Ludwig

Vijf jaar is ze mijn trotse partner geweest. Meestal herkende ze mijn niet meteen. Haar daarentegen zagen ze steeds staan. Gisteren hebben we afscheid genomen. 't Zal raar doen haar niet meer in mijn buurt te hebben. Geen wuivende handen meer langs de kant van de weg als ik door bekend terein rij. Geen 'ik heb jou gisteren daar zien staan'. Gelukkig krijgt ze een goed thuis. Belangrijker dan de euro's die ik er nog voor kreeg. Een goeie eigenaar. Iemand die
met ogen van liefde naar haar kan kijken. En niet een oude vergane glorie ziet, maar avontuur en plezier. Een manier om met mensen aan het praten te geraken. 'Ah daar heb ik ooit ook nog mee gereden', of 'Allemaal zelf gedaan?', en 'is dat al ne watergekoelde dat daar inligt?'. Maar het leven is nu eenmaal een constante beweging. En beweging impliceert verandering. Voor mij. Het hele emotionele stuk dat daarmee gepaard gaat is dan nog het moeilijkst om los te laten.
Omdat het tastbare verdwijnt. Vanaf nu zijn het enkel nog foto's en herinneringen. Goeie herinneringen. Ludwig, het ga je goed.

oudjaar

Het jaar loopt op z'n einde. En daarmee ook wat 2008 bracht. Voor mij begint een jaar einde op de avond van 24 december en bereikt het een hoogtepunt bij boterhammen met spek en bruine suiker op oudejaarsmorgen. De eerste keer dat ik met iemand in contact kwam die het gebruik niet kende dacht ik 'dit kan toch niet'. Later kwam ik erachter dat meer mensen het niet dan wel kennen. Nieuwjaarszingen (of oudjaar wensen voor diegene die te oud zijn om te zingen). 's Ochtends vroeg (toen nog warm) uitgedost de kou trotseren met een 'beurs' rond onze nek, luidkeels 'oud jaar nieuw jaar, 'k wens u een zalig nieuwjaar' zingend van deur tot deur. Uren lang. En dan trots onze zak leegmaken, en de centen tellen. Die mochten we dan op ons boekske op de bank zetten. (Daar zal nu maar over zwijgen, die schurken.) Ja het waren tijden.
Blijkbaar een lokaal kempisch gebruik. Later werden dat jenevertjes drinken bij kennissen en buren en met de chiro op toer, verkleed dan nog wel. Liefst met een hoop attributen en veel lawaai. En nu zitten we er weer midden in. Het oog van de eindejaarsstorm. Tussen kerst en nieuw. Een periode om het jaar af te sluiten. Vergeving te schenken en de glazen nog eens vol te doen. Met muts en sjaal. De documentaire als cadeau onder de kerstboom was een succes. Ik had het gehoopt, maar niet evident gevonden. Het was niet al te makkelijk om te kijken, voor niemand. Maar wat een warmte liet het achter in ons hart. Wat een glimlach om zo iemand mooi. De pijn zal er misschien niet minder om zijn. Toch is het zalving. Het Kerstfeest gaf een leuk samenzijn. Familie die ondanks grote verliezen kan feesten, er zijn voor mekaar. Het was mooi om te ervaren. Een lach en een traan, ze liggen soms kort bij elkaar. Ik wens jullie een zalig oudjaar.

kerstavond

De eerst visie was goed. De afgelopen twee dagen was nog een zware spurt. En dan nog een aftitteling schrijven. 't Was weer laat vannacht. Maar onze deadline is gehaald. Twee cadeautjes onder de kerstboom. Ruw, puur, nog zonder mooie hoes, maar met inpakpapier en strik. Ik hoop dat het niet te zwaar gaat zijn voor hen. Mijn intenties zijn goed, maar ik maakte me de bedenking dat het wel eens een emotioneel zware boterham zou kunnen worden. De beelden zijn nieuw. En ze zullen ze voor het eerst in deze vorm zien. Ik hoop dat de warme boodschap de pijn een beetje toedekt.

de eerste visie

Straks houden we de eerste visie. Een eerste kijkbeurt. Ons publiek zal bestaan uit 2 toeschouwers. De ene kent het verhaal maar heeft nog geen beelden gezien. De andere heeft de beelden gedraaid, maar het verhaal nog niet in zijn vorm gezien. Woensdag loopt mijn deadline af. Vandaag is het exact 6 maanden geleden. We draaiden de laatste keer op de begrafenis. De montage zijn we pas in september zeer intensief gestart. Eerst was ik nog in de overtuiging van het alleen te kunnen. Al snel bleek dat een maat voor niets. Samen gaat het goed, samen gaat het beter. We begrijpen elkaar en zeggen geen dingen die ons met verstomming slaat. Het twee wekelijks tempo werd gezapig opgedreven. Eerst is het peleton nog gemoedelijk en relax, er
is tijd om bij te praten en wat te kletsen, tot wanneer de meet in zicht komt. De torsing wordt ingezet. Het wordt menens. Ik heb het gevoel de kopman nu af te zetten voor de meet. De meesterknecht die de spurt aantrekt en het gaat hard, loeihard. Gelukkig zijn we goed getraind. Want het tempo is verschroeiend. Het verhaal heeft zich een hele tijd op de achtergrond gehouden. Ons de ruimte gegeven om wat uit te proberen, links en rechts eens te stoppen. Maar het is steeds waakzaam aanwezig geweest. Zo het een goede kopman betaamd. Pas van de laatste montage rondes begon het instructies te geven. Subtiel. Overbodige ballast afgooien, positie kiezen. Terug naar de eenheid, de soberheid, de kern.

Het gevoel is zeer dubbel. Ik zie er naar uit om woensdag een cadeau'tje onder de kerstboom te kunnen leggen. Langs de andere kant gaat het aanvoelen als een gemis om niet wekelijks meer verder te werken. Om niet elke week weer bewegende beelden van haar te zien en haar te horen spreken. Een half jaar lang. Mijn proces. Het zal een leeg gevoel zijn.

Hopelijk brengt het verhaal warmte in anderen hun hart. Dan is het geslaagd. Volgende stap is de familiale versie nog wat opkuisen en ondertitels toevoegen. 'Want het moet maar eens gedaan zijn met enkel die westvlamingen te ondertittelen op de nationale televisie.'
Ik kijk uit naar reacties. Dus als je u geroepen voelt om een eerlijke mening over een eerlijk verhaal te geven. Laat een seintje.

Mittwoch

't Zijn drukke dagen. Weekendje vrij heeft wel goed gedaan. Maandag was het weer terug volle bak. Vrij van 't werk genomen om opleiding te volgen. Gevolg 's avonds nog bijwerken. Cursus voorbereiden. Presentatie maken. Mijn neus begint stilaan toe te lopen en mijn keel voelt ruw aan. De kerstdagen gaan goed doen. Gisterenavond nog aan de documentaire verder gewerkt. We beginnen er stilaan te komen. De vorige montages waren goede oefeningen om te beseffen dat het verhaal best zichtzelf vertelt. Alles dan maar terug overboord gegooid wat niet voor duidellijkheid zorgde. Hard gewerkt, wat muziek en tussen teksten toegevoegd en 't zag er al helemaal anders uit. Ik zei het gisteren tegen mijn compaan, ik ga dit missen als het klaar is. Zonder hem had ik het trouwens nooit gered. Nu nog even doorbijten. Een mooi inpakpapiertje zoeken en het cadeautje onder de boom leggen.
Ik wens jullie een fijne dag.

Paris

Dagje vrij. Zon schijnt. Vogels fluiten, lekker fris buiten. Bongobon ingeruild, Thalys gereserveerd. De kinderen bij hun papa en wij een weekend vrij. De grote attracties hebben we ooit al eens gezien. 't Zal een weekendje kuieren en genieten worden. Grootste Picasso tentoonstelling ooit loopt en Koonz siert Versailles. Ze is nog nooit op de eifeltoren geweest. Donc Trocadero, nous voilà.

authentiek

Ik sprak recent over een gevoel dat me bezig houdt. Energie die in me beweegt. Onrustig en ze weigert zich te laten controleren. Als het duiveltje en het engeltje in de tekenfilms. Doe dit, nee doe dat. Onrust die je het bed uitjaagt nog voor de wekker afgaat. Het plaagt me nu al een ruime tijd. Drie maanden geleden gaf ik mezelf een opdracht. 'Tijdskader 3 maanden. Voor het jaar om is wil ik een antwoord.' De deadline voor mezelf, die komt in zicht en het is me nog steeds onduidelijk welke richting het uitgaat.
Heb je dat nooit. Dat dillema tussen wat je voelt dat goed voor je is, en wat je weet dat je zou moeten doen?
Soms zijn deze moeilijk op elkaar af te stemmen. Je gevoel volgen betekent springen. Springen en zien. Je gevoel volgen betekent vertrouwen. Vertrouwen op jezelf, op je gevoel. Je gevoel volgen betekent verantwoordelijkheid. Gaan staan voor je eigenheid. Jouw authenticiteit. Je los koppelen van het gedachtengoed van anderen en je begeven op een weg. Een pad waarvan je op voorhand niet langs waar het leidt. Een rotsvast geloof in jezelf is daarvoor nodig. Rotsvast omdat je ten alle tijden moet kunnen teruggrijpen naar die zekerheid die je enkel jezelf kan geven. 'Ik weet dat dit de juiste stap voor me is'. Het wil ook zeggen dat je sterk genoeg moet zijn om je eigen weg te wandelen, ook wanneer de grote stroom soms een andere keuze of beslissing neemt. Twee jaar geleden deed ik de test. Ik besliste dat het goed
voor me was om op bedevaart te vertrekken. Gevoelsmatig vertrok ik, met als enige doelstelling 100km per dag fietsen. Ik nam 's ochtends de kaart en keek 100km vooruit. Wanneer de dag en de kilometers vorderden deed ik mijn oefening. 'Voelt het goed om hier te stoppen of niet?' was de vraag die ik stelde wanneer de 100 in zicht kwam. Was het antwoord 'nee, reed ik verder tot het 'ja' werd. Klinkt niet echt spectaculair. Maar het werkte wel. Ik bracht mezelf op plaatsen waar ik anders nooit zou zijn geweest. Ik ontmoette fantastische mensen en hoorde authentieke verhalen. Het meeste van mijn tijd was ik alleen. IK. Mijn ijkpunt om zeker te kunnen zijn van mijn gevoel. En mijn enige zekerheid dat ik mijn gevoel zou kunnen volgen. (Ik veronderstelde dat de invloed van andere beperkt zou zijn wanneer ik alleen reisde). En zo kwam ik erachter dat jezelf zijn best ok voor je is. Dat hoe groot het geheel ook is, het kan niet bestaan zonder zijn individuele delen. Eigenheid is noodzakelijk. En wat is het soms verdomd moeilijk om voor die eigenheid te gaan staan.

SInt of kerst

Na de sint de kerstboom. Ze misten elkaar op een haar na. De man met zijn zwarte vriend en de boom. Weinig was het, of de sint zijn rondstrooiingen lagen onder onder een mooi versierde boom. Beide nostalgisch. Bij ons kwam hij altijd echt. In levende lijve. Avond van 5 december zaten wij steeds (naarmate de jaren vorderden iets minder) bang af te wachten. Wat zou hij brengen. Het is pas veel later dat het toegestaan werd om toe te geven dat je het leuk vond. Toen moest je cool zeggen, 'pff ik wist het al lang'. En toch. Hun ontzag is facinerend. Dat van de kinderen dan. Een mythe. Een personage dat vorm krijgt in hun hoofd. Zo gedefinieerd dat er genoeg ruimte is voor eigen invulling. En dan in het zelfde weekend een boom zetten voor de volgende held. Of moet ik daar zetten, 'ooit geniale marketingstunt die een eigen leven is beginnen leiden.' Het een los van het andere. Het ritueel luidt een gezellige periode in. 's Morgens wanneer het buiten nog donker is de lichtjes van de boom aansteken, het geeft een lekker warm en gezllig gevoel. Het herinnert aan samen zijn. Aan verkleumd terug binnen komen na een koude sneeuwtocht. Aan jenever bij een gezellige buurse babbel. Aan samen met fondu aan één grote tafel. Aan een beetje aandacht voor elkaar. Aan hoe het vroeger was en misschien morgen zal zijn. Ik wens je alvast een zalige kerstperiode.

Bijhouden of weggooien

Wat is het moeilijkst? Iets bijhouden of iets weggooien. Je wil graag dingen bijhouden. Voorwerpen waarmee een emotionele band is opgebouwd, waar herinneringen aan vast hangen. Angst om het gevoel en de herinnering te verliezen wanneer je het voorwerp wegdoet. Bijhouden. Op een zolderkamer, in een doos waar het hoogst waarschijnlijk niet meer uitkomt. Misschien haal je het nog eens boven wanneer je vol goede moed beslist om een opruimdag te organiseren in je huis. Geeft het gemoedsrust te weten dat het boven op zolder staat. Helpt het je door moeilijke momenten. Je kan ook geen van beiden doen en alles laten staan. Heb je in je leven al eens alleen ergens gewoond. Dan ken je het gevoel wel, na een week vakantie terug thuis te komen en te merken dat alles nog exact op de plaats staat waar je het achterliet, inclusief die vuile tas waarvan je nog dacht 'ik moet die sebiet mee naar de keuken nemen'. Het maakt je nog eens zo weemoedig en het verlangen om terug te vertrekken wordt aangewakkerd. Het is een optie om alles te laten staan. Tot een dikke laag stof
het geheel bedekt waar je nog vaag van herinnert wat eronder ligt. Een laag stof over herrineringen. Voor hem is het te moeilijk. De herinnering is vers, de pijn te aanwezig. Voor haar is het moeilijk, maar haar energie waait en kriebelt al. En als zij het nu niet doet, wie wel. Ik aanhoor vaak de twee en voel me schuldig dat ik niet vaker aanwezig ben.

Sterven is makkelijk zei ze zelf, 'knip en ge zijt weg', 'allez, technisch gezien dan, hé' voegde ze eraan toe. 'Ja'lachte ik toen, 'technisch, gezien wel ja'. Maar ze had gelijk toen ze vervolgde 'maar voor diegene die achter blijven...'

ikbenjohanpeeters

Mijn naam is Johan Peeters
mocht je dat nog niet uit de titel hebben begrepen. Nooit had ik eraan gedacht mijn naam bekend te maken. Het voelt steeds aan als een stuk van mijn privacy dat geschonden wordt. Waarom wil iemand weten wie ik ben, waar ik woon of wanneer ik geboren ben?

Identiteit.

Wat is wie je werkelijk bent? Is dat de naam die je draagt, het huis waarin je woont, de auto waarin je rijdt of het werk dat je uitvoert.

Stilaan kwam ik erachter dat al die ‘identiteiten’ waar ik zo naar verlangde rollen zijn. Rollen die me helpen op een bepaald moment iemand te zijn. Want iemand was in mijn redenering beter dan niemand. Je moet toch iemand zijn…

Het duurde lang voor ik de puzzel zag waarmee ik zo passioneel speelde. Elke rol vertolkt een deel van mij. Telkens een andere. Het verkennen van al die delen maakte me weer een beetje heel. En zo kom ik tot mezelf. Een lange zoektocht is het. Telkens met nieuwe wegen die leiden naar nieuwe inzichten en ontdekkingen. Hoe meer ik van technologie begon te begrijpen hoe meer ik doorkreeg dat wij als mens alles naar ons evenbeeld hebben geschapen. Gecreëerd, bedacht. Creatie en communicatie. Een stroom die nooit stopt. Het gedachtegoed vormgeven.

En dat gedachtegoed bracht me tot hier, nu, dit blog, deze tekst.

Nu, een aaneenschakeling van momenten en keuzes die als een matrix van oneindigheden concreet herleid worden tot de realiteit. Het idee van deze blog kwam uit de hoeveelheid. De confrontatie dat je als Johan Peeters helemaal niet zo snel moet vrezen om je identiteit. Er staat altijd wel ergens een andere Johan Peeters klaar. Die hoeveelheid zette me aan het denken. Wat als. Die kleine verandering die zorgt voor een verandering. Eerst onmerkbaar klein, maar als een rimpel in water steeds uitbreidend. Een positieve gedachte.

Misschien kan ik wie ik ben wel delen zodat ook anderen door mijn zijn een meerwaarde ervaren. Zodat ik op één van de twee vragen ‘ja’ kan antwoorden als ze gesteld worden. En dus welkom op ‘ikbenjohanpeeters’. Een poging om een beetje meer zon te brengen. Ideeën en ervaringen te delen. Om te communiceren en te creëren. Om met z’n allen samen een beetje meer onszelf te zijn en misschien van daaruit terug tot de conclusie te komen dat we allemaal één zijn.

een stemmetje

Ken je dat gevoel dat je onrustig maakt. Een hele dag lang laat het je met een gevoel van onbehagen zitten. Het maakt je alert en waakzaam. Je bent op je hoede en krijgt ogen op je rug. Woorden worden zorgvuldiger gekozen en je spreekt enkel indien nodig. Dat gevoel zat me te jennen vandaag. Een hele dag heeft het me doen afvragen wat er nu zou zijn. En vragend laat het me achter. Misschien dat het morgen duidelijk is, misschien ook niet. Het zet me wel aan het denken, toch. Het schudt me wakker en komt als een stemmetje uit het donker aanroepen 'ken je me nog, lang geleden heb je me iets beloofd.' Ik ben je geweten. En belofte maakt schuld. Ook als je jezelf iets beloofd. Mijn deadline komt in zicht. Het jaar is bijna rond.