i need YOU

Wanneer komt de oprechtheid naar boven. Ik stel me de vraag. Wat moet er in beweging worden gezet voor mensen opnieuw de moed bijeen rapen om te laten zien wie ze diep van binnen echt zijn. Laat ik daarbij meteen benadrukken dat ik er van uit ga dat ieder een positieve intentie in zich draagt. Vaak komt die nooit naar buiten. Dat is waar het schoentje wringt. Hoe komt dat in heel onze weg naar volwassenheid er zo weining aandacht wordt besteed aan onze innerlijke waarden. Punten halen, presteren, uiterlijk vertoon en verschijn. Mijn respect voor mensen die erin slagen om hun innerlijk kader te behouden en uit te bouwen is dan ook groot. Toch schuilt ook bij hen de valkuil om 'lone riders' te worden wanneer zij hun banden met het externe kader volledig losknippen. Het aanvoelen met wat in de omgeving leeft verdwijnt daardoor volledig en wat voordien hun kracht was (innerlijke referentie in een uiterlijk geörienteerde leefwereld), wordt hun zwakte. Onze eigen referenties, achtergronden en ervaringen nemen we mee op onze tocht naar volwassenheid. Als deze ervarignen negatief zijn nemen we die jammer genoeg ook mee. We verplaatsen ons van school naar een werkomgeving. Daar groeien we door, maken promotie, krijgen we allerhande functies. Vanuit ons opgebouwd wereldbeeld handelen we ook in onze werkomgeving. Sommigen werken in grote bedrijven, anderen in kleine. We komen (hopelijk) in contact met mensen. En of we het nu willen of niet. We worden het visitekaartje van ons bedrijf. Loopt het contact vlot, stellen we ons hulpvaardig op, zijn we aangenaam in omgang, dan gaan de 'klanten' een positieve indruk van ons en -niet onbelangrijk- van het bedrijf waarvoor we werken krijgen. We worden de eerste lijns ambassadeurs van ons bedrijf. De sociale media maken dat we ons makkelijker communicerend kunnen verplaatsen. Tools als twitter versnellen het proces en er vindt een volgende verschuiving plaats. We worden ambassadeurs van ons zelf. Ik ben iemand die belang hecht aan menselijk contact. Ik moet mensen kunnen vertrouwen om er mee samen te werken. Waar ik ben opgegroeid was een woord een woord. En vele zaken gebeurde met een handdruk (waarmee ik niet wil zeggen dat je naïef moet zijn). Het is leuk om te merken dat sociale media ons uitdagen om onszelf te zijn. Het concept van Poken laat ons handen drukken (dank je bnox).
En hoewel met die handdruk geen zaken geregeld worden. Doet de symboliek ervan denken aan de oprechtheid van toen. We delen wie we zijn en dragen een stuk oprechtheid uit. Je vindt iemand tof om wie hij/zij is, los van wat hij/zij doet (of heeft). Onlangs las ik bij Pietel de discussie over de reclamepolemiek en de rol van de digitale mensen daarbij. Het heeft nog lang in mijn gedachten gespeeld. Tot het duidelijk werd. Digitale pioneers hebben vaak meer gemeen met metsers en schrijnwerkers dan ze vermoeden. Het zijn dikwijls 'self-made' man & women. Ze blijven niet bij de pakken zitten. Ze doen wat ze graag doen en zijn niet vies van werken. Ieder zijn stiel. Maar zorg ervoor dat je een stielman bent (voor de vrouwelijke lezers, vervang man door vrouw). Dat brengt mij bij mijn perikelen met Telenet. Ik ga er niet over uitwijden. Ik heb dat éénmaal gedaan op deze blog. Waarmee een sterk staaltje crawling werd aangetoond. Ik vind het gewoon jammer dat voor -en dat geldt voor de meeste bedrijven- zo'n groot en 'machtig' bedrijf ze zich zo'n ongelofelijke slechte PR aanmeten. En ik vrees dat zelfs met het communicatiebudget te verhuizen naar een ervaren speler het niet oplost. Ik weet uit zeer goede bron dat het fijn is om voor hun te werken. Het is dan des te meer jammer dat die positieve uitstraling niet tot bij hun klanten geraakt. Want die klant ben ik en jij en wij betalen hen ten slotte voor hun diensten en hun reclamebudget. Om maar te zeggen dat je vandaag niet meer rond de mens kan. Dus bij deze wees weer mens. Wees jezelf. Drop the bullshit.

van hot naar her

Er zijn dagen dat alles lijkt te lopen maar waarop je het niet onder controle lijkt te hebben. En dagen waarop het gevoel heerst van total loss te zijn en alles op wieltjes loopt. Zou het kunnen dat het enige verschil de manier van kijken is? Wanneer ik vanmorgen Stella naar school bracht werden wij beiden verrast door de afwezigheid van haar juf. Dag op bijscholing. De vaste waarde die zorgt dat ze 'smorgens dapper de klas binnenstapt was er niet. De vervangende juf werd overvallen met geschrokken kleuters, 9/11. Heel voorzichtig porbeerde ik te kaderen dat de juf zelf naar school was. NEE. Dat deze juf ook een leuke juf is. NEE. Tot op een moment dat ze mijn woorden leek aan te nemen. Ze vol moed naar de juf toe stapte en onderbroken werd door een ouder die bezorgd terug zijn kind kwam troosten. NEE. Ik probeerde het begripvol opnieuw. Legde haar uit dat ik naar mijn werk toe moest, zij naar haar klasje en dat haar papa haar kwam halen na school. 'Zullen we de juf een handje geven?' STIL. Ze keek me aan en stapte naar de juf toe. De juf had het druk. Veel kindjes hadden haar aandacht nodig. Stella keek wat vragend. Ik vroeg de juf of ze Stella een handje wou geven. 'Ze kent je nog niet en het is goed dat je even haar hand vasthoudt'. Stella lachte bevestigend en wuifde mij uit toen ik haar nog een zoen toewierp. Mijn hart deed pijn bij het idee dat zo op zichzelf aangewezen is. Ik hoop dat ze een leuke dag had, anders gelooft ze me nooit meer als ik zeg dat het best wel leuk zal worden.

niks

geschreven. Veel geprutst. Aan de HTML dan wel te verstaan. Morgen meer. Maar dan met inhoud die je kan nalezen.

de digitale revolutie

Het is raar nu te beginnen spreken over een digitale revolutie. Mocht er al sprake van zijn zou het gesprek enige tijd geleden zijn gevoerd.
De revolutie speelt zich af in mij. Het is een manier van denken waarop ik me betrap meer met mijn hoofd in de digitale wereld te zitten dan wel aanwezig en paraat te tekenen waar ik ben. Het hele digitale perk heeft me steeds aan de hand gehouden. Van 'zie maar dat je terug in mekaar krijgt' tot 'ik heb per ongeluk format c gedaan' en dan moest ik mijn plechtige communie nog doen. Het verschil nu is die constante onlinedrang. Niet meer kunnen zonder om de twee minuten te checken of ik niks gemist heb. Mijn wereld stond dan ook op z'n kop toen ik de confrontatie kreeg voorgeschoteld. Elke smartphone gebruiker kent waarschijnlijk wel het moment waarop zijn/haar wederhelft reclameert dat je teveel met dat 'kaske' bezig bent. Dit ging verder. Het leek een bewustwording van een verborgen persoon in mij die op schalkse wijze mijn aandacht opslorpt. Hij weet het zo te draaien dat hij me met een schuldgevoel opzadelt als ik mij niet plooi naar zijn wil. Subtiel stuwt hij zijn dwingende stem in mijn hoofd. Al fluisterend begeleidt hij mijn handen en vingers, streelt hij mijn zintuigen met prikkelende informatie. KNIP, ik heb de helft van de zin gemist. Gehoord dat wel. Geluisterd, dat niet. Daar zit ik. Verslagen aan de ontbijttafel woeste blikken werpend naar mijn 'kaske'. Verdomme, ik heb het zitten. De rest van de dag ben ik erin geslaagd hem aan de kant te laten. Af en toe hoor ik die stem en de drang is groot, maar ik weersta. Ook vandaag.

lost FM

Grof weg zijn mensen in twee categorieën in te delen. Zij die intern gerefereerd zijn en zij met een externe referentie. Dit zegt hetzelfde als: mijn referentie kader ben ik. Of mijn referentiekader ligt buiten mij. Hoe logisch het ook klinkt mensen zijn zich er niet van bewust. Die met een intern kader zullen onmiddellijk reageren met hoe niet? De anderen met ‘mmh’. Hoe dan ook het roept weerstand op. En dit is net hetgeen gebeurt wanneer de twee mekaar ontmoeten. De eerste gaat zijn idee moeilijk kunnen loslaten (hij is immers de referentie, “ ’t zal me een worst wezen wat iemand anders daarvan denkt”). De tweede bouwt zijn idee op en toetst het af met de wereld buiten hem (“wat zouden ze ervan denken”). Je krijgt dus een overtuigingsslag. Geen van beiden heeft het bij het rechte eind. De weg ligt in het midden. Simpelweg omdat het niet over gelijk hebben gaat. De kern is het idee. De polarisatie die aan een idee gegeven wordt staat daar los van. Net als een zwaard los staat van diegene die het hanteert. Het idee is een gebruiksvoorwerp. Daarom verschuift de vraag naar hoe gaan we dat idee gebruiken .Of hoe kunnen we dat idee best gebruiken. Een vraag die ‘gelijk of niet’ overstijgt. De ontmoeting loopt vaak wat stroef. Er wordt immers een inspanning gevraag van de twee partijen. De ene moet zijn eigen waarheid wat kunnen loslaten. De andere er net wat meer van in huis halen. Als dit gebeurt dan ontstaat er een gevoel van op dezelfde golflengte te zitten. Mijn radiozender lijkt vandaag diezelfde golflengte niet te vinden.

ik

Ben pokkeslecht gezind vandaag.
In de auto op weg naar't werk bedacht ik me ' 't zal wel weer den 21 ste zijn vandaag'. En ja hoor 't is vandaag den 21 ste.

06:07

De maan staat in haar eerste kwartier. Ze wast en trekt zich weinig aan van de ontluikende ochtend onder haar. De wolken spelen met haar een onthullend spel van verleiding. Het raam waardoor ik kijk is nog gekleurd met de nacht. Wanneer ik niet op de maan focus kijk ik mezelf recht in de ogen. Als het straks licht wordt zal de reflectie in de venster plaats maken voor onze tuin. Is het de generatie? Spontaan wil ik de vraag vervolledigen met 'of is het de tijdsgeest'. Maar dat zou nu hetzelfde zeggen zijn. Zingeving. Waar is de waarde naartoe? Is de spiegel die we krijgen voorgezet een venster geworden. Kijken we spontaan door elkaar heen. Of zit onze tuin gewoon verscholen achter de nacht.

volg je eigen pad.

Het is makkelijk om anderen te volgen. Kijk maar naar een experiment op microblogniveau. Moeilijker wordt het wanneer je de uitdaging aangaat om jezelf te volgen. Om los van wat anderen zeggen en doen je eigen weg te kiezen. Bovenal bemin 1 god staat ergens geschreven. Ooit al eens vertaald naar bovenal blijf trouw aan jezelf? Wees je eigen god. Want wat is god zijn? Is dat niet de controle verwerven over je eigen leven ipv geleefd worden. Leven is een werkwoord. Net als be-leven. Je beleeft het leven. Ieder op zijn/haar manier. Ieder vanuit zijn standpunt. Vanuit zijn ogen, gevoelswereld, achtergrond,... en ga zo maar door. Dat maakt het niet evident om vandaar uit nog te kunnen onderscheiden wat nu je eigen invulling is en waar die invulling die jij ergens aan geeft ingefluisterd wordt door onbewuste ideeën en gedachten die anderen je meegeven. Ik ben er zeker van dat elke mens de potentie in zich draagt om anderen te inspireren. Door zichzelf te zijn. Door een voorbeeld te zijn.

20 x 20

Wat een leuk idee leek viel me wat tegen. Een concept van 13 sprekers. 20 slides, 20 seconden, beginnen om 20.20u. Enkel het presenteren zelf overtuigde niet. Mompelend, met weinig passie. Angelo vermeulen kon nog een beetje raken door z'n gedrevenheid. Eigenlijk wou ik Guillaume horen spreken. Maar nog een uur marteling op de grond van de AB Club met achter me een iets te enthousiaste roepende hollandse (oude)dame kon ik niet meer aan. Zij leek het trouwens compleet oneens met mijn gedachtengang en greep elk woord van de sprekers aan als een uitnodiging om luidkeels 'yes, wow' te roepen begeleidt van geklap en gegil. 'Die drugs toch', flitste nog door m'n hoofd, maar dat zou niet eerlijk zijn, ook cocaïne heeft maar een beperkt effect op het ego natuurlijk. Bij de Gonzo spreker begon het ondertussen ook tot de MC van de avond door te dringen. 'they seem to like the story a lot in the back of the room', really...
Een positieve benadering. De sprekers hebben hun best gedaan. Enkel hoop ik dat als ze ooit hun project moeten pitchen aan mogelijke investeerders, ze het met meer passie zullen doen. Want hoe fijn het idee ook mag zijn. De vis bijt niet als je geen aas gebruikt.

éénvoud

Kleinste deler, kleinste éénheid, kleinste voud: éénvoud. Doorgedreven meesterschap resulteert in eenvoud. Dat wat ogenschijnlijk eenvoudig lijkt. Als "gemakkelijk" omschreven wordt. Het lijkt eenvoudig maar vraagt meesterschap. Wanneer een geoefend danser een preformance doet lijken de bewegingen niet moeilijk. De eenvoud en sierlijkheid waarmee ze worden uitgevoerd, doet eenvoud vermoeden. Maar de training die daaraan is vooraf gegaan zal alles behalve makkelijk zijn geweest. Een meester herken je aan de eenvoud.

samenloop.

Ideeën zijn geen eigendom van mensen. Mensen zijn als radio's. Wie op de juiste zender afstemt krijgt de muziek te horen die hij graag hoort. Zo is het ook met ideeën. Althans volgens mij. Het mooiste bewijs daarvan is het moment waarop je verschillende ideeën op quasi dezelde moment in de wereld ziet ontstaan. Een idee vindt steeds zijn weg naar de werklijkheid, vindt altijd een maniet om zich in de materie te manifesteren. Anders zou het idee niet goed zijn geweest. Vandaag lees ik in de morgen over een arts die een documentaire maakt over waardig sterven. Ik viel bijna van mijn stoel van het schrikken - en laat ik eerst zeggen dat ik het initiatief enkel maar kan aanmoedigen. Het is nodig dat deze documentaires worden gemaakt!-. Ik schrok zo omdat ik in mei aan een soortgelijk project begonnen ben. Mijn moeder werd gediagnostiseerd met kanker, in de zwaarste fase en terminaal. De manier waarop zij hier mee omging was zo mooi en zo bewust dat ik niet anders kon dan naar een productiehuis stappen (met ene klein hartje) en vragen of ze dit wilden documenteren. Lang hebben we niet kunnen draaien, in juni stierf ze. In september zijn we aan de montage begonnen en tegen kerstmis was een eerste (familiale) montage klaar. Momenteel zijn we hard aan't werken om deze te verfijnen zodat ze ook haar meerwaarde heeft naar een groot publiek. Mensen die met hetzelfde geconfronteerd worden. Dokters. Verplegend personeel. Mensen uit palliatieve zorgen. Stervensbegeleiders. Kankerliga,... Het verhaal is voor betrokkenen en omgeving te waardevol om niet te delen. Dat is onze drive geweest om het te documenteren en dat is de drive waarom we er blijven mee doorwerken. Een meerwaarde vanuit een dienstbaarheid. Zodat meer mensen ondesteuning en begrip vinden in een periode waarvan onze maatschappij nog maar net begint te beseffen hoe belangrijk ze is.

kiezen

Blijft toch een moeilijke. Ook al staat alles op een rij en weet je het wel. De knoop doorhakken en de keuze maken blijft een evenwichtsoefening tussen gevoel en rede. Vertrouwen. Engagement. Oorspronkelijkheid. Ruimte. Ze voelden bijna allemaal even stevig aan. Enkel ruimte blijft haperen. Vanuit je eigen authenticiteit je bloot geven vergt veel moed. Ik hoop dat ik moedig genoeg ben om mezelf te zijn. Call it a night for now. Ik ga er eens een nachtje over slapen.

de uittocht van de alterego's.

Waar sta je als je iets wil vertellen. Laten we er van uit gaan dat je iets te vertellen hebt. Spreken is zilver, zwijgen is goud heb ik veel gehoord. Liever goud dan zilver. Onbezoedeld. Zilver is een overgangsmetaal. En zeer geschikt voor electrische geleiding. Woordenstroom. Communicatie. In dat opzicht is spreken opstaan. Wie staat is zichtbaar en kan onmiddellijk worden aangesproken op wat hij zegt. Wanneer je spreekt stel je jezelf in zekere zin kwetsbaar op. En net daarom gebruiken we graag een alter ego. Op die manier worden we niet gekwetst. Maar is dat zo?

Waar iedereen nog gretig stond te springen om zijn of haar leven volledig privé te houden door allerlei spitsvondige naamspelingen. Duiken er meer en meer 'echte' namen op. Goed nieuws. We kunnen wel wat integerheid gebruiken de dag van vandaag.

rust roest

Dat stemmetje is er weer... Feesten. Wensen. Voorspellingen. State of the union. En een overgang van een jaar midden in de week. Maandag stond weer als een huis. Vorig jaar liep als een sneltrein. Zo heb ik het graag. Het mag vooruit gaan. Rust roest.