surf

Ha daar is het zonnetje weer. Met de aankondiging van de Lente was die even zoek. Maart zal hebben gedacht 'laat ik mijn reputatie hoog houden en nog snel voor wat buien zorgen'. Menig Vlaming stond dan ook klaar om de lente met de grond te verwensen en toonde zich van zijn chagrijnigste kant. 'Nu is het lente en komen ze met bakken water aanzetten'. Inderdaad meneer. Maar bekijk het van de positieve zijde. Regen is lage druk en lage druk, zorgt voor golven op zee. De local -in België- is dat dan zowat elke surfer- schoof naarmate het weekend korter bijkwam steeds meer naar het puntje van zijn/haar stoel. De hamvraag: valt de wind of niet (hij viel). Jammer van die week regen, hoera voor de swell die eruit voortkwam. Zondagnamiddag. Zonnetje op het vel. Clean - brekende, schouderhoge deining, zo hebben we het graag. Nog een ontmoeting met de kameraden erbij en de dag kan niet meer stuk. Fijne ritten in dito gezelschap. Een 'nine plus' - magic carpet mogen testrijden en goedgekeurd. 't was zalig. Meer van dat graag.
PS: Voor wie van mening is dat erop de Noordzee geen golven te surfen zijn.

klas kleuters

Vanmorgen zat ik voor een klas kleuters. Emma heeft op school een week waarover ze leren over papa's. Ik ben haar papa niet, maar ik woon wel met haar onder 1 dak. Ze noemt mij haar 'Johan'. Haar papa was er ook. Met 2 zaten we voor een klas kleuters. Emma vroeg het me een week geleden. 'Wil jij komen vertellen Johan?.'Neem je dan ook je gitaar mee?' voegde ze er met fonkelende oogjes aan toe. Gisterenavond oefende we. Liedje kiezen-de kop van de kat -van kaatje (voor de liefhebbers). Ze waren dolenthousiast die kleuters. Uit volle borst, met handgeklap.
En dan van die Johan én die papa. Dat begrepen ze ook. Met een beetje verbazing in de stem zei een klasgenootje: 'dan heb jij 2 slaapkamers Emma'. 2 slaapkamers, een Johan en een papa.

punt

Ik hoor het de laatste weken meer terugkomen. Dat ik met een idee begin dat naar een punt toeleidt, maar dan zo afdwaal dat het eerder gemaakte punt niet wordt gezet. Dat ze eigenlijk wel nieuwsgierig is naar het eerst genoemde punt. Waarom is dat, dat je zo afdwaalde. Standpunten veranderen door ze neer te zetten in de materie. Ze zitten in mijn hoofd als visies. Mijn visie. Ik denk soms maar weinig na over de andere als ik hier zo schrijf. Ideaal zou ik mijn visie moeten aanschouwen. Even op een andere stoel gaan zitten. Door de andere zijn/haar ogen moeten kijken naar mezelf en naar het onderwerp. Dan inzien dat de andere ook wel degelijk een punt heeft in wat hij/zij zegt. Vervolgens is het dan de bedoeling om op een derde stoel plaats te nemen. De overschouwende positie of meta positie in te nemen. En rustig vanuit het overkoepelende geheel de twee voornoemde standpunten te aan schouwen. Wat ik dan leer is meer dan wat ik kan zien vanuit mijn eigen beleving. Ik krijg namelijk informatie die ik niet tot mijn beschikking heb als ik enkel maar kijk vanuit mij eigen gefilterde wereld. Want zo gaat het. Ik filter bepaalde zaken uit die jij er niet uit filtert. En zo kom ik tot mijn eigen 'verwrongen' beeldvorming. Jij op jou manier ik op mijne. De meta positie is vaak een moeilijk bereikbare plaats. Meestal omdat er van beide partijen inspanning wordt gevraagd. Je komt niet zo maar in een meta positie terecht. Het vraagt oefening om je eigen filters even uit te schakelen en in andere filters toe te laten of zelf te durven kijken naar de ruwe materie, zonder filters. Vaak doen we het zonder moeite. Wanneer er ons advies gevraagd wordt vanuit ons kennissen terrein en we een maturiteit hebben ontwikkeld waarbij we weten dat de wereld niet rond ons zelf draait. In nieuwe contexten vergeten we dan weer dat we die gave tot zelfoverstijging bezitten en gedragen we ons dan weer als een tweejarig kind dat zijn zin niet krijgt.

houffalize

Een uittocht kan ik het niet echt noemen. Het is eerder een evolutie naar. Nu nog zoeken naar een juist evenwicht van en mogelijk komt het dan weer in orde. Een afweging van online en offline. Ik heb er steeds een beetje moeilijk mee. Zeker als je weer eens een weekend met 'de mannen' bent weggeweest. De mannen van vroeger. Waar je elke weekend lief en leed deelde bij pot en pint. Online is fantastisch. Het geeft je ongeziene mogelijkheden, informatie delen wordt makkelijk en je krijgt in de juiste omstandigheden een platform om grenzeloos te communiceren. Toch heb ik moeilijk met het onpersoonlijke. Het blijven dikwijls letters op een scherm. De afwezigheid van een menselijk wezen is niet steeds voelbaar. Het is makkelijk om stoere woorden aan te meten achter een toetsenbord. Minder om deze in het gezicht van iemand te zeggen. Voor mezelf hanteer ik de stelling, wat ik niet op café zou zeggen... En toch. De pinten werden gedronken de slimste mens van't weekend gespeeld. Wanneer de eerste foto's gemaakt werden kwam meteen de argwaan boven. Wat ga jij met die foto's doen? Videocamera verschijnt, héla steek dat eens weg. Jammer eigenlijk. Zelf ons vrienden wordt meteen de reflex gemaakt, niet op facebook hé. En terecht. We zijn geen 16 meer. Hebben soms verantwoordelijke functies en willen niet dat er een of andere pipo een foto trek als we met een zatte kop op tafel liggen,
bijvoorbeeld. Daar is toch niets mis mee? Nee, enkel de context wordt niet meegegeven op een foto. Vraag maar aan de Crem een tijdje geleden. Argumenteren dat dan iedereen wel eens af en toe de riem er mag afleggen en dat privé nog steeds privé is helpt niet altijd. Dus minder foto's. Meer gezelligheid. Of de bedenking dat hoe makkelijker informatie te verspreiden is, hoe meer verantwoordelijkheid hier
bij komt kijken. Lang niet iedereen kan met die verantwoordelijk omgaan. Informatie wordt vaak kosteloos en gratuit verspreidt. Zonder nadenken. Zonder zich van kwaad bewust te zijn. Maar het is er wel. Soms. EN het zit net als geluk in een klein hoekje.

offline

Zo kan je in een woord mijn afgelopen dagen omschrijven. Offline in de digitale zin. Online in de menselijke zin. Heel intens zelfs. De voorbij dagen waren er van inzicht, inkeer en inspanning. Ook letterlijk. De zon kwam kijken en ik ruilde mijn 150 paarden in voor 2 benen. Dapper elke morgen de fiets op en wat kilometers malen. het valt me dan weer op hoe je de tijd anders weet in te schatten en de weg actiever ervaart. Er stond veel wind. Iets waar ik zelden bij stil sta als ik met de wagen ben. Zalig zo met het zonnetje, gelukkig want het was toch nog fris. Wat ook wel deugd deed. Een contextverruiming. Meer voelen dan denken. Met regelmaat dacht ik nog wel eens aan mijn twitterende verslaving. Gelukkig zorgde intense bezigheden voor veel afleiding. Heel even werd ik verleid tot werken. Mail lezen en me achter de laptop neerzetten om nog wat concepten uit te schrijven. Snel werd duidelijk. Vrijaf is vrijaf. Het deed deugd zo eens terug onder de mensen te zijn. Me eens in het netwerk te begeven, face to face, heart to heart. En voilà 't is weer weekend.

de waarheid en niets dan de waarheid

Back to the quality. We steken het graag op elkaar. Jij 'zus', hij 'zo'. Maar kijken zelden in eigen boezem. Eigenbehoud, angst,... er is altijd wel een reden om naar de ander te wijzen. Om te verklaren dat je niet begonnen bent. De paraplu open te trekken en te wachten tot de zwaarste regenbui is overgetrokken. Weinigen staan op. Gaan de conversatie aan. Man tot man / vrouw. Niet makkelijk om steeds recht door zee te gaan. Misschien is er wel ergens iets dat kan worden opgegraven dat niet zo netjes staat. Of moet je onderweg wel eens zeggen dat je ook maar een mens bent die leert door vallen en opstaan. Niks mee, toch. We are all human right? Toch lijkt het in onze natuur te zitten. Uit Brits onderzoek in opdracht van de levensverzekeraar Friends Provident blijkt dat meer dan 80% van de ondervraagden toegeeft iedere dag minstens één keer te liegen. Tweederde van de 1. 487 respondenten vertelt een leugen om bestwil op het werk. Favoriete onderwerpen zijn: de baas bellen dat je ziek bent (43%), net doen of het werk al af is (23%) en het verbergen van ernstige fouten (18%). Daar schrik ik dan van. Hoe zei Merlina het ook alweer 'al is de leugen nog zo snel, de waarheid... ' .

sjakos

Gisteren was ik voor de eerste keer in mijn leven een sjakos. Eigenlijk viel het best mee. Het was zelfs leuk. De insights over programmeertalen voor kinderen waren zeer fascinerend. Ik herinner me de tijd nog dat mijn vader me uitdaagde om DOS te leren kennen. Hoe ik zo per ongeluk format c en het herstellen van files leerde kennen. Maar ook hoe zelf .bat en menuprogrammaatjes te schrijven. Later basic. En veel later C (++). Tegen de tijd dat we in het middelbaar in zoals dat toen heette 'technologische opvoeding' kregen, was een wagentje over een scherm laten bewegen niet zo moeilijk. Gisteren hoorde ik dat er heel wat aandacht wordt besteed om meisjes warm te maken voor technologie. Om ze spelenderwijs te leren programmeren. Zelfs tot het maken van eigen games -via de gamepad- toe. Geweldig. En vanaf 8-9 jaar. Het was een zeer aangename eerste kennismaking met GGD. Dank je wel.

spôrt

Misschien nog een overblijfsel van't weekend. Vrienden verhuisden en gaven een housewarmingparty. In jaren 70 stijl omdat het huis van '71 afstamt. Misschien omdat de bassist in mij geprikkeld werd. Ben steeds te verleiden met groovende of eigenzinnige baslijnen. En als er iets is dat dat deze lijn doet dan is het wel grooven. Misschien is het stiekem om de tekst die weet ik welke associaties in mijn onderbewuste losmaakt. Meer waarschijnlijk is het om het gevoel dat het me geeft. Ritm' , bass & soul, mmh. Ondertussen is mijn hoofd nog steeds een plan aan't uitwerken om meer sport in mijn dagelijks leven te krijgen. Sport is mijn vlucht. Sporten is zowat het enige wat me doet stoppen met denken -ja dat andere ook. Daarom sport ik graag. Liefst op het randje van afzien. No pain nog gain. De beukende wind hielp me daar gisteren netjes. Beukend langs het kanaal. Kilometers. Geen tijd om na te denken. Trappen. In de zomer van 2006 heb ik me zo tot in Compostella gebeukt. Gepakt en gezakt. Een van dezer verschijnt er een artikeltje van in ledenblad van CM. Mochten er mensen zijn uit oost of west -Vlaanderen 't staat deze lente in 'çava'. Het fascineert me wel. Hoe een lichaam zorgt voor je. Een hele dag achter een computer zitten helpt niet om voldoende te bewegen. Na je uren nog voldoende tijd vrijmaken is geen evidentie als je leeft in een (nieuw samengesteld) gezin. Dus kom je snel uit bij het woon-werk verkeer te fietsen en de daarbij horende excuses. Mijn huidig excuus is geen aanwezige douche. Ik heb het enkele maanden volgehouden om me te wassen aan de wasbak op de toiletten, maar echt praktisch kan ik het niet noemen. Het gaf wel veel voldoening. En zo na't werk nog een omweg van 40km maken is gewoon zalig. je, ik althans komt vele vrolijker thuis. Geen zorgen, noch stress. Zalig. Jammer dat bedrijven niet meer zijn afgestemd op fietsende werknemers. 't Zou de werkvloer een stuk aangenamer maken. Of sportfaciliteiten aanbieden op't werk. Even een uurtje er tussenuit om de zinnen te verzetten. Productiviteit zou stijgen. Mensen zouden zich beter in hun vel voelen en files zouden smelten. Goed plan toch?

RIP fabchannel

Stevig, snel en hard . Laat de seksuele context vallen en je komt hier uit. Lang geleden met nostalgische euforie. Ik bekijk ze nog even live nu het nog kan. Want helaas vandaag het spijtige bericht dat Fabchannel ermee ophoudt. Jammer echt jammer.

pimpin robots

Heb nog een hele dag nagenoten van gisteren. Fijne gesprekken. Over hoe je mekaar online kent en nog nooit ontmoet hebt -en zo ook een totaal ander beeld kan hebben van iemand. Pimpin' robots. De niet evidente balans tussen werken en levenskwaliteit. Online media. En de verhalen achter de schermen. Cookaholic & RCA nodigden een handvol bloggers uit om samen te koken. 'We willen mensen op een niet-commerciële manier met ons vakmanschap van de afgelopen 90 jaar laten kennismaken' sprak kitchenaid. 't Concept werd gesmaakt. Een heleboel fijne mensen in levende lijve ontmoet. Met messen mogen spelen die geplooid zijn zoals samouraizwaarden. Lekker eten, een goed glas wijn, aangenaam gezelschap en de man in mij is voldaan.PS: Als mijn keuken volgende week volledig gepimpt wordt, dan weet u dat mijn cijfers de juiste waren.

koken

Ben vanavond uitgenodigd voor een potje te komen koken. Ik kijk er wel naar uit. Koken maakt me altijd rustig. Zelfs onder de meest hectische toestanden. En dat erna -meestal- lekker eten op tafel staat is natuurlijk een fijne surplus. Bovendien gaat het leuk zijn om eens een aantal twitter en blog persoonlijkheden IRL te ontmoeten. Want online is maar online. Een stem is veel aangenamer en de mens erbij maakt het compleet. Als je wil laat ik je morgen watertanden.

bakerman

...en ken je deze nog? Weer een 'zalige schijf' zoals ik zou zeggen in de tijd dat Mr. Van Hoof daar luidkeels zou aan toevoegen .'Brekt da kot af' wat kempisch dialect is voor..., nu ja vul zelf maar in. Ergens zou Mr. Svenson daar achter nog luidkeels 'moa doe da dan' aan toevoegen alvorens het pand te 'slopen'. Ja waar zijn de tijden. Binnenkort is het weer zo ver. Oud-leidings weekend. Een excuus om met z'n'allen nog eens pinten te gaan drinken. Zo dapper als we vroeger vertrokken met een koffer vol. Zo-voorzichtig-proberen-we-mekaar-er-nu-op-attent-te-maken dat we geen 18 meer zijn. Dat foto's best gemeden worden, als het niet de bedoeling is om heel de 'facebook)wereld laten mee te genieten en tot schande van 'het dorp' geroemd te worden. En toch blijft daar dat jeugdig kannibalisme zitten. Allesverslindende goesting om even te kunnen terugkeren naar de tijd van toen. Onverantwoord en onbezonnen, alles onder de mantel der jeugdige onschuld. Hoe zalig. De meeste hebben vrouw en kinderen. Sommige nog geen van beide. Het weekend zal in elk geval een pak rustiger verlopen. We hebben ergens in de Ardennen een chalet gehuurd. Er zal gewandeld / gemoutainbiked / ge -bbq-ed en bij gebabbeld worden. Ik kijk er naar uit. En ik blijk niet de enige te zijn.

Openb. 3:14-22

...of van welke kant je het bekijkt.
De ene zal zeggen 'ja',op de moment dat de andere net 'nee' uit zijn mond hoort rollen. Ze praten over hetzelfde onderwerp. Zijn het in wezen met elkaar eens. En slagen er toch in om mekaar mis te begrijpen. Er zit inderdaad een stuk koppigheid in de weg. Trots zo je het wil. Een lichte vorm van te beroerd om toe te geven dat je het eigenlijk wel met elkaar eens bent. Want "dan zijn we het allemaal met elkaar eens,zegt iedereen 'ja, dat is eigenlijk wel waar, en dan is het stil". -Soms zeg ik dus gewoon 'nee' om de discussie op gang te houden. Om de verloren standpunten eens op tafel te gooien. Niet omdat ik er persoonlijk achtersta. Uit interesse voor de redevoering.- Het doet me glimlachen. Ons sociaal karakter drijft ons op interessante wegen. Het is amusant om te zien dat er een onderliggend vertrouwen en 'graag zien' heerst. Mocht dat niet zo zijn, dan zou geen van beide voorgenoemde partijen zich genoeg op zijn gemak voelen om rustig --al lijk het soms zo niet-- verder te discussiëren. Het neemt zo nog enkele wendingen, tot luid gelach weerklinkt en de woorden 'ik stel het nu wat extreem voor, maar ge begrijpt wat ik bedoel hé'. Het zou leuk zijn mocht die lichtheid ook eens gehandhaafd worden in politieke kringen. Redevoeren. Een goei discussie zonder angst. Maar uit liefde voor het onderwerp. Geen standpunt geschuwd. 'Wil je graag dat ik het extreem voor je uitleg, awel luister dan maar eens...' Er zouden minder gefrustreerde en misnoegde politici in het landschap ronddwalen. En minder moeten worden rechtgezet achteraf. "sorry, dat ik sorry gezegd hebt hé". 'JA' het is wat. Professionele reclamemakers worden aangeschreven om campagnes te ondersteunen zo het heet. Obama heeft sociale media gebruikt dus: "komaan schrijf eens wat hete hangwoorden in mijn advertentie -moeten sommige gedacht hebben, en plak er maar meteen een .eu aan. Dan zijn mijn ambities meteen duidelijk of nee doe maar ne .com".
Grijs. Is wat eruit komt. Niet wit, niet zwart, Grijs. LAUW. '... nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen.'

het hangt er maar van af door welke bril je kijkt

Laatst vroeg iemand me of ik een sitestructuur voor ze kon ontwerpen. Ok. Terwijl ik aan het achterhalen ben waar de site moet voor dienen, wie de doelgroep is, wat het grote geheel is en zo verder, kom ik er erachter dat er eigenlijk nog geen duidelijkheid is over de naam. Nu ja, er zijn wel een aantal ideeën maar nog geen zekerheden. Ok. We gaan aan de slag. Ik stel voor een antwoord te voorzien op een aantal vragen. Huiswerk gedaan. Leuk. Ik ben geen grafisch ontwerper. Ik speel graag. Maar ik ben geen grafisch ontwerper. Ik zei 'ik zal een aanzet doen om het idee wat vorm te geven'. Zo begrijp je beter wat ik in mijn hoofd heb. Een schets als het ware. Ik zet vlug wat op papier. Er zijn een aantal elementen die terug komen. Niet direct duidelijk hoe en waar ik me moet op baseren, gooi ik het geheel aan verbindingswoorden door een woordle. Mhh. Spontaan komt er een en ander naar boven en voor je het goed en wel doorhebt staat er een naam, krachtlijn en aanzet tot logo. Leuk hoe de zaken soms evolueren.

unfinished sympathy

is het de regen na de zon. Of de hamvraag naar meer kwaliteit. Ik kwam vandaag weer bij een song uit die voor mij een portie 'echtheid' meedraagt. Een no nonsens gevoel. Ik lees over winners en losers. Jammer is het. Onze catalogen die we in het leven hanteren om te klasseren. 'Steek ze maar in een vakje, dat is achteraf makkelijker om ze eruit te halen als het past of ze erin te steken als het nodig is'. Ik heb er me lang kwaad om gemaakt. Geprobeerd om me er tegen af te zetten. Luidkeels 'fuck the system' gescandeerd. Met de vraag 'fuk de wa..?' als gevolg. Achteraf gezien, waar. Wat is het systeem anders dan wij. Ik jij hij zij , wij. Ieder van ons. Las daarnet in de joepie --ja de joepie, gaan we nu niet verder op in-- een interview met Simon Wijfels, de jongen die werd neergestoken omdat hij de gsm nummer van een meisje niet wou geven. Een meisje dat hem nota bene achteraf negeerde dixit joepie. Hij vertelde ook dat hij zijn kleerkast vernieuwde om van zijn 'nerd'-gehalte vanaf te zijn. Dat hij zich een meer verbale houding heeft aangemeten om in de toekomst meer voor zich op te komen en van zich te laten horen. Dat de jongens die hem neerstaken het land uit zijn en ongestraft blijven. Ik wil niet de wending maken naar strafmaat. Wel naar opkomen voor jezelf. Het valt me op dat in een huidig straatbeeld je zowat alles kan veroorloven zonder dat iemand opkijkt. Als er iemand kijkt kom je met "'t is voor tv meneer, verborgen camera" wel weg. Geen mens draait zijn hoofd bij verbale agressie, nog minder bij fysieke. 'Blij dat ik het niet ben, denken velen'. Jammer. Maar wat op straat waar is is elders nog meer waar. You are on you're own now (escape from new york). Is een harde waarheid. DIY. Niemand zal het voor je doen. En ja, dat kan soms een goei zaak zijn en je hopen zelfstandigheid bijbrengen. En nee, niet in elke situatie is dat waar. Maar toch een beetje sympathie doet geen kwaad. Dus wees sebiet, wanneer je deur uit gaat of op weg ben naar de trein, eens vriendelijk en lach eens naar een medemens. Het kan mogelijk de enige glimlach zijn die hij vandaag krijgt.

where is my mind

Ik vraag het me soms af als ik 's ochtend op automatische piloot de weg van huis naar werk afhaspel een plaat die me dan steeds hardop goedgezind doet worden. Muziek doet soms echt wonderen. Ik deel ze graag met jullie.

melkkoeien

Het is vast een zaak die vele keren is besproken. Waar dan telkens wordt van gezegd dat er inderdaad iets zou moeten veranderen maar dat het toch jammer is dat het niet gebeurt. Over die man uit turnhout die zijn 'klaar voor productie waterstof motor' zag opgekocht worden om daarna in de kast te verdwijnen. Of zonet als ik in dit filmpje zag. The future. 2019. alles en iedereen interactief volledig dan te verstaan als het van de innovatoren bij windows afhangt. Fijne technologiën allemaal, but whats the use? Als we ze toch niet gebruiken. Nu. Om ons nu beter te bedienen. De topman van philips sprak er zich vrijdag nog iets minder voorzichtig over uit. 'Is het geen tijd om de oude industrieën zachtjes te laten inslapen en te investeren in nieuwe technologie'. Ik kan de mens geen ongelijk geven. Wat zouden we nu weer geld beginnen pompen in nog meer voorbij gestreefde industrie terwijl we op termijn toch omschakelen. Ja, en de productie arbeiders. Productie het kloppend hart van de economie. Productie is er ook als er nieuwe technologiën zijn. Auto's blijven vervoersmiddelen ook als ze op water of lucht of electriciteit of olie rijden. En wat met die prachtige initiatieven, die nieuw zijn. Van't weekend in de krant, die nu dankzij fan van't weekend acht weken lang in mijn bus zit. De eerste keer trouwens met lekker ontbijt. Staat daar ergens in't midden een kleine pagina met vernieuwende haalbare initiatieven. Over een trein die het concept bus met zich meedraagt en ontworpen is als een vleugel. Hij begeeft zich over een soort magnetische strip tegen een kleine 500km/h door het landschap, vervuilt niets. En is in nederland ontwikkeld. Klaar om geïmplementeerd te worden. Goekoper dan een HST-lijn in aanbouw. En toch. Tussen antwerpen en brussel bouwen ze nu, nu een nieuwe HST verbinding. Raar hé. Technologie wel. Maar vooruitgang. Ik weet het niet. Zoals je regelmatig op zaken van 50jaar geleden stoot. Eenvoudig primitief lang geleden beslist en nu nog steeds doorgevoerd. Dat het niet eenvoudig is om het van vandaag op morgen toe te passen akkoord. Maar waar zit dat 20 jaren plan dan. Waar zit dat dappere statement dat wij hier in België in 2030 allemaal met waterstof --of tenminste niet vervuilende motoren-- rondrijden. Wie steekt er zijn hand voor in het vuur. Niemand. Want het risico om te verbranden is het niet waard. Waarom niet. Is er niets meer waar je 's ochtends voor uit je bed komt dan. Is het allemaal zo afgevlakt dat we als een bende melkkoeien op commando naar de melkstal lopen en daarna terug braaf in de wei gaan staan omdat de boer ons daar zet. Meuuuhh. Oefen alvast maar, want het begint erop te trekken. En nee het is niet van hij heeft ne blog dus frustratie uiten. Ik heb een verzadigd kwaniteitsgevoel. De emmer der leegheid is vol. Om een ander zijn woorden te misbruiken. Of dacht jij er anders over.

traditie

Hoelang het precies al gespeeld wordt zou ik eens moeten uitzoeken. Lang genoeg om als traditie door te gaan. Al van als ik een klein ventje was weet ik nog. Maanden op voorhand beginnen repeteren. Toeleven naar 1 weekend. 3 keer spelen en het avontuur was al weer voorbij. Later als je groter bent zelf de organisatie in handen nemen. Misschien wel een rol. Anders zeker ijverig in de weer. Decor bouwen, zorgen voor licht en geluid. En/ of voor sommigen, deel uit maken van 'het orkest'. Ze stonden er weer afgelopen weekend. Met het 'Jungle book'.
't Was zalig om te zien. Je moet het toch maar doen. Vlotjes een 100 tal chirogaande jongeren weten te motiveren om vandaag het beste van zichtzelf te geven in een musical, inderdaad een musical. Van al die vroeger chirogaande jongeren een decorploeg, orkest, licht -en geluidsploeg samenstellen. En de rest vragen om pinten te komen tappen, kaartjes,te scheuren en een kassa voor te zitten. 900 toeschouwers en een 300 joelende kinderen in de namiddag voorstelling al resultaat. Ik vind dat goed gedaan. Alles vrijwillig en vanuit een goed hart. Om met jongeren (en kinderen) aan te slag te gaan. Het dorp nog eens een weekend entertainment aan te bieden en vanuit een gezonde volharding te laten zien dat de jeugd ook wel iets kan. Veel bedrijven kunnen er iets van leren. Heel wat sociale skills die maken dat alles draait en vlot verloopt. Met momenten crisimanagement van hoog niveau. Bij gestaan door professionals achter de schermen, gecombineerd met opkomend creatief talent. Ja ze hebben dat weer goed gedaan. Ik heb er van genoten. En had heimwee naar de tijd van toen. Misschien binnekort als er tijd is. Wie weet?