MILF

Je hoort het vaak zeggen, wacht maar tot je er zelf hebt. Kinderen. 'Ja' denk je dan. Maar het is zo. Je staat er niet bij stil wat ouders voor hun kinderen opzij zetten, laat staan voelen. Tot je zelf in die schoenen staat en enkel maar het beste voor die kleine bengels wil. Dat je terug denkt aan vroeger, toen je zelf klein was en het onmogelijke vroeg. Doodnormaal vond je het, dat alles vanzelfsprekend gebeurde. Weinig stond je er bij stil. En ja, je gaat dan alleen wonen en ontdekt dat de kast zichzelf niet vult. Maar dat kinderen je zover krijgen dat je jezelf opzij zet en in de eerste plaats aan hen gaat denken --als man dan nog, dat had ik niet gedacht. En dan hoor ik ze nu stoer hun stem verheffen, die mannen aan den toog, "het zal bij mij niet waar zijn". "Wa zedde ga mee bezig, Gene Thomas". Lach maar. We zullen nog eens spreken als je in de schoenen staat. En laat ik me dan niet de woorden 'told you so' in mijn mond nemen, maar trakteer me stilzwijgend een frisse pint en vertel me hoe graag je die kleine bengels nu eigenlijk wel hebt. Want voor je het weet zijn zij groot en ben jij oud.