dromen

De lichtschakelaar doet het niet. Zwaartekracht verliest zijn grip. Je duwt met je vinger door een muur. Je kan vliegen als je dat wil. De kans is groot dat je droomt. Een bijkomende test is die van standvastigheid. Zijn de dingen er nog als je er even van weg kijkt. I kid you not. Dromen staan aan het begin. 'I have a dream'. 'Ik geloof in iets'. Zonder verbeelding staat men nergens. Dromen stellen je in staat dat wat onbewust leeft onder je bewuste aandacht te brengen. Zonder waarneming geen gebeurtenis. Hoe meer je jezelf bewust maakt dat je wakker bent. Hoe groter de kans dat je bewustzijn zich uitbreidt. Zelfs naar je dromen. Dromen zijn een leerschool. Wie er leert mee om te gaan droomt zijn realiteit. En zet zijn dromen neer. Het vergt discipline en voorbereiding. Geen geluk. Luck is what happens when preparation meets opportunity (seneca). Zo ook met je droom. Zelden vervullen dromen materiële waarden. Al droomt iemand ervan om de lotto te winnen dan zal dat meestal zijn om meer vrijheid
te hebben om dingen te kunnen doen waar hij/zij al lang van ... droomt. Het is een oude wijsheid die ons te weinig is door gegeven. Waar droom jij van?

Respect

Ik dacht nog voorheen dat voegen voor sissies was. Je weet wel zo een werkje waar je eigenlijk niets voor moet kunnen, wat voegsel tussen stenen stoempen, how hard can it be. Bij deze geef ik mijn vergissing toe. Het eerste uur denk je inderdaad, wat is hier nu aan. Staande aan de nok van het dak op een stelling die voor je klaar staat. Piece of cake. 4 uur later begin je het stilaan toch wat te voelen, maar dan is daar een regenbui en 't was ondertussen toch tijd om een pistolet te eten. Tegen het einde van de dag, 5 uur later, sta je op begane grond, je kijkt eens omhoog, zegt dat hebben we goed gedaan hé, en van 'ge begint dat toch te voelen in uw armen', 'en de laatste loodjes wegen het zwaarst' enzo. Nee voegen is niet voor sissies. Het is verdomd klotewerk, vooral dan die dwarsvoegen. Het geeft wel voldoening. Zo een dag. Trots met een pint in de hand aanschouwen en zeggen, 'niet slecht hé voor amateurs'. Afsluiten met een BBQ en later afgepeigerd het bed in. En dan te weten dat hij heel zijn huis alleen heeft rechtgezet, van respect gesproken. 'T was zijn verjaardagscadeau 'een gevoegde voorgevel'. Happy Birthday mate.

7 juni

De overheid heeft me gevonden. Bijzitter. Ik zal met de koffiekoeken in de aanslag u vriendelijk verwelkomen. U de glimlach geven die u verdient, want het zal veelal tegen u zin zijn dat u zich op zondag naar het stemlokaal begeeft. Wie weet slaag ik er wel in om de verkiezingsdag door te twitteren en loop ik zo nog eens wat twitteraars IRL tegen het lijf. Maar het zal niet tegen mijn zin zijn. Voor een billijke vergoeding van een slordige 23€ en mijn plicht als burger. Ik zal alvast een ding weten, mijn plicht zal worden vervuld. Geen laffe excuses of ziektebriefjes. Nee om 7.30u zondag 7 juni sta ik paraat om te gaan zitten. En in ruil vraag ik een ding. Dat u politici hetzelfde doet, wanneer wij u oproepen om uw plicht te vervullen.

de tijd vliegt

Moe. Zo voel ik me. Ik slaap genoeg, doe regelmatig aan sport. Mijn eetpatroon is afwisselend en gezond. Maar ik ben moe. Ik voel me alsof ik zo nog eens 6 weken vakantie kan gebruiken. Om naar Compostella te fietsen of wat te gaan surfen. Afzondering noemt men het soms. Bezinning. Tijd om opnieuw bij je kern te komen en alles nog eens te ijken. Zoals beren die een winterslaap doen om dan fris aan een nieuw jaar te beginnen. Nu ja, het afgelopen jaar is best wel een zwaar jaar geweest. Ik heb heel wat familiale veranderingen gekend, met als dieptepunt toch wel het overlijden van mijn moeder. Het weegt op een mens. Niet dat ik nors of dagelijks slecht gezind door het leven ga. Maar je voelt het wel. Er zijn ervaringen die je als mens niet kan kan plaatsen tot je ze in elke vezel van je lijf voelt. Zoals die laatste knuffel de dag dat mijn moeder stierf. Ze nam me vast en gaf me zo'n lange en stevige knuffel, dat het achteraf leek alsof ze wist dat het de laatste was. Zo'n moment is emotioneel onbeschrijfbaar. Niets dat ik in mijn leven heb meegemaakt laat zo'n intense afdruk na in je hart, ik voel het keren in de kleinste delen van mijn lichaam als ik er aan terug denk. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies, toen haar hart stilaan trager sloeg en er uiteindelijk mee ophield. Dat was een dag later. Ook een ervaring die moeilijk verder te vertellen is. De knuffel daarentegen snijdt emotioneel nog steeds door merg en been. En zo wisselen de seizoen stilaan weer naar zonniger. 'Een jaar dat vliegt', hoorde ik vroeger vol ongeloof wel eens zeggen. Het is waar een jaar, dat vliegt. Misschien wordt het zo stilaan tijd om het jaar eens af te ronden.

rock&roll

'Sweet home Alabama', steeds een hit als je het in café covert. De doorsnee straatganger beaamt dat hij het nummer kent maar ontsnapt nu net weer de naam van de groep.
Lynyrd Skynyrd hell yeah! Toegegeven ik heb hun repertoire leren kennen door covers te spelen.
Maar man wat een rockers. In 1975 moet je denken. Gisteren overleed hun bassit Ean Evans. Aan een ziekte van deze tijd. Kanker. Ik geef je een nummer mee dat er emotioneel bij aansluit. Free bird. Een opname van 1975. Mocht je jezelf afvragen waarom ik zo overtuigd ben dat ze rocken. Spoel even door naar 5:09. Jammer dat het nummer na 10minuten afgebroken is.

R.I.P. Mr. Evans.

Beton

Ok i'm pissed. En dan leeft er in mij een energie dat door alles heen vreet, een allesverlindend vuur. Een brander, zo een waarmee je door gietijzeren deuren snijdt. Als met een warm mes door boter. Ik zou kunnen zeggen dat ik kwaad ben, maar dat is niet genoeg. Witte woede, op z'n heetst. Het heeft me destijds door een hoge school geloodst, die energie. "Ah u zegt dat ik dat niet kan, we zullen een zien se". Het heeft me van bergen gestort "een helling waar je niet afkunt, dat zullen we eens zien se". Uitdagingen en doelen, als een razende. En ja, er lopen karakters rond die naar mensen als ik kijken en denken "ah die kan ik voor mijn kar spannen." Als een kieken zonder kop , wanneer er weer eens een raap aan stokje werd voorgebonden. En regelmatig kom je dan een muur tegen. Getuige mijn littekens. "Why do we fall? So we could learn how to get up". Hoe diep -men- ik me ook onder het puin steek, telkens zit daar die energie. Een onverwoestbare oerkracht. Een kiem die door beton breekt. I'm tuff. Althans dat was wat ik me voorhield. An eye for an eye...
Laatst zei er iemand tegen me bij een pint. 'En vertel nu eens wat jouw verhaal is. Ik hoor je wel dingen zeggen. Maar wat drijft jouw, waarom doe jij de dingen die je doet.' En daar zat ik dan met een mond vol.

Het leven is geen beton. Het is water. Water zoekt zijn weg. Buigt niet, nog breekt, water stroomt.

wachtkamer

heb je ook soms het gevoel alsof je in een wachtkamer zit?
Bekijk het dan eens van deze kant:

"de wachtkamer waar jij in zit
heeft geen gesloten deur
jij moet ze gewoon openzetten en buiten stappen
de wachtkamer is jouw gevoel
jouw zelfvertrouwen
het geloof in jezelf
aanvaard jezelf en stap naar buiten
wees wie je bent
en de wereld zal voor je opengaan
denk niet maar doe
geef de wereld wat je hebt
en je krijgt het in 10voud terug"