wekker een uur terug te zetten".
"Een wekker is een uitvinding voor mensen die geen kinderen hebben." Dacht ik vanmorgen botweg. "Net als het winteruur." Want langer slapen of niet. Half acht is half acht, ook al spreken we af om dat nu half zeven te noemen. Van conventies trekt een kind zich niks aan, bioritme en gewoontes daarentegen...

Haider komt uit de kast(of moet ik zeggen uit de kist). Halfweg het het verhaal staat er grappig vermeld dat de versie die in de media is verschenen, van hem en zijn ruzie met de man van zijn leven waarna hij zich ging bezatten in een homobar en zich dronken te pletter reed, volgens zijn vrouw niet klopt:"Hij zou nooit zoveel drinken".
Grappig, hij zou nooit zoveel drinken.

En dan was er vandaag nog de documentaire. Wegens toch vroeg wakker maar op tijd begonnen. De structuur nog eens doorlopen. Een nieuwe selectie beelden stond klaar om begrepen te worden. Fantastisch hoe je steeds nieuwe dingen blijft ontdekken in materiaal dat je al lang uit het hoofd dacht te kennen. Nog op een leuk boek gestoten trouwens 'Once' van Wim Wenders, een duitse cinematograaf. Je kent hem misschien van 'The million dollar hotel'. Leuke combinatie van hersenspinsel in woord en beeld. Een aanrader als je van beide houdt.

Beleefd zijn

Ik rij de weg bijna dagelijks. Eigenlijk zo vaak dat ik er met mijn ogen toe door kan manoeuvreren. Breedte, hoogte, putten en bobbels zijn als open boeken. Dus wat doe ik wanneer ik een tegenligger zie aankomen die te breed spoort, ik zet me braaf aan de kant. Naast de kant bevindt zich een open gracht, dus de bewegingruimte is beperkt. Een ruimte waarvan ik me zeer bewust ben. Ik zie haar komen. Ze rijdt met dezelfde wagen als ik. Ik merk dat ze nogal ver van haar kant rijdt. Ik rij opzij, tot ik niet meer opzij kan. Aan redelijke snelheid passeert ze me. En raakt ze mijn spiegel. Beleefdheid verwacht ik dan. 2 minuten van haar tijd, gewoon even sorry zeggen, vragen of het ok is , er schade is. Dus ik stop. Blijkbaar is beleefd zijn zeldzaam geworden. Ik zie in mijn spiegel de net gekruiste tegenliggerster doorrijden. Zonder verpinken. Beleefd zijn, het is een uitstervend begrip.

offline merde

Net als je op publiceren wil drukken verlies je de netwerkverbinding, hatelijk.Zo vervelend als een vlieg in je oog. Een strontvlieg.

zondagmiddag

In tegenstelling tot mijn alter ego ben ik van vlees en bloed. Minder makkelijk om je weg te steken achter woorden. Met verantwoordelijkheden, met emoties. Meer dan lucht. Zondagmiddag. We werken verder aan de documentaire. Een volgende stap. De eerste montage is klaar. We hebben lang gepraat over wat de rode draad zal zijn. De kern van het verhaal. Schema's uitgetekend, de draden verbonden. En toch voel ik het niet. De beelden spreken daar niks van. De beelden. Momenten die terugkomen. Herbeleefd. Opnieuw bekijken, en nog eens en nog eens. Je denkt dat het lukt om er puur technisch naar te kijken. Maar dat is het niet. Opnieuw. Het verhaal is er. Maar je verliest de hoofdzaak. We proberen het nog eens. De hoofdpunten worden opgelijst en we gaan op zoek naar de essentie. Drie lijnen komen naar voor. Narratief, de interviews en de omkadering. We schetsen het geheel uit. En beginnen onze zoektocht. Het is een hele kunst om het evenwicht te bewaren. Je balanceert de hele tijd tussen, chronologie en verhaal. Blijt het duidelijk? Komt het over, heeft de kijker het nog mee? Je wil steeds zo weinig mogelijk verliezen. Zo veel mogelijk vertellen. Maar less is more. De eenvoud zoeken. Daar is het woord weer. De essentie. En dan komt die emotie naar boven. Het zit hem in zulke kleine dingen. Een beeld, een stem, een situatie die je herbeleeft. Swung en je bent emotioneel terug daar waar al eens geweest bent. Trigger happy. Na enkele uren zwoegen komen we eruit. We hakken weer een aantal knopen door. Gaan terug naar de basis van onze piramide en beginnen opnieuw stuk per stuk de blokken naar boven te schuiven die ons verhaal in de eenvoud vertellen. Laag per laag wordt dit herhaald. Het licht aan deze tunnel schijnt. We halen opgelucht adem. Weer zijn we een stap verder in de goede richting. Mr B. visualiseert het geheel. Ik poog het verhaal weer een stap verder te brengen in mijn hoofd. Volgende afspraak woensdag. Een nieuwe montage. Een nieuwe stap. Wordt vervolgd.

50

De nonkel wordt 50 vandaag. En wij gaan met z'n allen bowlen. Met z'n allen dat is heel de familie min de overledenen. Ik zei het nogal humoristische vanmiddag op mijn werk aan de keukentafel. Als antwoord op 'wie gaat er dan allemaal mee'. Maar zo luchtig het klinkt, zo zwaar het botst in mijn hart. 3 Zijn het er. En niet van de minsten. De op één na jongste neef, de padre familias - mijn grootvader en mijn moeder. Drie op minder dan één jaar tijd. Dat komt aan. Individueel is het voor elk van ons een harde dobber. Ieder heeft zijn unieke relatie met de persoon waavan hij/zij afscheid neemt. Maar ook collectief, als familie. Het is keer op keer een mengeling van verdriet en kwaadheid in een situatie waartegen je machteloos staat.
En vandaag wordt de nonkel 50. Zijn zoon was één van de drie. Het zal een feestje worden met gemengde gevoelens.

manier van denken

Ik wil blijven geloven dat orde en structuur de basis vormen van elke samenwerking.
Een manier van denken veranderen gaat zelden zonder slag of stoot. Meestal wordt daarbij vergeten dat je werk ondersteunt. Het doel is vereenvoudigen, duidelijkheid scheppen snel en accuraat beslissingen nemen. Niet altijd wordt dit in dank afgenomen. Vaak blijven mensen met de indruk achter dat ze controle verliezen. Terwijl in werkelijkheid net een gedeelde verantwoordelijkheid het antwoord is. Door mogelijke problemen te voorzien en al op te lossen voor ze zich stellen. Voorkomen is beter dan genezen beweerden mijn grootouders steevast. Online beschouw ik het niet anders. Zo vaak wordt nog gedacht dat een mailing maken hetzelfde is als een tekstbestand even opslaan als html. Een campagnesite maken hetzelfde is als een brochure voor druk klaar maken. Een homepage wisselen met een dieperliggende pagina 2 minuten werk is. Branden blussen is wat er dan gebeurd. Timing wordt zelden serieus genomen en alles moet snel snel gebeuren. En dan is er nog die brug naar nieuwe interactiviteit. Netwerken en digitale media. De wegen naast de diepe groeven die het klassieke denken al achterliet. Waar het op andere gebieden branden blussen is, moet hier de vonk nog overspringen. Opnieuw andere manier van denken. Ook daar niet zonder slag of stoot. Met de nodige terughoudendheid. Liever ongebruikte wegen, dan aanwezig zijn waar het hoort. Ik hoop dat de inzichten snel begrepen worden want het doet inderdaad denken aan missionariswerk.

De eenzame nacht.

Alles gaat zijn gang en vloeit over in niets. Vergankelijkheid kent zijn tijd. Een beeld schrikt. Het lijkt leeg. Hoe wordt eenheid een deel van je bestaan? De zachtste weg is de weg met de minste weerstand. De minste weerstand is vloeibaar. Vloeiend. Water gaat niet door iets, splijt niet, noch beukt. Water vloeit. Elk obstakel op de weg wordt deel van de weg. De weg vormt het geheel een constant bewegend mechanisme. Geen weerstand. Vloeiend. Met de stroom mee. Obstakels zijn feiten. Zaken die zich voordoen op de moment dat ze aanwezig zijn. Niet te negeren, niet weg te denken. Aanwezig, nu.

beestenboel

You Are a Pig

You are very intelligent, and you enjoy being around people. You can trust others easily. You have great reasoning skills, and you are quick learner. You are able to adapt to most situations. You tend to be very territorial and picky. You don't like people messing with your stuff. You have keen senses and reflexes. You can defend yourself well and quickly sense danger.

What Animal Are You?

Een varken dus. Ik link het niet onmiddellijk aan iets anders dan spek. Goed gebakken, met bruine suiker op een boterham. En dan traditiegewijs liefst nog op de oudejaarsochtend. Lekker vroeg als de rest van de buurt nog aan't ontwaken is. En als ik het dan toch voor het zeggen heb, doe er dan maar een laag sneeuw bij ook. Van waar toch steeds die drang om ons met dieren te vergelijken. Horoscopen, dierenriemen. Waarom. Om jezelf beter leren kennen? Aspecten over jezelf te lezen? Ieder zal wel zijn reden hebben. De mijne was nieuwsgierigheid. En die van u?

Ochtendmist

's Ochtends door de velden naar je werk rijden. Als het water met bakken uit de hemel komt is er inderdaad weinig romantiek mee gemoeid. Maar als er zoals vanmorgen een dikke laag doorzichtige mist hangt... Betoverend. De laag is net dik genoeg om als zonnefilter te dienen. En dun genoeg om het landschap er achter niet te verbergen. De natuur, prachtig gewoon.

Driewerf hoera

Ik heb sinds kort een iphone in mijn handen . Zo'n 3G. Helemaal wild loop ik ervan. Geweldig speelgoed. En verbazingwekkend handig. Opgegroeid tussen de pc's ben ik nog steeds een pc gebruiker. Apple was toen nog macintosh. Met hun TOS. Maar vooroordelen uit de weg. Het gaat in wezen om hetzelfde vind ik. Lees ik net dat FF binnenkort een mobiele versie uitbrengt. Zalig denk ik. Driewerf hoera indien het echt zover komt.

Afwasmachien

Irritant vind ik. Mensen die vandaag nog steeds pretenderen dat ze niet weten hoe een afwasmachine werkt. Of beter nog een volle lade proper goed laten staan nadat ze er één reine tas hebben uitgenomen. I-r-r-i-t-a-n-t. En dan vooral omdat ik het zelf niet kan. Kom ik dan na hen. Dan heeft mijn goodwill zoiets van 'alllez kom, zal ik dat maar even snel leegmaken'. Is de vaatwasser leeg dan staan alle vuile tassen rustig op het aanrecht. Zelfde verhaal. Inladen. Ondertussen spreek ik ze er niet meer over aan. Heb het geprobeerd hoor. Vriendelijk, kordaat. Voorgesteld om ze tassen te geven met hun naam op... Thats not my job. Krijg je dan vaak te horen. (Well officer can you tell me what you're job is...). Slechte wil is het woord dat ik erop plak. De moeite is even groot. Your shit, your responsibility.

Structuur

Hoe begin je er nu aan. Dat was ook onze eerste vraag. Alle files ingeladen. Project aangemaakt. Opslitsen dan maar. Interviews bij de interviews. Verhaallijn in een aparte map. En dan begint het. Hoe vertel je op de juiste manier je verhaal. Zonder de draad te verliezen en toch te blijven boeien. Het is moeilijk wanneer je er emotioneel kort bijstaat. Dat ondervond ik al tijdens de zomer toen ik nog dacht een eerst script klaar te hebben aan de hand van de rushes tegen eind augustus. Niet dus. Planning realistischer gemaakt. Hulp gevraagd. Nu zijn we met twee. Twee keer in de week. Als het werk het toestaat. Deadline kerstmis. Een cadeau'tje voor onder de boom. Na zorgvuldig wikken en wegen zetten we beetje bij beetje de 'goei' stukken naar boven. Het voelt als een piramide bouwen. Een piramide van beelden.

Fring

Vandaag tegengekomen. Fring. De bestaande VOIP voor smartphones. Leuk gevonden. Enkel opletten voor je datalimiet denk ik dan. Want die kost je meer per Mb dan je telefoonrekening. Fringen maar.

Telenet DEEL 2

Voor wat hoort wat. En juist is juist. Amper een uur nadat ik mijn post over Telenet schreef kreeg ik volgend bericht in mijn mail :

"Beste,
We hebben jouw blogpost <http://gedachtengolven.blogspot.com/2008/10/amateurs-van-telenet.html> opgemerkt en zouden graag de nodige actie ondernemen om dit probleem zo spoedig mogelijk op te lossen.Kun je ons jouw klantennummer bezorgen zodat we actie kunnen ondernemen?
Met vriendelijke groeten,Telenet Webcare"

Hoe dit juist in zijn werk zit zal u -of de mensen van webcare- ongetwijfeld beter kunnen uitleggen dan ik. Hun screening werkt blijkbaar perfect. Ik ben verbaasd. Zo gezegd zo gedaan. Gegevens bezorgd.
18u20. Ik wandel door de voordeur het huis binnen, telefoon. Technische dienst. Of ik even zo goed wil zijn te checken of mijn internet terug werk. Perfect is mijn antwoord. Per-fect. 24 uur Zal het geweest zijn. Tussen medewerker aan de lijn en opnieuw internet. Zie je wel dat het kan denk ik dan. Zo het hoort. Ik en Telenet. Onze verstandhouding is weer A- OK.

Delen

Google Analytics is een prachtige tool. Je kan perfect volgen hoeveel je site- blog in dit geval- gelezen wordt, door wie, welke pagina's, hoe lang, etc. Zalig vind ik het. En ook een beetje ontnuchterend. Iets delen is niet eenvoudig. En toch. Hoe meer je deelt hoe lichter de 'last' wordt. Des te meer iets gedragen. Grotere reikwijdte. Ondersteuning. Het is een aloud principe. Rockefeller heeft dat ooit goed begrepen. Het daagde mij onlangs. In het water. Dat is meestal de plaats waar mij dingen beginnen te dagen. Hoe groter de golven -hoe groter de kans op angst- hoe meer bewust ik mij word van mezelf. Meestal ben ik dan gelukkig dat ik terug veilig het water ben uitgeraakt. Mastodonte muren water die zich manhoog (en soms zijn dat lange basketspelers) recht zetten, kunnen nogal imponeerend overkomen als je op je buik op een surfplank voor ze ligt. De euforie en adrenaline die door je raast als je zo'n beest berijdt is natuurlijk ook niet te evenaren. Maar goed. Tijdens zo'n moment enkele weken terug werd het principe mij duidelijk.
Ik zat er enkele maanden mee in mijn maag. Drie maanden geleden verloor ik mijn moeder aan kanker. Hoewel het een oneerlijke strijd was. Bleef zij ons consequent vertellen dat je niet steeds de situatie kan kiezen waarin je terecht komt, maar dat je steeds kan kiezen hoe je met die situatie omgaat. Bewonderenswaardig vond (vind) ik het. Deel om mijn eigen verwerkingsproces vorm te geven -er werd ons verteld dat ze ongeneeselijk ziek was en dat het wel eens snel zou kunnen gaan- stapte ik naar een productiehuis. Ik klopte aan met het verhaal. Bewust omgaan met de dood, met kanker, met situaties. Die mensen stappen mee in het verhaal en we zijn beginnen beelden draaien. 4 Weken later is ze overleden.
300 Gb, 8 uur HD is wat rest. Een hele boel herinnneringen vastgelegd op beeld. Geen sensatie was de afspraak. Een verhaal maken dat we kunnen delen. Want delen is de last verminderen. En wat je deelt wordt zoveel mooier. Wordt vervolgd.

Amateurs van Telenet

3 Werkdagen zal het duren. Dat is dan beginnen rekenen vanaf vandaag. Gisteren was op eens mijn(ons) internet weg. Weg als in, uw activatie is stop gezet, neem contact op met Telenet. Wanneer ik bel zijn ze heel behulpzaam. Er wordt uitgelegd dat een naamgenoot in Moeskroen zijn producten heeft stopgezet. Maar u bent niet franstalig zeker. Nee. En ik woon ook niet in Moeskroen. En btw, mijn accountnummer is ook anders. Mocht je voorbij de adresgegevens hebben gelezen. Ook heb ik een andere klantnummer. Waar u perfect van op de hoogte bent. Ah ja... Een onmiddellijke reactievatie met hoogdringendheid. Klinkt goed, denk ik. Ik veronderstel dat als een de-activatie a la minute (een maand na een aangetekend schrijven weliswaar) kan worden stopgezet op een zondagnamiddag. Een rectivatie even snel geregeld is. 2 tot 3 werkdagen. Wablief ? Ik dacht een uur? Geen VPN, geen server-verbinding (grappig woord). Balen. Ik argumenteer. Contact opnemen met de dienst facturatie. Ok verbind maar door. Deze werken niet vandaag en het is best ze te bellen als uw reactivatie een feit is anders bent u een niet bestaande klant en kan er voor u niets worden gedaan.
Mijn verstomming wordt groter. Ik begrijp dat de mensen die support leveren zelf voor een voldongen feit staan. Maar jongens wat een amateurs. Telenet zijn zeikers, punt.

de dag dat alles anders werd

Op een moment lijk je ineens te begrijpen waar het altijd al over ging. Het is bijna niet waarneembaar. Het zit in details.
Als iemand me vraagt om het uit te leggen moet ik veel woorden gebruiken. Het is een gevoel. Zo sterk aanwezig dat je er niet meer naast kan.
Vanaf vandaag is alles anders. De lei wordt schoon geveegd. Je naam geroepen. Het is tijd om op te staan.
Eerst wankel ik nog, te lang gezeten. Het staan op m'n benen voelt vertrouwd toch zwak. Lang geleden denk ik.
De eerste stap is voorzichtig. Met veel beschouwing, doordacht, beredeneerd. De volgende al meer gesterkt door het gevoel dat het wel ok is.
En voor ik er acht in heb, de deur. Nu ze nog openen. Opnieuw twijfel. En dat gevoel. Mijn benen die daarnet nog wankel aanvoelden worden
gevoed met kracht. Ik sta. De deur, en met haar meteen een hele wereld, gaat open.