den druppel

Spanning. Je baas maakt je het leven zuur, de collega gaat met waardering lopen waar jij zo hard voor werkte. De wagen voor je neemt de parkeerplaats waar jij op wachtte nadat je reeds werd voorgeglipt aan de kassa. Er zijn van die dagen. 'Vandaag is het zover' staat in't groot geschreven. En dan komt de druppel. Je reageert. Je spreekwoordelijke vuist is al vertrokken. Net voor je het bot onder je knokels voelt kraken valt het binnen, bad idea. Point of no return gepasseerd. Je bent al uit je vel gesprongen. De 'verzend' -knop van de e-mail te vroeg ingedrukt, de slok van de verboden fles, het gaspedaal, een letterlijke vuist. Je bent geraakt daar waar je het zacht gezegd het hardst voelt. Je eer gekrenkt, gevoelens genegeerd. Je wordt emotioneel. En daar zit het. Je reactie is een emotionele reactie. Niet logisch, niet doordacht, maar pure emotie. De sleutel zit in het beheersen van emoties. Zodat je een keuzevrijheid gaat ervaren en kan kiezen om een emotie toe te laten of niet. Het resultaat gaat zijn dat je niet langer slaaf van je emotionele behoeften bent, maar je meester wordt over de situatie. De keerzijde van de medaille is dat je bewustzijn groeit. En doordat je meer bewust bent, groeit ook je verantwoordelijkheid. Kort gezegd kan je jezelf niet meer weg steken achter de "Ich habe es nicht gewusst", maar ga je aansprakelijk worden gesteld voor je daden. Niet meer ontoerekeningsvatbaar vatbaar dus ;). Het leuke aan deze keerzijde is dan weer dat je opnieuw in staat zal zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Je beter in staat zal zijn om te bepalen welke richting je zal uitgaan, je op een duidelijkere manier hetzelfde punt kan maken, je goed humeur terug zal vinden en je nog maar zelden in de situatie zal terugvallen waarop je denkt, wanneer je 'the point of no return' ziet passeren, damn bad idea. Enjoy the ride.

your spot

De 'Côte Basque'. Een van de leukste plekken om te surfen, in onze naburigheid. Leuke sfeer. Geen agressieve locals. Bij verschillende soorten swell leuk surfen. Gelegen op een van de meest mooie plekken van Frankrijk. Steeds een vakantiegevoel als je er komt. Mogelijk omdat ik er enkel tijdens de vakantie kom. Een fijne plek om te vertoeven. Is het daar golfgewijs te 'klein' wijk je uit naar Anglet. Is het daar te groot ligt Hendaye vlakbij en heb je weer eens een perfect excuus om nog een pot verse mosselen te gaan eten...
Wanneer het op België aankomt is de juiste surfspot kiezen het moeilijkste wat er is. Het afwegen van de condities, de break, de wind. Je spendeert veel tijd in de wagen, hebt waarschijnlijk een dag vrij genomen, want de beste golven arriveren zelden tijdens het weekend, staat gebrand op een sessie, heb je mentaal voorbereid. De meeste van de gesprekken gaan over het vergelijken van spots. Discussies wanneer een spot werkt en wanneer niet. Of de we hadden beter naar... het gras blijft steeds groener aan de andere kant, de golven beter op een andere spot. Als de swell goed zit en de meeste spots goed werken is iedereen tevreden, maar als het even wat tegenzit komen de twijfels boven. Het is een mooie metafoor voor het leven, we nemen het in goede dagen, but most important, nemen we het ook in slechte.

dagdagelijks

Sinds een dikke twee jaar zorgt ik bijna full time mee voor de opvoeding van twee meiden. Dagdagelijks. Niemand die me ooit vroeg of ik hiervoor wel gekwalificeerd ben, eens een test kon doen om te laten zien of mijn aanpak wel de juist is. Wel hebben we op voorhand goed doorgesproken hoe we het zouden aanpakken en afgetoest of onze visies overeenstemmen. Uren gepraat over hoe's en wat als'en. Tuurlijk is er twijfel, maar "wat maakt het uit als je maar gelooft, ...poep in je hoofd poep in je hoofd, wat maakt het uit.." dixit de raggende mannen. Een beetje plastisch uitgedrukt maar het bevat wel een redelijke grond van waarheid. De meeste zaken gebeuren op basis van vertrouwen. Je kan inderdaad contracten maken en je indekken tegen mogelijke risico's, waterdichte besprekingen voeren etc. De grond blijft vertrouwen. Je vertrouwt erop dat de keuze die je maakt de juiste is. Enkel het dagdagelijkse zal uitwijzen of het gevoel ook klopt. De praktijk bewijst de theorie. Vanwaar komt dat vertrouwen. Op wat baseer je dat. Een gevoel, je intuïtie, op weten, ervaring, mensenkennis, feiten,... Je kiest voor iemand omdat het klikt en je vertrouwt dat ze juiste is. Je gelooft in het verhaal en gaat ervoor. Je volgt je gevoel. Jouw gevoel. Het dagdagelijkse zal het uitwijzen.

the final frontier

Niet iedereen gaat het met volgende uitspraak eens zijn, maar ik ervaar mezelf meestal als iemand met veel geduld. Mijn geduldigheid wordt soms verward met koppig zijn. Ik blijf lang in iets geloven. En zolang ik in iets geloof ga ik er voor.
Zolang ik er voor ga ben ik geduldig. Met oog op resultaat, but never give up, never ever give up. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit in mijn nadeel uitdraait en dat die geduldigheid, uitmond in een koppig volharden, in een nog liever doodvallen dan opgeven.
Er zijn moment dat ik de voordelen ervaar, doorbijten mij loont en voldoening schenkt. Soms gaat doorbijten gepaard met afzien. Bij het sporten. Wanneer je voor de 3e keer aan het sterven bent en je niets liever wil dan opgeven, stoppen, afstappen, je neerzetten, maar koppig de tanden op elkaar zet om nogmaals de benen de sporen te geven die reeds kilometers geleden achterbleven in bijna verzuurde toestand.
En dan die andere kant. Wanneer het volharden een mentaal gegeven is. Je komt terecht in een schemerzone van geloof en fictie. Hoelang blijf je je voor de geest houden dat een situatie wel degelijk zal veranderen en wanneer komt de moment dat je stil voor je uitstaart en je fluisterend afvraagt of het misschien, dan toch niet ... Twijfel. Realiteit. Feiten die worden gebruikt om aan te tonen dat geloof wel degelijk loont. De raap voor de ezel. Volharden, geloven, geduldig zijn, of fictie, larie en apekool. Het is een dunne grens. Omdat ze dun is, is ze makkelijk te doorbreken. Ze is enkel moeilijk te herkennen. Wanneer loop je tegen je grens aan. Of wanneer is het gewoon een kwestie van nog even vol te houden. Het is aan jou om die grens te stellen. Niemand stelt ze in jouw plaats. In tegendeel, laat maar begaan. Het is aan jou om die grens aan te geven en voor jezelf te gaan staan op de moment dat jij vindt dat je aan de grens staat. Zonder douanier om je te vertellen wat mee mag naar de overkant, zonder spelregels om te bepalen wat mag en wat niet. Jij kiest. Hopelijk goed. En bewust. Zodat je nadien niet moet hervallen in de 'wat als' of de 'had ik maar'. Nee.
Jouw spel, jouw regels, jouw grenzen, jouw keuzes. It's your life, use it wel, you will only live it once.