boesjaka-boesjaka-boesjak-k-k-ka. Snel zo beweegt het leven momenteel. Eerst voelde het aan alsof ik mijn moto de sporen gaf. Schreeuwerig boven de 8000 toeren nog een powerboost als je hem naar de 10.000 jaagt. Schakel zonder ambriëren.
Een versnelling bij.Het reeds tot streep herleidde landschap vervaagt nu in een flits.
Zwart en wit nemen de kleuren over. Het omhulsel begint zo hard te trillen dat ik vrees elke moment brokstukken te verliezen. Rond mij is niets. Zwart. Snelheid is niet meer te defiëren in kmph. Mach, warpspeed. Lichtsnelheid. En dan lijkt alles stil te staan.
Slow motion. Matrix style. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Beweegt het nu
of staat het stil. Onder, boven, links rechts, voor achter, verdwijnen. Ik lijk te zweven, maar sta met mijn voeten op de grond. Ik hoor, voel en zie alsof ik verschillende werelden tegelijk functioneer. Droom ik. Ben ik wakker. Heb ik je dat nu echt gezegd, of... . Mijn brein partitioneert zich. Mijn bewustzijn vraagt aandacht op vele plaatsen. Wat ik nog mis is een manier om mijn lichaam mee te laten bewegen op dat ritme waaraan ik me in mijn hoofd lijk te verplaatsen. De ene deur in de andere uit. Het lijkt duidelijk en toch ligt er een waas die ik niet kan vatten, noch omschrijven. Vervelend ervaar ik mezelf wanneer ik tracht mijn innerlijke wereld om te zetten naar woorden en daar niet in slaag. Geïrriteerd hoor ik mijn stem spreken omdat ze mijn gedachtenstroom niet vertaald krijgt. De rij van zaken die ik wens te communiceren wordt steeds langer, mijn vingers kunnen mijn tempo niet volgen, mijn stembanden trillen zo snel mijn lippen bewegen kunnen. Een livestream van mijn gedachten zou handig zijn, met een aparte url voor alle belanghebbenden zodat ik parrallel kan uitzenden en dat iedereen mee is zonder dat ik aan de beperkingen van mijn lichaam vasthang om mezelf te communiceren. Kennen jullie dat gevoel dat je jezelf aan het voorbij rennen bent? Wat zal ik blij zijn als ik vanavond mijn mail uitzet en mijn verlof aanvangt. Peace here i come.
1 opmerking:
ik kan me er iets bij voorstellen, ja.
soms kan ik gedachten lezen, maar soms blokkeert de waas rond de gedachten mijn zicht en word ik (letterlijk) overspoeld door een ruis van klanken die in het gevoel van onduidelijkheid en irritatie niet tot woorden kunnen omgevormd worden. #wipeout.
Een reactie posten