de digitale revolutie

Het is raar nu te beginnen spreken over een digitale revolutie. Mocht er al sprake van zijn zou het gesprek enige tijd geleden zijn gevoerd.
De revolutie speelt zich af in mij. Het is een manier van denken waarop ik me betrap meer met mijn hoofd in de digitale wereld te zitten dan wel aanwezig en paraat te tekenen waar ik ben. Het hele digitale perk heeft me steeds aan de hand gehouden. Van 'zie maar dat je terug in mekaar krijgt' tot 'ik heb per ongeluk format c gedaan' en dan moest ik mijn plechtige communie nog doen. Het verschil nu is die constante onlinedrang. Niet meer kunnen zonder om de twee minuten te checken of ik niks gemist heb. Mijn wereld stond dan ook op z'n kop toen ik de confrontatie kreeg voorgeschoteld. Elke smartphone gebruiker kent waarschijnlijk wel het moment waarop zijn/haar wederhelft reclameert dat je teveel met dat 'kaske' bezig bent. Dit ging verder. Het leek een bewustwording van een verborgen persoon in mij die op schalkse wijze mijn aandacht opslorpt. Hij weet het zo te draaien dat hij me met een schuldgevoel opzadelt als ik mij niet plooi naar zijn wil. Subtiel stuwt hij zijn dwingende stem in mijn hoofd. Al fluisterend begeleidt hij mijn handen en vingers, streelt hij mijn zintuigen met prikkelende informatie. KNIP, ik heb de helft van de zin gemist. Gehoord dat wel. Geluisterd, dat niet. Daar zit ik. Verslagen aan de ontbijttafel woeste blikken werpend naar mijn 'kaske'. Verdomme, ik heb het zitten. De rest van de dag ben ik erin geslaagd hem aan de kant te laten. Af en toe hoor ik die stem en de drang is groot, maar ik weersta. Ook vandaag.