the final frontier

Niet iedereen gaat het met volgende uitspraak eens zijn, maar ik ervaar mezelf meestal als iemand met veel geduld. Mijn geduldigheid wordt soms verward met koppig zijn. Ik blijf lang in iets geloven. En zolang ik in iets geloof ga ik er voor.
Zolang ik er voor ga ben ik geduldig. Met oog op resultaat, but never give up, never ever give up. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit in mijn nadeel uitdraait en dat die geduldigheid, uitmond in een koppig volharden, in een nog liever doodvallen dan opgeven.
Er zijn moment dat ik de voordelen ervaar, doorbijten mij loont en voldoening schenkt. Soms gaat doorbijten gepaard met afzien. Bij het sporten. Wanneer je voor de 3e keer aan het sterven bent en je niets liever wil dan opgeven, stoppen, afstappen, je neerzetten, maar koppig de tanden op elkaar zet om nogmaals de benen de sporen te geven die reeds kilometers geleden achterbleven in bijna verzuurde toestand.
En dan die andere kant. Wanneer het volharden een mentaal gegeven is. Je komt terecht in een schemerzone van geloof en fictie. Hoelang blijf je je voor de geest houden dat een situatie wel degelijk zal veranderen en wanneer komt de moment dat je stil voor je uitstaart en je fluisterend afvraagt of het misschien, dan toch niet ... Twijfel. Realiteit. Feiten die worden gebruikt om aan te tonen dat geloof wel degelijk loont. De raap voor de ezel. Volharden, geloven, geduldig zijn, of fictie, larie en apekool. Het is een dunne grens. Omdat ze dun is, is ze makkelijk te doorbreken. Ze is enkel moeilijk te herkennen. Wanneer loop je tegen je grens aan. Of wanneer is het gewoon een kwestie van nog even vol te houden. Het is aan jou om die grens te stellen. Niemand stelt ze in jouw plaats. In tegendeel, laat maar begaan. Het is aan jou om die grens aan te geven en voor jezelf te gaan staan op de moment dat jij vindt dat je aan de grens staat. Zonder douanier om je te vertellen wat mee mag naar de overkant, zonder spelregels om te bepalen wat mag en wat niet. Jij kiest. Hopelijk goed. En bewust. Zodat je nadien niet moet hervallen in de 'wat als' of de 'had ik maar'. Nee.
Jouw spel, jouw regels, jouw grenzen, jouw keuzes. It's your life, use it wel, you will only live it once.