Ons moeke

Het moet zo rond haar verjaardag geweest zijn. De laatste keer dat we met z'n allen rond de tafel zaten voor een onbezorgd feestje. De daarop volgende week werd het resultaat van de test bekend gemaakt. Er was een uitstrijkje genomen, de kweek nam 4-6 weken in beslag. 19 april zouden we weten wat de pijn in de blaas en het bloed in de urine veroorzaakte.
19 april. Telefoon, of we naar huis wilden komen. Het was erger dan gedacht. De dokters hadden ons voorbereid op een gezwel in de blaas. Dat zouden ze dan kunnen wegnemen indien nodig. Desnoods moest heel de blaas worden verwijderd, mocht het gezwel te groot of vergroeid zijn met de blaas. Ze zou dan een stoma krijgen. De stoma's van vandaag zijn die van vroeger niet meer werd verzekerd. Discreet en onzichtbaar. Je zou er niks van merken. We waren dus in zekere zin voorbereid. Het feit dat ze ons vroegen naar huis te komen en niet het nieuws via de telefoon mee te delen, deed me het laatste vermoeden. Ze zouden haar blaas moeten verwijderen dacht ik.
We kwamen bijna gelijktijdig thuis aan, ik en mijn zus. Beide zenuwachtig voor het nieuws. We waren voorbereid, maar dit hadden we niet verwacht. Ons moeke vroeg ons te gaan zitten. Ze begon voorzichtig haar verhaal. Het gezwel bleek kwaadaardig. Het was door de blaaswand gegroeid tot in de buikholte. Daar had het de vorm van een kleine bal aangenomen. Bovendien waren er uitzaaiingen vastgesteld. De lever was aangetast en er werden sporen gevonden het lymfeklierenstelsel. Later kwamen daar de hersenen en de longen bij. Het was kanker in zijn agressiefste vorm. Er wordt een schaal gebruikt om de ernst van kanker aan te duiden. Met een quotering van 1 tot 4. T-4 was het verdikt. Met zekerheid terminaal. Levensverwachting van 6 maanden tot een jaar. Het bleken er 3 te zijn. De uitzaaiingen in de hersenen werden door de professor als de ernstigste bedreiging gezien. Hij zou gelijk krijgen.
Mijn moeder begreep van de eerste moment de ernst van de situatie. Voor mij wordt die nu nog elk dag duidelijker. Ze is meteen met bestralingen gestart. Chemo werd afgeraden wegens te verwoestend in haar toestand. In plaats daarvan zouden ze gericht de uitzaaiingen bestralen. Telkens een wekelijkse dosis. 6 maal de blaas, 4 keer de hersenen en 1 maal de lever. Dat was het maximum aan straling dat haar lichaam hebben kon. Met de kwaadaardige cellen werden ook de goedaardige vernietigd, de week tussen de behandelingen moest telkens voor recuperatie zorgen. Het werden zware weken.
Mijn zus vervroegde haar trouwpartij. Wat gepland was voor augustus vond 31 mei plaats. Gelukkig maar zeiden we achteraf. Het was een prachtig feest. Het was mijn moeder zelf die er om vroeg. Zachtjes, zodat ze niet met de stress van 'wat als' zou zitten.
Om diezelfde reden organiseerden we voor haar een afscheidsfeest. Of beter gezegd organiseerde zij een afscheidsfeest, wij deden de logistiek. Toen is het idee ontstaan. Ik vroeg haar of het ze het leuk zou vinden als ik het feest zou vastleggen op dvd. Zo zou wie er behoefte aan had het nog na kunnen kijken. Toen ik samen zat met een vriend om de opname te bespreken, vroeg hij waarom ik niet het hele verhaal vastlegde. Ik had er al aan gedacht, maar nog niet durven voorstellen. Ik vroeg het haar voorzichtig 'Moeke, zou je het ok vinden als ik jouw verhaal op beeld vastleg?'. Ze glimlachte en gaf me een zoen. 'Dat zou ik een eer vinden jongen', zei ze me. We bezegelde onze deal met een dikke knuffel.
Met die zelfde dikke knuffel namen we een maand later afscheid. Dit maal voor goed. Zaterdag 21 juni 2008 overleed ze in ons bijzijn aan de gevolgen van het secundair gezwel in haar hersenen.
Haar verhaal, haar boodschap, haar weg ligt vast op beeld. Klaar om met iedereen te delen. Dat is wat overblijft. Het verhaal. Gemaakt om te delen en verder te vertellen. Ik hoop het u spoedig te kunnen tonen.