Wat een week. Staatsgevaarlijk word je verklaard als je een mening vormt. Populisme wordt je verweten als je vindt dat je het recht hebt om te weten wat er met belastinggeld gebeurt. Erg zeg ik dan. Er wordt dan nog vergeten dat de berichtgeving van een inwoonster van ons buurland komt. Het wordt pas echt gevaarlijk als woorden aan banden worden gelegd. Is er zo nooit een periode geweest waar ze achteraf van zeiden 'never again'? Take it like a man. De discussies worden fel gevoerd. 'Niet meer dan normaal dat het barmeisje ontslagen wordt' schreeuwen er veel, zwijgplicht heb je achter den toog. Mocht er sprake zijn van laster en eerroof, laat je advocaat dan een brief sturen, kan toch niet zo moeilijk zijn als minister. Daarvoor een hele groep mensen uitroepen als staatsgevaarlijk. Mmh. En waarom wijzen naar bloggers. Zijn het niet de media die het gebeuren uitvergroten? Worden kranten en hun journalisten ook staatsgevaarlijk? Een gevaarlijk spel. En over wat hebben we het dan. Een pint teveel gedronken, sjans dat hij niet moest blazen zoals 'kijk uit' boegbeeld overkwam.
Ik ga lekker eten. En een filmkje meepikken. 't Is te hopen dat ik geen ministers tegenkom.
Energie
Energie zoekt zijn weg. Wanneer je bereid bent om energie in jezelf te steken maak je energie het gewoon om naar je toe te komen. Het hoeft helemaal niet groots te zijn. Spendeer elke dag vijf minuten bewust aan jezelf. Noem het 'jouw cadeau'tje'. Spreek elke morgen met jezelf af wat je cadeau'tje zal zijn. Zorg ervoor dat het elke dag iets anders is.
Maak je er niet te makkelijk van af. Maak er een routine van om een moment voor jezelf te bepalen, doe het bijvoorbeeld onder de douche, of in de wagen op weg naar je werk. Schrijf ze op. Hou een soort logboek bij. Puur voor jezelf. Zo verplicht je jezelf om origineel te blijven en verval je niet in 'een tas koffie gaan drinken' twee dagen na mekaar. Onthou dat het niet groots dient te zijn. 's Middags een wandeling maken, een ticket boeken voor een concert, een boek kopen, even in de zon gaan zitten, je een dag lang niet ergeren, ... Het zal de eerste week wat oefening vragen om jezelf te raadplegen en uit te zoeken wat je leuk vindt. Waar je mee te verrassen. Blijf volhouden. Na week komt al snel een gevoel opzetten van 'leuk en ?'. Blijf het 2 tot 3 maanden volhouden. Doordat je het waard vindt om energie in jezelf te steken ipv steeds in anderen (en anderen zijn een ruim begrip, je werk, je partner, je kinderen,... alles wat er voor zorgt dat er geen tijd voor jezelf overblijft) zal je een beter gevoel krijgen over jezelf. Je gelooft het niet? Probeer
het.
Maak je er niet te makkelijk van af. Maak er een routine van om een moment voor jezelf te bepalen, doe het bijvoorbeeld onder de douche, of in de wagen op weg naar je werk. Schrijf ze op. Hou een soort logboek bij. Puur voor jezelf. Zo verplicht je jezelf om origineel te blijven en verval je niet in 'een tas koffie gaan drinken' twee dagen na mekaar. Onthou dat het niet groots dient te zijn. 's Middags een wandeling maken, een ticket boeken voor een concert, een boek kopen, even in de zon gaan zitten, je een dag lang niet ergeren, ... Het zal de eerste week wat oefening vragen om jezelf te raadplegen en uit te zoeken wat je leuk vindt. Waar je mee te verrassen. Blijf volhouden. Na week komt al snel een gevoel opzetten van 'leuk en ?'. Blijf het 2 tot 3 maanden volhouden. Doordat je het waard vindt om energie in jezelf te steken ipv steeds in anderen (en anderen zijn een ruim begrip, je werk, je partner, je kinderen,... alles wat er voor zorgt dat er geen tijd voor jezelf overblijft) zal je een beter gevoel krijgen over jezelf. Je gelooft het niet? Probeer
het.
na de eerste sneeuw, de eerste ijsplekken
Vanmorgen iedereen goedgemutst en gesjaald om het winterweer te troseren.
Het fietspad en alles wat geen hoofdbaan waardig is, lag er spekglad bij.
De eerste meters veradden onmiddellijk hoe gevaarlijk het was om de zwaartekracht te trotseren met twee wielen en een laagje rubber. Het was een gladde tocht die af en toe stappen noodzakelijk maakte. Maar met Stella als zingende Kapitein vooraan op de fiets, best aangenaam. Toch besloop me heel de tijd het gevoel van onbehagen. Een val is er sneller dan je vermoedt in dit weer. Bij de onthaalmoeder aangekomen wachtte het nieuws me al op. Valérie was met de fiets onderuit geschoven wanneer ze Emma naar school bracht.
Gelukkig heeft Emma een stevige fietsstoel die haar beschermt bij ongelukken. Valérie's hoofd had minder geluk.
Haar misselijkheid maakte me ongerust en na een tussenstop aan school zochten we de spoedafdeling op.
6 uur, enkele diagnoses en een scan later mochten we huiswaarts keren. Onder strenge voorwaarden van voldoende rust, een check up morgen voormiddag en de belofte snel terug te komen als de situatie mocht verergeren. We komen er gelukkig goed vanaf. In tegenstelling tot heel wat anderen.
Gebroken en verstuikte benen, polsen, armen, enkels. Aanhouden geloop tussen radiografie en spoed, stoelen werden bij gehaald, wachtruimtes te klein, de amdinistratie raakte zonder enveloppen. De spoedafdeling draaide op volle toeren.
Toch fantastisch dat al die mensen zich inzetten voor onze gezondheid denk ik dan. Ze hebben een mooi beroep. Nee hun loon zal verre van goed zijn, de werkuren zijn waarschijnlijk verschrikkelijk en de werkdruk 'zwijg me daarvan'. Maar mooi, omdat ze zich kunnen inzetten voor het welzijn van hun medemens. Mooi omdat ze klaar staan wanneer de nood het hoogst is. Mooi.
Gedachtengoed vorm geven.
Ik hield (hou) enorm van de rust die SF reeksen als star trek uitstralen. Hoe het ook loopt, alles kwam goed. Voor alles een oplossing. De technische evolutie is helemaal kicken. Tijd krijgen om jezelf te zijn. Al de rest wordt machinaal gedaan. Holodecks. Foodmakers, transponders. En communicatiesystemen. Gratis. Nooit een personage dat zegt "euh captain, sorry maar m'n gsm rekening dees maand was wat hoog dus kunnen we het even kort houden aub?" Of "sorry Geordi, uwe upload limiet is bereikt, no more beaming up". Free economy zalig. 't Zou niet slecht zijn mochten al die reclameboodschapen waarmee ik tijdens het autorijden, fietsen, winkelen, ... geconfronteerd wordt een deel van mijn belastingen betalen. De weg waarover ik rij gesponsord door reclame. Mmh minority report gewijs zou ik het dan weer niet fijn vinden om door een reclame paneel aangesproken te worden. Hey mr Peeters... Ik zie ze al komen. En toch voel ik ergens dat het mogelijk is. Een samenleving ipv een maatschappij.
de eerste sneeuw
Een nummer dat mij ligt. Het doet me steeds weer weg dromen. Naar het keukenraam. Boven op de verwarming naar buiten staren terwijl moeder in de keuken bezig was. Morgen beginnen we aan de montage. De structuur hebben we intussen uitgezet. Al het extra beeldmateriaal is verzameld, tijd om het neer te zetten. Wannes van de Velde is ook heengegaan. Een zalige man. Over een spreker op het creativity worldforum gesproken. Dat zou nog eens een naam zijn geweest. Ik hoop dat er genoeg mensen zijn om zijn gedachtengoed te dragen. Indrukwekkende man. En met de eerste sneeuw voor het weekend hebben we weer iets om naar uit te zien.
4 BEF
Wanneer ik van werk naar huis rij passeer ik langs twee benzinestations. Ik heb de afwijking om telkens de prijzen te checken. Wanneer ik nog frequent met de moto reed waren dat die van benzine, met de auto zijn dat de prijzen van diesel geworden. Ik heb geen firmawagen, dus price matters. De ene verkoopt zijn diesel aan €0,970, de andere aan € 1,078. Ze liggen op ongeveer 500m van elkaar. Dat verwondert me. Een verschil van €0,108 op amper 500m. Ik kan het niet laten. De oude Belgische frank blijft me achtervolgen,4BEF denk ik dan. Of op een tank van 50l €5 verschil. Mijn vader tankte vroeger 3km verder in het volgende dorp omdat de naft daar 0,5BEF minder stond. En vandaag draaien de mensen hun hand niet meer om voor €0,1 de liter. Straf vind ik het. Vanwaar de redenering dat iedereen het prijsverschil pikt? De prijs blijft, de klanten komen toch. De meeste met bedrijfwagens, 'zal mij een worst wezen hoeveel de diesel staat, bedrijf betaalt toch'. Hey, zijn we niet in economische crisis? Is besparen ook niet zo goedkoop mogelijk tanken? Of is het gemakzucht? Onwetendheid? In Duitsland schillen de prijzen aan de pomp zo hard dat je op het net beter eerst de prijzen in de buurt checkt vooraleer de tank vol te gooien. Of kan het de pomphouder niet schelen? Verdienen die genoeg geld aan hun verwerkt zwart goud dat ze niet met een paar klanten minder inzitten. Of zijn wij als consumenten al zo braaf ingedommelde lammetjes dat ze ons alles kunnen wijsmaken en dat wij het nog pikken ook?
Perplex
Dat is in één woord gezegd hoe ik vrijdagavond erbij stond. Je ziet het weleens in films. Alle vrienden hebben zich verzameld op een locatie en wanneer de van niets wetende jarige dan binnenstapt roept iedereen luidskeels 'surprise'. Zo stond ik vrijdagavond met een gilmlach tot achter mijn oren te kijken. Mijn ogen gingen open en daar stonden ze. Ik kan moeilijk onder
woorden brengen hoe het voelt om zo'n fijn cadeau te krijgen. Al die lieve snoodaards die mee in het complot zaten en hun mond niet hebben voorbij gepraat, fantastisch gewoon. Het gevoel van samenhorigheid dat je dan overvalt is fenomenaal. Eerst is het moeilijk je ogen te geloven, maar vanaf dan is het genieten geblazen. Enkel jammer dat je er krampen in je kaken van krijgt.
Stiekem had ik er wel van gedroomd.
Wat ik niet wist was dat mijn liefste een geheime groep (lang leve facebook) oprichtte en samen met m'n zus 77 feestvierders bij elkaar bracht. Donderdag zei ik nog tegen sommige, een echte cadeau zal er niet inzitten dit jaar. Wat had ik spijt van die woorden. 'Wist je dan echt van niets', vroegen de meeste. Nee. En dat was ook de leukste en de enige manier voor mij om er zo hard van te genieten.
Het was een supercadeau! Bij deze allemaal nog eens hartelijk bedankt om er te zijn, zonder jullie...
Merci.
woorden brengen hoe het voelt om zo'n fijn cadeau te krijgen. Al die lieve snoodaards die mee in het complot zaten en hun mond niet hebben voorbij gepraat, fantastisch gewoon. Het gevoel van samenhorigheid dat je dan overvalt is fenomenaal. Eerst is het moeilijk je ogen te geloven, maar vanaf dan is het genieten geblazen. Enkel jammer dat je er krampen in je kaken van krijgt.
Stiekem had ik er wel van gedroomd.
Wat ik niet wist was dat mijn liefste een geheime groep (lang leve facebook) oprichtte en samen met m'n zus 77 feestvierders bij elkaar bracht. Donderdag zei ik nog tegen sommige, een echte cadeau zal er niet inzitten dit jaar. Wat had ik spijt van die woorden. 'Wist je dan echt van niets', vroegen de meeste. Nee. En dat was ook de leukste en de enige manier voor mij om er zo hard van te genieten.
Het was een supercadeau! Bij deze allemaal nog eens hartelijk bedankt om er te zijn, zonder jullie...
Merci.
Crowdsourcing.
Een term die basicly doet wat hij zegt. Je gaat je publiek gebruiken om info te vergaren. Een term waar al jaren over geroepen wordt maar die nog maar weinig in de praktijk wordt toegepast.
Hier alvast een voorbeeld van hoe het wel kan. Kijk even door de look en feel van de website heen. De motor achter het initiatief. En wie er graag Engelse artikels op na leest gaat hier lezen waar mijn nieuwsgierigheid geprikkeld werd. Autoliefhebbers die een droom willen waarmaken, kunnen mee aan de slag. Go and design.
Hier alvast een voorbeeld van hoe het wel kan. Kijk even door de look en feel van de website heen. De motor achter het initiatief. En wie er graag Engelse artikels op na leest gaat hier lezen waar mijn nieuwsgierigheid geprikkeld werd. Autoliefhebbers die een droom willen waarmaken, kunnen mee aan de slag. Go and design.
zee
Tot voor een paar jaar waren het al mijn verlofdagen. Vandaag zijn het er nog de helft. Ik spendeer ze aan sport. Sportvakanties zo je wil. Fietsen, surfen, snowboarden. Ze vraten mijn vakantiedagen. Eigenlijk moet ik het anders zeggen, ze voedden mijn vakantiedagen. Hier nu zitten met zicht op zee, zonder plank maakt me nerveus. Ik heb het me zo gewoon gemaakt dat, wanneer vakantie rust wordt, ik op mijn stoel zit te wippen. De kinderen brengen daar verandering in. Zij (en mijn vriendin natuurlijk) zijn de reden dat ik kies om mijn vakantiedagen ook thuis te spenderen. Zodat we met z'n allen samen kunnen zijn. En bijvoorbeeld een lang weekend aan zee kunnen spenderen. Bus volgeladen. Met al de fietsen in de laadruimte geen plaats mee voor m'n surfplank. Dakdragers besteld maar nog niet geleverd. Dan maar bak met wetsuit en toebehoren meenemen, mocht er iemand afkomen, kan ik misschien wel een plank lenen. Vroeger was ik nooit vertrokken zonder plank. Nu verzoen ik me met het idee. Niet omdat het moet, maar omdat ik het graag wil.
hoe de zaken lopen
Vroeger leek alles simpel. Ieder had zijn verantwoordelijkheden. Er waren meer kleine zelfstandigen en je kon nog zaken doen van man tot man. Dan zijn de grote giganten in het spel gekomen. De giganten van macht en meer. Meer voor ons en minder voor een ander. Economisch, maar ook op vorming en onderwijs, ziekenzorg en sociale zekerheid. Waar je vroeger nog op een menselijke toets mocht rekenen. Een 'we regelen dat wel', mag je nu blij zijn dat je überhaupt al iemand te zien krijgt. Regel het maar via onze website. Bel maar naar onze klantendienst. Een medewerker zal u hiervoor contacteren. Jammer is het.
Daar waar het bedrijf gedragen werd door de service van een van hun meestal zeer hulpvaardige medewerkers, wordt nu geschrapt in loonkost en extra budget gepompt in image building. En het woord zit er niet ver naast. Want image it is. Niets meer. Een leeg gegeven waar je in de 'echte' wereld tegen hun 'klote-imago'aanloopt. Hadden ze het maar begrepen denk ik dan, en hun geld geïnvesteerd waar hun klanten zich gewaardeerd voelden. Want daar is het tenslotte dan toch om te doen. De klant. Zonder afzet geen markt, zonder markt geen inkomen, geen bedrijf.
Tien jaar geleden ondervonden wij wat het doet om als een kleine hogeschool opgeslokt te worden door een keten. Ons nationaal radiografisch en filmtechnisch instituut ging op in een hogeschool voor wetenschap en kunst. Jaren later maakte ik hetzelfde mee toen studio herman teirlinck opgezogen werd door de hogeschool antwerpen. De autonomie gaat verloren. De eigenheid. En waarom vraag je dan? Was het niveau van opleiding niet voldoende? Was er niet genoeg vraag?
In de eerste plaats gaat het dan om centen. Hoe kan het ook anders in een economisch georiënteerd systeem. Maar hoe zit het dan met ziekenzorg en de sociale sector? Daar zou het economische toch niet mogen primeren op het welzijn. Blijkt dat wel zo te zijn. Werk je niet omdat je ziek bent, betaalt de staat je loon. Je kost geld. Daar waar het systeem ooit ontstaan is door een dokter te betalen om je gezond te houden, worden wij nu betaald om ziek te zijn. Tot daar aan toe. Wat er meer stoort is de controle erachter. En dan bedoel ik niet dat je kan gecontroleerd worden of je wel degelijk ziek bent. Controle over ons zijn.
Grotere organisaties, kleine zelfstandigen worden geranten en uiteindelijk werknemers. De eigenheid gaat verloren. Ja maar, zal je zeggen, het geeft toch zekerheid. Ja, de zekerheid dat je zal blijven krijgen wat je altijd al gekregen hebt. Maar je eigen weg gaan? Jouw ideëen volgen, dat liever niet. Wij zullen je zeggen wat onze ideëen zijn en dan mag jij die vertegenwoordigen. Dat is de grote schaal.
De kleine schaal is een rollenspel. Als mens besta je uit verschillende aspecten. En al die delen samen maken je tot één geheel. Vaak gebeurt het dat een van die delen een eigen leven gaat leiden zonder dat je erg bewust van bent. Je gaat zo op in je rol van bv moeder dat je vergeet dat er ook nog een vrouw in je schuilt, of een minares, of een zus, of een dochter, of een werkneemster of een... Maak de oefening maar eens, je komt makkelijk aan 20 rollen die je in je leven 'speelt'. Maar wie je werkelijk bent? Zoveel meer dan enkel maar de rollen die je vervult. En daar draait het dan rond. Wat houdt jou bezig, waar zit je eigenheid. Wat maakt je uniek? Wat is hetgeen je doet zonder dat iemand je er om vraagt. Wat zijn je passies?
Ik heb het niet altijd makkelijk om bepaalde rollen op me te nemen. Vaak komt de confrontatie dat het beperkend werkt om één bepaalde rol te vervullen, voelt het niet juist om in een andere geduwd te worden. Een juist evenwicht tussen al die verschillende delen is meestal wat het aangenaam maakt. En de zoektocht blijft voor de meeste onder ons van lange duur.
Vandaag is mijn voornaamste rol te genieten van een weekendje aan zee met mijn geliefden.
Ik hoop voor u hetzelfde, al hoeft het niet aan zee te zijn natuurlijk.
Daar waar het bedrijf gedragen werd door de service van een van hun meestal zeer hulpvaardige medewerkers, wordt nu geschrapt in loonkost en extra budget gepompt in image building. En het woord zit er niet ver naast. Want image it is. Niets meer. Een leeg gegeven waar je in de 'echte' wereld tegen hun 'klote-imago'aanloopt. Hadden ze het maar begrepen denk ik dan, en hun geld geïnvesteerd waar hun klanten zich gewaardeerd voelden. Want daar is het tenslotte dan toch om te doen. De klant. Zonder afzet geen markt, zonder markt geen inkomen, geen bedrijf.
Tien jaar geleden ondervonden wij wat het doet om als een kleine hogeschool opgeslokt te worden door een keten. Ons nationaal radiografisch en filmtechnisch instituut ging op in een hogeschool voor wetenschap en kunst. Jaren later maakte ik hetzelfde mee toen studio herman teirlinck opgezogen werd door de hogeschool antwerpen. De autonomie gaat verloren. De eigenheid. En waarom vraag je dan? Was het niveau van opleiding niet voldoende? Was er niet genoeg vraag?
In de eerste plaats gaat het dan om centen. Hoe kan het ook anders in een economisch georiënteerd systeem. Maar hoe zit het dan met ziekenzorg en de sociale sector? Daar zou het economische toch niet mogen primeren op het welzijn. Blijkt dat wel zo te zijn. Werk je niet omdat je ziek bent, betaalt de staat je loon. Je kost geld. Daar waar het systeem ooit ontstaan is door een dokter te betalen om je gezond te houden, worden wij nu betaald om ziek te zijn. Tot daar aan toe. Wat er meer stoort is de controle erachter. En dan bedoel ik niet dat je kan gecontroleerd worden of je wel degelijk ziek bent. Controle over ons zijn.
Grotere organisaties, kleine zelfstandigen worden geranten en uiteindelijk werknemers. De eigenheid gaat verloren. Ja maar, zal je zeggen, het geeft toch zekerheid. Ja, de zekerheid dat je zal blijven krijgen wat je altijd al gekregen hebt. Maar je eigen weg gaan? Jouw ideëen volgen, dat liever niet. Wij zullen je zeggen wat onze ideëen zijn en dan mag jij die vertegenwoordigen. Dat is de grote schaal.
De kleine schaal is een rollenspel. Als mens besta je uit verschillende aspecten. En al die delen samen maken je tot één geheel. Vaak gebeurt het dat een van die delen een eigen leven gaat leiden zonder dat je erg bewust van bent. Je gaat zo op in je rol van bv moeder dat je vergeet dat er ook nog een vrouw in je schuilt, of een minares, of een zus, of een dochter, of een werkneemster of een... Maak de oefening maar eens, je komt makkelijk aan 20 rollen die je in je leven 'speelt'. Maar wie je werkelijk bent? Zoveel meer dan enkel maar de rollen die je vervult. En daar draait het dan rond. Wat houdt jou bezig, waar zit je eigenheid. Wat maakt je uniek? Wat is hetgeen je doet zonder dat iemand je er om vraagt. Wat zijn je passies?
Ik heb het niet altijd makkelijk om bepaalde rollen op me te nemen. Vaak komt de confrontatie dat het beperkend werkt om één bepaalde rol te vervullen, voelt het niet juist om in een andere geduwd te worden. Een juist evenwicht tussen al die verschillende delen is meestal wat het aangenaam maakt. En de zoektocht blijft voor de meeste onder ons van lange duur.
Vandaag is mijn voornaamste rol te genieten van een weekendje aan zee met mijn geliefden.
Ik hoop voor u hetzelfde, al hoeft het niet aan zee te zijn natuurlijk.
evolutie
Hoewel ik het nog te vroeg vind voor eindejaarslijstjes werd er gevraagd mijn evolutie van het afgelopen jaar even op een rij te zetten. Zie hier het resultaat.
Er is op een jaar tijd veel gebeurd. Grote dingen en ook kleine. En in de kleine dan weer grote verschuivingen. Door het jaar heen ben ik me meer en meer bewust gaan worden dat de uiterlijke omstandigheden steeds werden gerealiseerd om innerlijke grenzen te kunnen verleggen of doorbreken. Deze stelling kan ik laten op gaan voor de meeste van de situaties die ik gaandeweg als 'probleem' of 'minder aangename' situaties ervaarde. Voor levenszaken als het verlies van mijn moeder, ben ik genoodzaakt een andere stelling aan te halen. Binnen dat kader is het moeilijk te zien welk daar het grensverleggend werk is. Dat het een invloed heeft op mij, ongetwijfeld. Het zet je als mens terug met je twee voeten op de grond. En je leert onmiddellijk dat niets voor altijd is. Het leven zoals het je is gegeven, is per definitie eindig. Levenskwaliteit en bewustzijn vormen daarbij twee onvervangbare peilers. De realisatie van het geheel ligt echter in je eigen handen. Die van jouw en jou alleen. De ervaring leert dat hoe bewuster je met zaken wil omgaan, hoe meer verantwoordelijkheid hierbij komt kijken. Steeds komt de vraag vanuit 3 standpunten op de proppen. Wat is mijn standpunt (het internal frame of reference), wat is het standpunt van de andere(n) (external frame of reference) en wat is het standpunt van de meta? Je kan ze ook anders benoemen, wat zegt mijn instinct (buik), het rationele (hoofd), en mijn intuïtie (hart). Ook daar merk ik een verschuiving. Het is niet juist om te stellen dat dit een verschuiving is die gepaard gaat met de ontwikkeling enkel dit jaar. Dat is eerder het resultaat van een traject en 5 jaar hard werken. Toch is het fijn het onderscheid te kunnen maken tussen wat instincitief en intuïtief aangeboden wordt. Een jaar geleden was ik nog niet in staat mijn intuïtie voor waar aan te nemen. Het feit dat ze beiden gebruik maken van het voelen (of kinestetische kanaal) maakt het er niet duidelijker op.
De combinatie met verantwoordelijkheid nemen voor wat ik dan voel, heeft me meermaals woelige nachten bezorgd. Maar ook al heb je inzicht in je waarden & overtuigingen, capaciteiten, gedrag en effect op de omgeving, hiervoor gaan staan is niet steeds evident.
Hoe een groep je daarbij kan helpen?
Of een groep nu bestaat uit collega's op de werkvloer, de mensen rond de keukentafel, een samengestelde studiegroep of een hoop vrienden. Een groep geeft je een kijk op zaken die je zelf niet hebt. Ze laat je kennis maken met verschillende perspectieven, daagt je uit om je grenzen te verkennen. Aspecten in je worden aangesproken waar je soms nog een appeltje mee te schillen hebt. Gevoelens worden losgemaakt waarvan je mogelijk niet wist dat je ze had. In het kader van mijn evolutie heb ik een groot deel te danken aan de feedback vanuit groepen. Vanuit verschillende individuen, als vanuit het geheel dat ze samen vormen. Ik vind het ook leuk zelf een deel van een groep te zijn. Zodat ik op mijn beurt ook mijn ervaringen kan teruggeven aan anderen. En zelf de rol van 'ander perspectief' op mij kan nemen.
Conlusie? Ik ben tot op heden tevreden van de evolutie die ik dit jaar heb gemaakt. En ik ben me bewust dat het een never ending story is. So enjoy the ride.
Er is op een jaar tijd veel gebeurd. Grote dingen en ook kleine. En in de kleine dan weer grote verschuivingen. Door het jaar heen ben ik me meer en meer bewust gaan worden dat de uiterlijke omstandigheden steeds werden gerealiseerd om innerlijke grenzen te kunnen verleggen of doorbreken. Deze stelling kan ik laten op gaan voor de meeste van de situaties die ik gaandeweg als 'probleem' of 'minder aangename' situaties ervaarde. Voor levenszaken als het verlies van mijn moeder, ben ik genoodzaakt een andere stelling aan te halen. Binnen dat kader is het moeilijk te zien welk daar het grensverleggend werk is. Dat het een invloed heeft op mij, ongetwijfeld. Het zet je als mens terug met je twee voeten op de grond. En je leert onmiddellijk dat niets voor altijd is. Het leven zoals het je is gegeven, is per definitie eindig. Levenskwaliteit en bewustzijn vormen daarbij twee onvervangbare peilers. De realisatie van het geheel ligt echter in je eigen handen. Die van jouw en jou alleen. De ervaring leert dat hoe bewuster je met zaken wil omgaan, hoe meer verantwoordelijkheid hierbij komt kijken. Steeds komt de vraag vanuit 3 standpunten op de proppen. Wat is mijn standpunt (het internal frame of reference), wat is het standpunt van de andere(n) (external frame of reference) en wat is het standpunt van de meta? Je kan ze ook anders benoemen, wat zegt mijn instinct (buik), het rationele (hoofd), en mijn intuïtie (hart). Ook daar merk ik een verschuiving. Het is niet juist om te stellen dat dit een verschuiving is die gepaard gaat met de ontwikkeling enkel dit jaar. Dat is eerder het resultaat van een traject en 5 jaar hard werken. Toch is het fijn het onderscheid te kunnen maken tussen wat instincitief en intuïtief aangeboden wordt. Een jaar geleden was ik nog niet in staat mijn intuïtie voor waar aan te nemen. Het feit dat ze beiden gebruik maken van het voelen (of kinestetische kanaal) maakt het er niet duidelijker op.
De combinatie met verantwoordelijkheid nemen voor wat ik dan voel, heeft me meermaals woelige nachten bezorgd. Maar ook al heb je inzicht in je waarden & overtuigingen, capaciteiten, gedrag en effect op de omgeving, hiervoor gaan staan is niet steeds evident.
Hoe een groep je daarbij kan helpen?
Of een groep nu bestaat uit collega's op de werkvloer, de mensen rond de keukentafel, een samengestelde studiegroep of een hoop vrienden. Een groep geeft je een kijk op zaken die je zelf niet hebt. Ze laat je kennis maken met verschillende perspectieven, daagt je uit om je grenzen te verkennen. Aspecten in je worden aangesproken waar je soms nog een appeltje mee te schillen hebt. Gevoelens worden losgemaakt waarvan je mogelijk niet wist dat je ze had. In het kader van mijn evolutie heb ik een groot deel te danken aan de feedback vanuit groepen. Vanuit verschillende individuen, als vanuit het geheel dat ze samen vormen. Ik vind het ook leuk zelf een deel van een groep te zijn. Zodat ik op mijn beurt ook mijn ervaringen kan teruggeven aan anderen. En zelf de rol van 'ander perspectief' op mij kan nemen.
Conlusie? Ik ben tot op heden tevreden van de evolutie die ik dit jaar heb gemaakt. En ik ben me bewust dat het een never ending story is. So enjoy the ride.
Abonneren op:
Posts (Atom)