verlof

boesjaka-boesjaka-boesjak-k-k-ka. Snel zo beweegt het leven momenteel. Eerst voelde het aan alsof ik mijn moto de sporen gaf. Schreeuwerig boven de 8000 toeren nog een powerboost als je hem naar de 10.000 jaagt. Schakel zonder ambriëren.
Een versnelling bij.Het reeds tot streep herleidde landschap vervaagt nu in een flits.
Zwart en wit nemen de kleuren over. Het omhulsel begint zo hard te trillen dat ik vrees elke moment brokstukken te verliezen. Rond mij is niets. Zwart. Snelheid is niet meer te defiëren in kmph. Mach, warpspeed. Lichtsnelheid. En dan lijkt alles stil te staan.
Slow motion. Matrix style. Ik begrijp niet goed wat er aan de hand is. Beweegt het nu
of staat het stil. Onder, boven, links rechts, voor achter, verdwijnen. Ik lijk te zweven, maar sta met mijn voeten op de grond. Ik hoor, voel en zie alsof ik verschillende werelden tegelijk functioneer. Droom ik. Ben ik wakker. Heb ik je dat nu echt gezegd, of... . Mijn brein partitioneert zich. Mijn bewustzijn vraagt aandacht op vele plaatsen. Wat ik nog mis is een manier om mijn lichaam mee te laten bewegen op dat ritme waaraan ik me in mijn hoofd lijk te verplaatsen. De ene deur in de andere uit. Het lijkt duidelijk en toch ligt er een waas die ik niet kan vatten, noch omschrijven. Vervelend ervaar ik mezelf wanneer ik tracht mijn innerlijke wereld om te zetten naar woorden en daar niet in slaag. Geïrriteerd hoor ik mijn stem spreken omdat ze mijn gedachtenstroom niet vertaald krijgt. De rij van zaken die ik wens te communiceren wordt steeds langer, mijn vingers kunnen mijn tempo niet volgen, mijn stembanden trillen zo snel mijn lippen bewegen kunnen. Een livestream van mijn gedachten zou handig zijn, met een aparte url voor alle belanghebbenden zodat ik parrallel kan uitzenden en dat iedereen mee is zonder dat ik aan de beperkingen van mijn lichaam vasthang om mezelf te communiceren. Kennen jullie dat gevoel dat je jezelf aan het voorbij rennen bent? Wat zal ik blij zijn als ik vanavond mijn mail uitzet en mijn verlof aanvangt. Peace here i come.

Golven

Bulderend. Kolkend. Zacht. Stuwend. Steil. Rustig. Agressief. Dreigend. Golven. Ze maken de meest bizarre emoties in je los. Euforisch wanneer je naar zee rijdt met het gevoel een clean uitgelijnde set aan te treffen. Beetje teleurgesteld als de wind niet is gaan liggen. Weer euforisch wanneer er een muur van water op je afkomt. Flits van paniek wanneer de drop net iets steiler is dan verwacht. Euforie wanneer je gewicht perfect gebalanceerd op je bord door het water klieft, de stuwende kracht van de golf onder je. Trots als je vrienden zeggen hoe een fijne golf dat was. Coolness om te antwoorden 'ja hé'. Openheid en vertrouwen wanneer je samen uitpeddelt en vraag aan je vrienden hoe het met hen gaat. Iets wat filosofisch wanneer je samen met je rug naar het strand zit te turen naar de aankomende mogelijkheden om weer eens de ziel uit je lijf te peddelen. Het samenzijn. Uren in de auto. Nieuwe mensen leren kennen met dezelfde passie. Of het weerzien van oude bekenden. Het maakt me dikwijls sentimenteel.

die vrijdag op het werk

Dacht ik aan Lieve. Een ex-collega die ons koude en regenachtige België ruilde voor Australië om er met de liefde van haar leven te gaan wonen. Het bureau waar ze nu werkt won trouwens vette prijzen op het Cannes reclame festival. En terecht.
Wat ze in Aussie land wel mist is Rock Werchter. Speciaal voor haar de live stream. Veel plezier.

automagisch

De was van je lijf naar de mand naar kast naar lijf. Lege borden van de tafel naar het machien. Volle van de kast tot voor je neus. Rekken vullen zichzelf met lekkers om te nemen en te snoepen. De frigo vol met ijsjes. Zelfreinigende bedden en kamers, keukens en vensters, tafels en douchen. Het gebeurt allemaal zonder vragen. Zonder morren. Zonder klagen. Voor velen blijft het gebeuren. Enkel de goochelaar wisselt van wacht. Sommige leren op hun beurt toveren. En zorgen voor magische kunsten in de ogen van andere. Vanzelfsprekend,... automagisch.