Het gaat goed. Dank je. De weg, zijn gangetje. Tijd weinig. En toch evenveel als jou. 24 uur in een dag. De intussen al goed ingewerkte job gaat met veel van mijn aandacht lopen. Fijn om opnieuw gepassioneerd bezig te zijn. De documentaire is bijna klaar. Benjamin legt de laatste hand aan het beeldmateriaal, de Engelse ondertitels zijn bijna klaar. Zo kan ze mee met Luc de wereld rond. En is ze klaar om naar de (docufilm)festivals te trekken. Ik denk er momenteel nog over om de geluidstrack te laten opkuisen zodat, mocht ze op groot scherm vertoond worden, er geen technisch euvel in de weg kan staan van een perfecte vertoning. Nog even raad inwinnen over hoe ik ze best aan de wereld loslaat en dan is het rond. Een jaar werk. Van na de uren, tussendoor, tot 's avonds laat en met veel hulp van goedhartige mensen. Letterlijk. Gezamenlijke
inspanningen van liefdevolle intenties. Ja, dat bestaat nog. Een samenwerking. Zonder gezwets en gezever over belanghebbenden, achterklap en intriges, machtsmisbruik en aftroggelarij. Met contracten opgesteld door de menselijke ziel. Met een handdruk en een woord. Een echt woord. Zoals dat vroeger wel eens gegeven en gehouden werd. In de tijd dat je nog een week op voorhand afsprak om ergens aanwezig te zijn. Maar nog even en ze ligt er dus. Afgewerkt. Klaar om gezien te worden. Om jullie in beweging te zetten. Haar boodschap uit te dragen. Op de enkele exemplaren die ik gaandeweg in preview heb laten draaien zijn de reacties nu al hartverwarmend. En zo is het ook bedoeld. Gemaakt door mensen, voor mensen.
Spoedig deel ik ze met jullie allemaal...
2 opmerkingen:
deze mens is oprecht benieuwd, niet curieus ...
Gisterenavond bracht tante Mireile de MASTER DVD binnen van de film van Ons Moeke. Al te enthousiast was ik ingegaan op de vraag van Valerie om nog eens te babysitten op de prinsesjes. Natuurlijk wou ik dat en "kan ik al wat vroeger komen ?", het was weer zolang geleden dat ik hen nog had gezien. Blij met de vraag, overenthousiast. Tot de ontnuchtering kwam, de agenda niet bekeken van maandag, interclubtraining voor de tennisjeugd. Aangegaan engagement, na te komen afspraken,verdomme hoe kan ik mezelf nu zo pijnigen, door mijn babysitting te moeten afzeggen. Pijn in het hart om een gemiste kans om bij mijn familie te zijn. Dan toch naar de master dvd gekeken. Kapot gaan van verdriet, maar toch vol bewondering voor mijn zoon, dat hij zulk een project opzet. Via de gedachtengolven lees ik zijn bedoeling. Zijn Moeke is trots op zijn ondernemendheid, "dat heeft hij van mij", zegt ze schamper tegen mij. Dikke proficiat aan jouw Johan en al jouw medewerkers aan de film, dankjewel voor de blijvende herinnering aan Ons Moeke. Je laat ze onder de levenden.
Een reactie posten